Ποιοί χρωστούν και εξαιτίας τους, εσύ πληρώνεις;

17 ολιγάρχες χρωστούν > 10.600.000.000  ( ? 10,6 δις )

Ποιοί χρωστούν και εξαιτίας τους, εσύ πληρώνεις; 

 
AXON HOLDINGS: Το επιχειρηματικό όχημα του Θωμά Λιακουνάκου. Το 2012 παρουσίαζε τραπεζικό δανεισμό 447.200.000 εκατ. Ευρώ. Μόνο η θυγατρική του ομίλου:
EUROMEDICA: έχει χρέη προς τις τράπεζες, που ξεπερνούν τα 372.700.000 Ευρώ.
ΤΗΛΕΤΥΠΟΣ: Δηλαδή με άλλα λόγια, MEGA CHANNEL, το. "μεγάλο κανάλι", των τριών.. ισχυρών, Μπόμπολα, Ψυχάρη, Βαρδινογιάννη. Το 2012, λοιπόν, ο τραπεζικός δανεισμός έφτασε τα 123.500.000 ευρώ περίπου, μαζί και με το νέο δάνειο των 98.000.000 ευρώ, που προκάλεσε την παρέμβαση των οικονομικών εισαγγελέων.
ΟΜΙΛΟΣ ΜΥΤΙΛΗΝΑΙΟΥ: Το δίκτυο των επιχειρήσεων που ελέγχει ο Ευάγγελος Μυτιληναίος, έχει χρέη ύψους 861.300.000 ευρώ. Εδώ υπάρχει και το εξής ενδιαφέρον:

Η Korinthoς Power, μια εταιρία στην οποία συμμετέχουν, κατά 65% ο Όμιλος Μυτιληναίου, και κατά 35% ο Όμιλος Βαρδινογιάννη, χρωστάει στις τράπεζες 172.500.000 ευρώ.

INTRACOM: Εδώ τα πολλά λόγια είναι φτώχεια. Intracom ίσον Σωκράτης Κόκκαλης. Ο όμιλος, από ομολογιακά και τραπεζικά δάνεια, χρωστάει 315.700.000 ευρώ.

ΌΜΙΛΟΣ ΠΗΓΑΣΟΥ: Η εκδοτική. «αυτοκρατορία» της οικογένειας Μπόμπολα έχει χρέη προς τις τράπεζες 164.300.000 ευρώ.

ΕΛΛΑΚΤΩΡ: Ο κατασκευαστικός όμιλος της οικογένειας Μπόμπολα. Δηλαδή βασικά, όπου δημόσια έργα, βλέπε Ελλάκτωρ. Και όμως, τα τραπεζικά δάνεια που έχει πάρει ο όμιλος, ανέρχονται σε 1.700.000.000 ευρώ.

ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΚΟΣ ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΣ ΛΑΜΠΡΑΚΗ: Μετά τον Λαμπράκη, ισχυρός άνδρας του ομίλου είναι πλέον ο Σταύρος Ψυχάρης. Ο τραπεζικός δανεισμός αγγίζει τα 134.000.000 ευρώ.

ΜΟΤΟR OIL: Έχουμε ήδη αναφερθεί στην οικογένεια Βαρδινογιάννη. Πάμε να δούμε τι χρωστάει η πετρελαϊκή «ναυαρχίδα» της οικογένειας στις τράπεζες. 1.200.000.000 ευρώ περίπου.
ΟΛΥΜΠΙΑΚΗ ΤΕΧΝΙΚΗ: Οικογένεια Στέγγου, Πόρτο Καρράς, σκάνδαλο στην Χαλκιδική, και πάει λέγοντας. Εδώ ο ισολογισμός μας δείχνει τραπεζικό δανεισμό μόλις 22.900.000 ευρώ.
STAR CHANNEL: Πάλι οι Βαρδινογιάννηδες. Ο τηλεοπτικός σταθμός έχει τραπεζικά χρέη 58.100.000 ευρώ.
ΟΜΙΛΟΣ ANT1: Το δημιούργημα του Μίνωα Κυριακού, το οποίο πλέον κατευθύνει ο υιός, Θεόδωρος Κυριακού. Τα δάνεια από τις τράπεζες ξεπερνούν τα 170.000.000 ευρώ.
ALPHA TV: Στον τηλεοπτικό σταθμό, κυρίως μέσω της INTERTECH, μεγαλομέτοχος είναι ο Δημήτρης Κοντομηνάς. Τραπεζικός δανεισμός; 58.000.000 ευρώ.
J&P ΑΒΑΞ: Ένας από τους μεγαλύτερους κατασκευαστικούς ομίλους της χώρας, με τραπεζικό δανεισμό 268.900.000 ευρώ.

MARFIN INVESTMENT GROUP: Ο όμιλος, που μας έχει. ταλαιπωρήσει αρκετά τα τελευταία χρόνια με διάφορες υποθέσεις, όπως ΟΤΕ, Ολυμπιακή, Λαϊκή Τράπεζα κ.α., και δημιούργημα του Ανδρέα Βγενόπουλου. Τα χρέη προς τις τράπεζες ξεπερνούν τα 2.000.000.000 ευρώ.

ΒΙΟΧΑΛΚΟ: Μια παραδοσιακή δύναμη, στο χώρο των μετάλλων. Ο όμιλος έχει τραπεζικά ανοίγματα 1.100.000.000 ευρώ.
ΤΙΤΑΝ: Σχεδόν μονοπώλιο στο χώρο των τσιμέντων, και με τραπεζικό δανεισμό, που φτάνει το 1.000.000.000 ευρώ περίπου.

FORTHNET: Ο τηλεπικοινωνιακός όμιλος που κατέχει το συνδρομητικό κανάλι NOVA, εμφανίζει τραπεζικό δανεισμό 331.000.000 ευρώ.

MINOAN LINES: Μεγάλη ιστορία. Πρώην Μινωικές Γραμμές, ναυάγιο ΕΧΠΡΕΣ ΣΑΜΙΝΑ, αυτοκτονία Παντελή Σφηνιά. Και χρέη 270.100.000 ευρώ.

Το σύνολο του τραπεζικού δανεισμού αυτών και μόνο των επιχειρήσεων, ξεπερνάει τα 10,6 δις ευρώ.

ΑΛΛΟΣ ΧΡΩΣΤΑ!  ΚΑΙ ΑΛΛΟΣ ΠΛΗΡΩΝΕΙ  

A debate between German and Greek economists on growth and austerity in Greece

Posted on September 2, 2013 by G_Hardouvelis

On 10 July 2013, an interesting debate on the Greek crisis took place between Daniel Gros, the director of the Brussels-based research institute CEPS, Gikas Hardouvelis, professor of Finance at the University of Piraeus and Chief economist at Eurobank, and Aristos Doxiadis, a venture capitalist. The debate was organized by IOBE, a Greek research institute, and the Athens office of Konrad Adenauer Stiftung, a German research institute.  The speakers’ presentations can be found at the Konrad Adenauer Stiftung site:http://www.kas.de/griechenland/en/publications/34976/, as well as here (Doxiadis, Gros,Hardouvelis). All presenters agreed on the diagnosis of the severity of the Greek depression, which has been going on for the last 6 years. But they disagreed on the policy mix going forward. In particular, Greece-based presenters felt that additional austerity measures in the short run would be counterproductive and would deepen the crisis, but Daniel Gros strongly endorsed such measures. Gikas Hardouvelis gives his take on the event.

                                  A mid-summer 2013 debate in Athens, Greece

“The Content of Growth”

Gikas Hardouvelis

August 11, 2013

All presenters agreed on the diagnosis of the severity of the Greek depression, which has been going on for the last 6 years. They pointed to the problem of past over-consumption, the small size of the exports sector and the small size of exporting firms, the lack of cost- and price- competitiveness, the low quality of the educational system, the inefficiency of the public sector and its past huge fiscal deficits and, more generally, lack of high-quality institutions in Greece.  Reading their presentations, one can see that all speakers were in broad agreement.   Economists, after all, rarely disagree on the determinants of long-term growth, the need for reforms and for building quality institutions.

A lively debate followed, which focused on the differences among the speakers on what is to be done today to end the protracted contraction. Yet, some of the measures that are known to promote long-term growth can have adverse immediate effects, like intensifying the contraction.  Both Greece-based presenters disagreed with additional austerity measures, but these were strongly endorsed by Daniel Gros, even for the short-run.  The remainder of this text describes issues that drew particular attention and stimulated discussion among the Greek audience.Daniel Gros emphasized the need to close the current account deficit. Once this is accomplished, the Greek crisis stops being a major European concern, he claimed, as no one outside Greece would have to finance Greek over-consumption.  For example, if general government deficits continue, they would then need to be financed by the Greek private sector, and thus they would no longer  have to be carried by foreign entities.  Greece, in other words, would no longer be a source of contagion risk to the rest of Europe.

“Starve the beast” was a phrase Daniel Gros repeated many times, referring to the requirement of abiding by budget constraints no matter what the consequences are for the equilibrium the economy ends up settling at.  Yet, starving the beast (i.e. the Greek State) today, at the present critical juncture, I recall saying to him, may kill the beast altogether instead of curing it.   In other words, a really bad equilibrium may come out.  The economy today may be reaching a bifurcation point, and if it were to be pushed further by a more restrictive fiscal policy, it could unravel completely.  Two thirds of the targeted fiscal contraction has been accomplished, but completing the remaining one third may not be that easy if the economy continues to shrink.

In response, I proposed the following:   “What if Europeans, instead of pushing for an additional fiscal contraction,  were to allow for a smoother  fiscal consolidation by lending another €10bn to cover Greece’s needs up to 2016,  thus avoiding an immediate negative fiscal shock and allowing the economy to stabilize?  This way, they can buy more supervisory time as well, say, another 4-5 years, and thus ensure that  on-going reforms are consolidated and would not be removed in the future by the various interest groups.”

Paraphrasing Daniel Gros, the gist of his answer was:  “No, we have given you too much money already.  The ECB has also lent you a lot of money.   Fixing your country is your problem. All we care about is a zero current account. ”

“Starve the beast” was Daniel Gros’ prescription for banks as well.  Recall that in Greece banks suffered collateral damage by the crisis; they did not initiate the crisis. Gros would like to see immediate loan write-offs and clean balance sheets, so that fresh loans can be given to new firms. He discounted the current credit crunch as being a serious problem altogether, and did not seem to appreciate (as I perceived it) the seriousness of exporters’ problems in financing their purchase of intermediate goods.

One response to Gros was that there is little money left to capitalize the banks, perhaps around €10bn from the original €50bn that was given for resolution and recapitalization. Thus there may be no money for huge additional write-offs.  In addition, the banks are doing a lot of debt restructuring in their effort to keep the healthy firms alive.  Cutting that umbilical cord may create more problems than solve.

Overall, Gros’ presentation reflected a view that other countries in the European South have been able to deal with their problems a lot better than Greece.  His slides show that after the crisis, exports rose faster in those countries.  Although both Doxiadis and I explained the reasons behind the weak increase in Greek exports, he held on to his view:  Greece is an outlier, a country that has a hard time adjusting to the financing constraints it faces within the Euro Area.  The obvious conclusion for the audience followed naturally:  An outlier in the EMU today is a lot easier to handle via tough measures, as contagion is no longer of critical importance in the minds of “hardliner” policy makers.  This was a rude awakening for many in the Greek audience.

Should we then expect the hardliner position to take hold in the autumn of 2013, after the German elections?  Will the Greek rude awakening continue to become a lonely cloudy day of fighting for survival within the Euro Area?   The outcome is not that clear, as there are forces that oppose the hardliner view.  First, there is the IMF view, which insists on OSI and debt relief.  True, the IMF does not call the shots as it puts down a small share of the cash, but its know-how constitutes an intellectual advantage and its experience does count. Second, not all European policy makers are hardliners; furthermore, too much money has so far been invested in Greece to let the project fail now.  And since December 2012, the Eurozone countries as a whole have signalled their willingness to help with fiscal or debt relief, assuming that the Greeks deliver on the promised reforms and on bringing  the primary deficit to zero in 2013.

The day can turn sunny after all!

ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΚΕΡΔΗ ΑΠΟ ΤΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ

Πολλή κουλτούρα και λίγα δισεκατομμύρια Του Μιχαλη Πεγκλη* Οπως και η είσοδος στο Μνημόνιο το 2010 δεν ήταν μονόδρομος, αν είχαν συντρέξει μερικά «αν» στους δώδεκα μήνες που προηγήθηκαν, έτσι και η παραμονή στο Μνημόνιο το 2014 δεν θα είναι μονόδρομος, αλλά μία σύνθετη απόφαση με πολλά, επίσης, «αν». Η τελευταία δόση του Μνημονίου με τους Ευρωπαίους εταίρους είναι το καλοκαίρι του 2014. Το ΔΝΤ έχει ακόμη 11 τριμηνιαίες δόσεις των 1,72 δισ. περίπου μέχρι τον Μάρτιο του 2016, αν και τα έτη 2014-15 οι πληρωμές μας προς το ΔΝΤ υπερβαίνουν τις δόσεις που θα λάβουμε, καθώς αρχίζουμε την αποπληρωμή κεφαλαίων, τόκων και εξόδων. Το καλοκαίρι του 2014 που θα λήξει το ευρωπαϊκό Μνημόνιο, το δημόσιο χρέος της χώρας θα είναι 325 δισ. ευρώ περίπου, μετά τα δύο «κουρέματα» που υπέστη. Σήμερα το χρέος έχει πολύ πιο μακροπρόθεσμη κατανομή (15 χρόνια μέση λήξη έναντι 6 χρόνια) και αρκετά χαμηλά επιτόκια. Παράλληλα, το πρωτογενές έλλειμμα της χώρας θα είναι περίπου μηδέν έναντι 24 δισ. ευρώ το 2009, ενώ το έλλειμμα ανταγωνιστικότητας έχει καλυφθεί πλήρως. Αυτό είναι και το μεγάλο κέρδος που ήρθε με ένα τεράστιο κόστος. Την άνοιξη του 2014 θα έχουμε δύο βασικές επιλογές: «μέσα ή έξω» από το Μνημόνιο. Αν αποφασίσουμε να «βγούμε» από την πισίνα του Μνημονίου στο «πέλαγος» που ζούσαμε, πριν ρίξουμε το σκάφος στα βράχια, αυτό μπορεί να γίνει μόνο από μία «φιλομνημονιακή» κυβέρνηση. Αυτό καθώς η έξοδος από το Μνημόνιο είναι νοητή μόνο με τη σύμφωνη γνώμη της Ευρώπης και όχι με ρήξη στις σχέσεις. Κατά συνέπεια, η συναινετική έξοδος στις αγορές θα είναι το αποτέλεσμα της δυσκολότερης διαπραγμάτευσης που θα έχουμε κάνει μέχρι σήμερα. Επιλογή «καταγγελίας» σημαίνει σύγκρουση με τις κυβερνήσεις και τους πολίτες όλου του δυτικού κόσμου, έξοδο από το ευρώ, δελτία στα καύσιμα, σαράφηδες κ.λπ. Από την επόμενη ημέρα του συναινετικού διαζυγίου το χρέος θα πρέπει να το αναχρηματοδοτούμε από τις αγορές. Το επιτόκιο σήμερα για δεκαετή δανεισμό βρίσκεται γύρω στο 10% και υπολογίζουμε ότι, εν όψει καλύτερων οικονομικών επιδόσεων, θα φτάσει το 6%-7%. Το επιτόκιο αυτό είναι 3-4 φορές υψηλότερο από το 1,8% του δεύτερου Μνημονίου που διαπραγματεύθηκαν οι «δωσίλογοι» που μας κυβερνούν με τους Ευρωπαίους «τοκογλύφους». Αυτό σημαίνει ότι από το 2014 θα χρειαστούμε πρόσθετα χρήματα, όσο η διαφορά του τόκου για τον δανεισμό από τις αγορές. Αν και υπάρχουν αστάθμητοι παράγοντες, έγκυρες αναλύσεις προσεγγίζουν το επιπλέον κόστος σε 1,5-2 δισ. ευρώ περίπου κάθε χρόνο για την πενταετία 2014-2018, τα πρώτα χρόνια δηλαδή της εξόδου. Για να έχουμε μια τάξη μεγέθους, από τη μείωση του ΦΠΑ στην εστίαση στο 13% οι απώλειες σε έσοδα εκτιμήθηκαν σε 0,2 δισ. ευρώ ετησίως. Το Μνημόνιο βάζει σε ένα χρονοδιάγραμμα στόχους πολιτικής, εργαλεία, καθώς και όλα τα ενδιάμεσα βήματα που οδηγούν στους στόχους. Είναι ελληνικό γιατί κάθε τρεις μήνες που «έρχεται η τρόικα» γίνεται επικαιροποίηση του κειμένου από την ελληνική κυβέρνηση και προσαρμόζεται στις τρέχουσες εξελίξεις. Θεωρητικά, πριν από την εποχή του Μνημονίου, η εκάστοτε κυβέρνηση λειτουργούσε με παρόμοιο τρόπο: οι υπουργοί υλοποιούσαν το κυβερνητικό πρόγραμμα, ελεγχόμενοι σε καθημερινή βάση από τον πρωθυπουργό, την αντιπολίτευση και τον Τύπο και, κάθε λίγα χρόνια, από τους πολίτες. Στην πραγματικότητα, αυτό που έφερε την απαξίωση του Μνημονίου στα μάτια της πλειοψηφίας του κόσμου ήταν οι περικοπές σε μισθούς - συντάξεις στον δημόσιο και τον ιδιωτικό τομέα και το σπιράλ ύφεση - μέτρα - ύφεση, που σαρώνει τη χώρα μας μέχρι σήμερα. Μνημόνιο στα μάτια του κόσμου δεν σημαίνει φθηνότερο βρεφικό γάλα, κατάργηση γραφειοκρατίας, ευκολότερη επιχειρηματικότητα, αποτελεσματικότερη Δημόσια Διοίκηση, φθηνότερα προϊόντα και υπηρεσίες, λιγότερη σπατάλη χρημάτων, πάταξη φοροδιαφυγής, δικαιότερη φορολογία, φθηνότερα φάρμακα, κατάργηση χρεώσεων «υπέρ τρίτων» και πολλά άλλα. Και αν τις παραπάνω διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις πιστώνεται η σημερινή κυβέρνηση, στην τρόικα χρωστάμε κάτι λιγότερο γνωστό στον κόσμο: είναι το «πώς» υλοποιείται το Μνημόνιο, μία από τις σημαντικότερες θετικές παρακαταθήκες για την Ελλάδα: σε κάθε τομέα πολιτικής η κυβέρνηση συμφωνεί με την τρόικα ένα πολύ συγκεκριμένο γραπτό πρόγραμμα. Το πρόγραμμα στη συνέχεια αναλύεται, με βήματα που οδηγούν στους στόχους, σε ένα μεγαλύτερο κείμενο και τα βήματα μπαίνουν σε χρονοδιάγραμμα, καθώς για την υλοποίησή τους χρειάζεται συνεργασία διαφορετικών φορέων και ενεργειών: νόμοι, διατάγματα, υπουργικές αποφάσεις, εγκύκλιοι κ.λπ. Κάθε υπουργός έχει ευθύνη για την έγκαιρη προώθησή τους στον τομέα του. Για την ομαλή υλοποίηση του προγράμματος πραγματοποιούνται «τεχνικές συναντήσεις» που επιλύουν πρακτικά θέματα εφαρμογής. Οι δράσεις παρακολουθούνται από κεντρική υπηρεσία παρακολούθησης, μεγάλες λίστες excel και το «μάτι» του πρωθυπουργού. Η ολοκλήρωση κάθε βήματος ελέγχεται καθώς «ο διάβολος κρύβεται στη λεπτομέρεια» και όταν διαπιστώνονται αποκλίσεις ή καθυστερήσεις σηκώνονται «σημαιάκια». Μόνο για τον Σεπτέμβριο φέτος το Μνημόνιο έχει περίπου 130 δράσεις που πρέπει να υλοποιηθούν. Ο,τι δεν ολοκληρώνεται στον μήνα επανατοποθετείται σε επόμενο μήνα, ενώ ζητούνται επαρκείς εξηγήσεις για τις καθυστερήσεις, διαμορφώνοντας την αξιολόγηση του υπουργού από τον πρωθυπουργό. Ολα γίνονται γραπτά, τίποτα «στο μιλητό», τίποτα «στο πόδι». Αυτή η «κουλτούρα εργασίας» του Μνημονίου είναι από τις σημαντικότερες κληρονομιές που θα μας αφήσει φεύγοντας. Το τέλος του Μνημονίου σημαίνει και τέλος σε αυτόν τον τρόπο εργασίας; Σημαίνει ότι κάθε υπουργός θα πηγαίνει στο γραφείο του με τον οδηγό του και την ασφάλεια χωρίς το άγχος να τρέξει κάθε μέρα για να προωθήσει τους στόχους του; Σημαίνει ότι δεν θα ξαναδούμε Υπουργικό Συμβούλιο για επιτάχυνση ολοκλήρωσης δράσεων στις 20 Αυγούστου; Πράγματι, αν φύγουμε από αυτήν την κουλτούρα, οι υπουργοί θα μπορέσουν να «ξανανιώσουν υπουργοί», να ασχοληθούν με τις εκλογικές τους περιφέρειες, να κατατροπώσουν τους πολιτικούς τους αντιπάλους, να καλλιεργήσουν την εικόνα τους στα Μέσα Ενημέρωσης, να αποδέχονται περισσότερες προσκλήσεις στο εξωτερικό κ.ο.κ. Συνοψίζοντας, λοιπόν, έξοδος από το Μνημόνιο σημαίνει 1,5-2 δισ. ευρώ ετήσια επιβάρυνση προς τους πολίτες, «απελευθέρωση» της κυβέρνησης από τη δέσμευση υλοποίησης σφιχτού προγράμματος κάθε μήνα. Σημαίνει ανάκτηση εθνικής ανεξαρτησίας, εντός βεβαίως κοινοτικών ορίων. Υπογραφή νέου Μνημονίου σημαίνει διαπραγμάτευση πολύ χαμηλότερων επιτοκίων αναχρηματοδότησης, πιστή συνέχιση των μεταρρυθμίσεων, όχι νέες περικοπές, αλλά πάντως ανηφόρα. Σημαίνει, λοιπόν, ότι το πλεόνασμα θα μπορεί να δώσει πολύτιμα κεφάλαια για την ταχύτερη ανάπτυξη της οικονομίας ώστε η εξάλειψη της ανεργίας και η άνοδος των μισθών και του βιοτικού επιπέδου να μη χρειαστούν πολλά χρόνια, που είναι σήμερα ο μεγαλύτερος κίνδυνος που έχουμε. Η διαίρεση Μνημόνιο - Αντιμνημόνιο ανταγωνίζεται «στα ίσια» την ιστορική διαίρεση «Δεξιά - Αριστερά». Οι Ελληνες, για άλλη μία φορά, γράψαμε Ιστορία. Η απόφαση που είναι μπροστά μας, όμως, είναι κρίσιμη. Για να θυμηθούμε τον ποιητή, «θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία». Διαθέτουμε και από τα δύο στο πολιτικό μας σύστημα; * Ο κ. Μιχάλης Πεγκλής είναι σύμβουλος Δημόσιας Πολιτικής, ερευνητής του Centre for European Studies στις Βρυξέλλες και του Centre for National Strategic Studies στη Σαγκάη. ΣXETIKA ΘEMATA ΣΗΜΕΡΑ_(...OIKONOMIA...)

ΔΕΝ ΧΡΩΣΤΑΜΕ: Το κρατικό χρέος στην Ελλάδα και τον κόσμο

Υπάρχει ένας πολιτικός μύθος, ανάμεσα σε πολλούς άλλους μύθους:

"Για το ελληνικό κρατικό χρέος φταίνε τα κόμματα που κυβέρνησαν".

Στη συνέχεια, ο μύθος κάνει επιμερισμό ευθυνών, με βάση τη συμβολή του κάθε κόμματος ή του
κάθε πρωθυπουργού στην αύξηση του ελληνικού κρατικού χρέους.

Αυτός ο μύθος έχει μισή αλήθεια μέσα του:

Φταίνε όσοι κυβέρνησαν, αλλά όλοι τους βάδισαν στο ρυθμό που κινήθηκαν όλες, σχεδόν, οι χώρες του πλανήτη και ιδιαίτερα οι οικονομικά ισχυρές.

Δείτε το διάγραμμα με το χρέος της Ελλάδας(1970-2010):

Ας δούμε και το χρέος των είκοσι πλουσιότερων χωρών, G20 (1880-2010):

Πηγή: IMF(ΔΝΤ) (2011)

Το διάγραμμα της περιόδου 1970-2010 είναι παρόμοιο με αυτό της Ελλάδας.

Αν πάρουμε την εξέλιξη του χρέους όλων των χωρών του πλανήτη θα δούμε ανάλογη κίνηση.

Το Παγκόσμιο Χρέος το 2002 ήταν 20 τρις δολάρια και το 2013 είναι 51,5 τρις δολάρια και ανεβαίνει (Ο πίνακας του Economist έχει διαφορές από αυτά που ξέρουμε. Σημασία έχουν οι τάσεις).

Το Παγκόσμιο Χρέος ανέβηκε 2,5 φορές σε 10 χρόνια. Με τη λογική του "φταίει η εκάστοτε κυβέρνηση", προφανώς, όλες οι κυβερνήσεις του πλανήτη είναι ανίκανες. Δεν είναι. Απλώς, έχουν πουλήσει - προδώσει τις πατρίδες τους σε μια χούφτα δανειστές - τραπεζίτες και άλλους ιδιώτες.

ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΘΑ ΞΟΦΛΗΣΟΥΜΕ. Οι λαοί είναι αιχμάλωτοι του χρέους και των ιδιοκτητών του.

----------------------

Να προσέξουμε ότι το χρέος αρχίζει την ανηφόρα από το 1980 και μετά, τόσο στην Ελλάδα όσο και στις 20 πλουσιότερες χώρες. Η περίοδος 1945-1980 χαρακτηρίζεται από το πολύ χαμηλό κρατικό χρέος.

Τι συνέβη, τότε;

Σε όλες τις χώρες, ακόμα και τις πιο ισχυρές, οι κυβερνήσεις είχαν τα χάλια των ελληνικών κυβερνήσεων;

Η λογική αυτών που ρίχνουν τις ευθύνες της αύξησης του χρέους στην κακή ελληνική κυβέρνηση, πρέπει να μας οδηγήσει στο συμπέρασμα πως όλες οι κυβερνήσεις όλων των χωρών, σε αυτή την περίοδο, ήταν κακές. Η λογική, όμως, δεν βοηθά για να βγάλουμε τέτοιο συμπέρασμα. Δηλαδή, πριν από το 1980, όλες οι κυβερνήσεις όλων των χωρών ήταν, αδιακρίτως, καλές; Δεν στέκει.

Ας ψάξουμε, λοιπόν, να βρούμε αλλού την κοινή ρίζα της ταυτόχρονης εκτόξευσης του ελληνικού και παγκόσμιου χρέους.

Η δεκαετία του 70 ξεκίνησε με κάτι που άλλαξε τον πολιτικό και οικονομικό χάρτη του κόσμου:

Αυτό ήταν, η ξαφνική άνοδος του "μονεταρισμού" στην πολιτική και οικονομική σκηνή, η οποία, έκτοτε, είναι η κυρίαρχη και ομοιόμοφη πολιτική όλων, σχεδόν, των χωρών του πλανήτη.

Ο "μονεταρισμός", γνωστότερος ως "νεοφιλελευθερισμός", αντικατέστησε την κυρίαρχη οικονομική και πολιτική θεωρία του Κέυνς, η οποία δέσποσε στον δυτικό κόσμο από το τέλος της κρίσης του 29 ως τη δεκαετία του 70. Ως τότε, ο μονεταρισμός - νεοφιλελευθερισμός ήταν μια "χαριτωμένη" περιθωριακή οικονομική σχολή, με έδρα το Σικάγο.

Ποια είναι η βασική αρχή της νεοφιλελεύθερης οικονομικής σχολής, που όλοι ξορκίζουν, αλλά λίγοι γνωρίζουν; Η "επιστημονική" βάση της βρίσκεται στην "Ποσοτική Θεωρία του Χρήματος".

Αυτή πρωτοεμφανίστηκε τον 18ο αιώνα, ταυτόχρονα με την εμφάνιση της "Οικονομικής" ως Επιστήμη. Γαλούχησε γενιές και γενιές, υποχώρησε δραματικά μετά το Κραχ του 29 για να επανέλθει νικήτρια και τροπαιούχος στη δεκαετία του 70 και να έχει γίνει σήμερα η "καραμέλα" όλων των αριστεροδεξιών κυβερνητικών κομμάτων.

Συνοπτικά, η Θεωρία αυτή μας λέει :

- Η ποσότητα χρήματος που υπάρχει στην οικονομία διαμορφώνει την αξία του χρήματος
- Ο πρωταρχικός λόγος ανόδου του πληθωρισμού είναι η αύξηση της ποσότητας χρήματος

Σχεδόν, τα πάντα στην οικονομική ζωή εξαρτώνται από το χρήμα. Αυτή η άποψη δημιούργησε την "απαίτηση" της αγοράς, το κράτος να μην αναμιγνύεται στις υποθέσεις της και να αφήσει ελεύθερο το χρήμα και την αγορά.

Αυτό σε αντίθεση με τις θεωρίες του Κέυνς, που δίδασκε ότι το κράτος πρέπει να παρεμβαίνει στην ανακατανομή εισοδήματος υπέρ των ασθενέστερων, στον έλεγχο των τιμών και κατ' επέκταση στην αγορά.

Ας κρατήσουμε την ιστορική φράση για τον Κέυνς: "Ο άνθρωπος που έσωσε τον Καπιταλισμό" . Επειδή η συχνή χρήση όρων, πολλές φορές οδηγούν σε απώλεια της ουσίας, εμείς ας βάλουμε στη θέση της λέξης "Καπιταλισμός" τη λέξη "Κεφαλαιοκρατία".

Η εποχή μετά τον πόλεμο διέπεται από Το σύστημα σταθερών ισοτιμιών του Μπρέττον Γουντς(1-22 Ιουλίου 1944) . Το 1971 με απόφαση του προέδρου Ρίτσαρντ Νίξον, οι ΗΠΑ εγκαταλείπουν την μετατρεψιμότητα του δολαρίου σε χρυσό και μαζί μ’ αυτήν το σύστημα σταθερών συναλλαγματικών ισοτιμιών του Bretton Woods. Έτσι αρχίζει η νεότερη εποχή των κυμαινόμενων συναλλαγματικών ισοτιμιών.

Αυτή είναι η σημαδιακή πράξη και χρονολογία(1971), από την οποία ξεκινά η παγκόσμια αλλαγή στη ζωή των ανθρώπων. Ξεκινά μια ομογενοποίηση πολιτικών και οικονομικών πρακτικών, η ομογενοποίηση αγορών και συμπεριφορών, η ομοιομορφία στην πολιτική και την οικονομία, που φτάνει ως τις μέρες μας. Το είπαν "Παγκοσμιοποίηση" .
Αυτό εξηγεί και την ομοιομορφία στην αύξηση του παγκόσμιου χρέους.

Αν πρέπει να κατηγορηθούν για κάτι οι Έλληνες πολιτικοί που κυβέρνησαν, από το 1980 και μετά, είναι η υποταγή τους σε αυτές τις παγκόσμιες κατευθύνσεις και επιλογές. Όπως και κάθε άλλη κυβέρνηση στον κόσμο(με κάποιες εξαιρέσεις).

---------------------

Πού βρίσκεται η μοντέρνα απάτη του "νεοφιλελευθερισμού" και όλων των επαγγελματιών της πολιτικής;


Πρώτον: Δεν μας λένε τίνος είναι το χρήμα.

Ο Κέυνς "έσωσε τον καπιταλισμό", διότι ουδέποτε τον αμφισβήτησε. Δεν αμφισβήτησε ποτέ την κυριαρχία κάποιων ιδιωτών πάνω στο χρήμα. Είδε, απλώς, ότι η απληστία των ολίγων θα οδηγούσε σε δραματικές εξελίξεις, πιθανά και σε επαναστάσεις, και ο πολιτικός κόσμος το υιοθέτησε, "για τα ησυχότερα". Η ιδιοκτησία των Κεντρικών Τραπεζών παρέμεινε στα χέρια ιδιωτών, αλλά τα κράτη είχαν τη δυνατότητα να τυπώνουν χρήμα στα εθνικά νομισματοκοπεία για κάποιες από τις ανάγκες τους. Ο εκάστοτε Πρωθυπουργός μπορούσε π.χ. να διαγράψει χρέη πολιτών προς τράπεζες, γιατί μπορούσε να τα αντικαταστήσει με αντίστοιχο χρήμα. Η εκάστοτε κυβέρνηση μπορούσε να τυπώσει χρήμα για δημόσια έργα, κοινωνικές δαπάνες και πληρωμή μισθών, δίχως να δανειστεί. To αν είχε περισσότερο δίκιο ο Κέυνς από τον Φρίντμαν, για την πλεονεξία των καρτέλ της βιομηχανίας και των τραπεζών, είναι κάτι που φαίνεται, σήμερα. Οι "νεοφιλελεύθεροι" μας μίλησαν για την "Προσφορά του Χρήματος", δεν μας είπαν, όμως, ποιος "προσφέρει" το χρήμα. Δυστυχώς, δεν είναι αυτό το χειρότερο: Δεν υπάρχει κόμμα που να απαντά στην ερώτηση "ποιος προσφέρει το χρήμα;"

Δεύτερον: Λένε ψέμματα όταν τονίζουν ότι το κράτος δεν πρέπει να εμπλέκεται στις αγορές.

Είναι το 1971, που οι τραπεζίτες ένιωσαν ισχυροί και πέρασαν σε μια διαρκή αντεπίθεση, η οποία ολοκληρώνεται στις μέρες μας, απελευθερώνοντας το χρήμα από τις ρυθμίσεις και την επιρροή των πολιτικών.

Είναι το 1972 που ιδρύεται η Τριλατεράλ Κομμίσσιον, από τραπεζίτες, εκπροσώπους ισχυρών βιομηχανικών καρτέλς, ιδιοκτήτες ΜΜΕ, καθηγητάδες και επιφανείς πολιτικούς.

Είναι το 1979 η στιγμή που η πρώτη καθαρόαιμη νεοφιλελεύθερη πολιτικός ανεβαίνει στην εξουσία (Θάτσερ) σε κεντρική χώρα του δυτικού κόσμου, για να ακολουθήσει ο Ρήγκαν στις ΗΠΑ και να συνεχίσουν όλοι οι άλλοι. Είχε προηγηθεί το πείραμα Πινοσέτ στη Χιλή(1973) και σε άλλες χώρες της Λατινικής Αμερικής.

Είναι το 1980 που ξεκινά η κάθετη άνοδος του Παγκόσμιου χρέους.

Τυχαίο; Απαντείστε εσείς.

Ο Βασικός πολιτικός και οικονομικός στόχος, που κρύφτηκε πίσω από το σύνθημα "ελευθερία στις αγορές", είναι η αφαίρεση της δυνατότητας από το κράτος να παρεμβαίνει, τυπώνοντας χρήμα. Στην Ελλάδα, αυτό ξεκίνησε με την ένταξη στην ΕΟΚ και ολοκληρώθηκε με την ένταξη στο ευρώ.

Με απόφαση των πολιτικών, δηλαδή του κράτους, αλλάζουν οι κανόνες και φτιάχνονται οι νόμοι, κομμένοι και ραμμένοι στα μέτρα των ισχυρών. Τίποτε από αυτά δεν οφείλεται στην ανύπαρκτη "ελευθερία των αγορών".

Σιωπηλά, οι πολιτικοί όλου του δυτικού κόσμου σταματούν στη δεκαετία του 80 την εκτύπωση χρήματος και ξεκινούν τον δανεισμό, ως αποκλειστικό τρόπο κάλυψης των αναγκών της κοινωνίας σε χρήμα. Και αυτό συνοδεύεται από δραματικές φορολογικές αλλαγές.

Ας θυμηθούμε: Ως το 1987, και την επιβολή ΦΠΑ σε όλα τα αγαθά και τις υπηρεσίες, οι έμμεσοι φόροι έπαιζαν ασήμαντο ρόλο στη ζωή των Ελλήνων. Το Ελληνικό Κράτος, όταν μπορούσε να τυπώσει χρήμα, δεν έδινε ιδιαίτερο βάρος στους έμμεσους φόρους. Η αποδοχή του δανεισμού αντί της έκδοσης χρήματος, σε συνδυασμό με την φορολογική ασυλία των μεγάλων εισοδημάτων οδήγησαν στην λεηλασία μικρών και μεγαλύτερων εισοδημάτων, μέσω των έμμεσων φόρων.

Η ένταξη στο ευρώ σφραγίζει, επίσημα, κατάργηση της δυνατότητας δημιουργίας χρήματος, από το κράτος και την αποκλειστική ανάθεση αυτού του δικαιώματος στην ιδιωτική ΕΚΤ .

Και όχι μόνο υποχρεώνονται τα κράτη να παραδώσουν τη διαχείριση του χρήματος στην ΕΚΤ, αλλά με πολιτική απόφαση, γίνεται κάτι χειρότερο.Την ώρα που οι τράπεζες δανείζονται με ένα χ επιτόκιο, από την ΕΚΤ, τα κράτη απαγορεύεται να δανείζονται από την ΕΚΤ και πρέπει να αναζητούν χρήμα, από ιδιώτες, με επιτόκιο πολλαπλάσιο του χ. Αντί τα κράτη, στα πλαίσια της ισότητας των κρατών εντός της Ε.Ε. να δανείζονται με το ίδιο επιτόκιο, από την ΕΚΤ, το επιτόκιο κάθε κράτους, δηλ. το κόστος του χρήματος κάθε κράτους, καθορίζεται από τα κεροσκοπικά παιχνίδια ιδιωτών - δανειστών, οι οποίοι αποκαλούνται "αγορές"!

Άρθρο 123 (της ΕΝΟΠΟΙΗΜΕΝΗ ΑΠΟΔΟΣΗΣ ΤΗΣ ΣΥΝΘΗΚΗΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΕΝΩΣΗ ΚΑΙ ΤΗΣ ΣΥΝΘΗΚΗΣ ΓΙΑ ΤΗ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗΣ ΕΝΩΣΗΣ

(πρώην άρθρο 101 της ΣΕΚ)
1. Απαγορεύονται οι υπεραναλήψεις ή οποιουδήποτε άλλου είδους πιστωτικές διευκολύνσεις από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα ή από τις κεντρικές τράπεζες των κρατών μελών, οι οποίες εφεξής αποκα­λούνται «εθνικές κεντρικές τράπεζες», προς θεσμικά και λοιπά όργανα ή οργανισμούς της Ένωσης, κεντρικές κυβερνήσεις, περιφερειακές, τοπικές ή άλλες δημόσιες αρχές, άλλους οργανισμούς δημοσίου δικαίου ή δημόσιες επιχειρήσεις των κρατών μελών απαγορεύεται επίσης να αγοράζουν απευθείας χρεόγραφα, από τους οργανισμούς ή τους φορείς αυτούς, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα ή οι εθνικές κεντρικές τράπεζες.

Αυτό δεν έχει να κάνει με την "ελευθερία" ή τους "κανόνες" της αγοράς. Αυτό είναι πολιτική απόφαση εξαγορασμένων πολιτικών υπαλλήλων.

Γιατί το ψήφισαν και το ενέκριναν τα κόμματα που κυβέρνησαν ή εκείνα που στήριξαν τις συνθήκες της Ε.Ε.;

Γιατί κανένα κόμμα από αυτά που θέλουν να κυβερνήσουν δεν εστίασαν ποτέ πάνω σε αυτό το άρθρο;

Γιατί κανένα κόμμα δεν θέτει υπό αμφισβήτηση την κυριαρχία λίγων ιδιωτών πάνω στις ζωές των ανθρώπων και των πατρίδων;

Οι πατρίδες και οι ζωές μας δεν μπορούν ποτέ να είναι ελεύθερες όσο το χρήμα είναι μονοπωλιακό εμπόρευμα. 


Αυτός είναι ο λόγος που διασώζονται οι τράπεζες και εξαθλιώνονται οι άνθρωποι.

Αυτός είναι ο λόγος που πρέπει να πούμε: "δεν χρωστάμε".

Στο χέρι μας είναι να δημιουργήσουμε την πολιτική απάντηση των πολλών, επιτιθέμενοι στην καρδιά της παγκόσμιας εξουσίας.

Είναι στο χέρι μας, οι Έλληνες να πουν ΔΕΝ ΧΡΩΣΤΑΜΕ. ΜΑΣ ΧΡΩΣΤΑΤΕ, δίνοντας το παράδειγμα και προσκαλώντας τους λαούς του πλανήτη στον κοινό απελευθερωτικό αγώνα των ανθρώπων. 

Είναι θέμα μιας απόφασης που πρέπει να πάρει ο καθένας μας, αν θέλουμε να αλλάξουμε τον τρόπο που παίρνονται οι αποφάσεις. Στην Ελλάδα, στην Ευρώπη και στον Κόσμο.

Ας οργανωθούμε. Ας μιλήσουμε για Δημοκρατία, με την ελληνική σημασία της λέξης.

----------------

ΑΠΟΦΑΣΙΣΜΕΝΟΙ ΣΤΗΝ ΚΕΦΑΛΟΝΙΑ

Να θυμόμαστε, πάντα τον Διονύσιο Σολωμό:

"Κάμε ώστε ο μικρός Κύκλος, μέσα εις τον οποίο κινιέται η πολιορκημένη πόλη, να ξεσκεπάζει εις την ατμοσφαίρα του τα μεγαλύτερα συμφέροντα της Ελλάδας, για την υλική θέση, οπού αξίζει τόσο για εκείνους οπού θέλουν να τη βαστάξουν, όσο για εκείνους οπού θέλουν να την αρπάξουν, και, για την ηθική θέση, τα μεγαλύτερα συμφέροντα της Ανθρωπότητος.
Τοιουτοτρόπως η υπόθεση δένεται με το παγκόσμιο σύστημα. -Ιδές τον Προμηθέα και εν γένει τα συγγράμματα του Αισχύλου.- Ας φανεί καθαρά η μικρότης του τόπου και ο σιδερένιος και ασύντριφτος κύκλος οπού την έχει κλεισμένη. 
Τοιουτοτρόπως από τη μικρότητα του τόπου, ο οποίος παλεύει με μεγάλες ενάντιες δύναμες, θέλει έβγουν οι Μεγάλες Ουσίες"


(εικόνα: Δον ΨΥΧΩΤΗΣ)

Η ρίζα του κακού. Η ελληνική ολιγαρχία δορυφόρος του γερμανικού οικονομικού εθνικισμού.

Ο γερμανικός οικονομικός εθνικισμός καλά κρατεί.

Του Σταύρου Λυγερού

ΤΟ ΕΡΓΟ είναι πλέον πολυπαιγμένο και θα έπρεπε να μας έχει διδάξει. Κάθε φορά που η τρόικα 

έρχεται για έλεγχο στην Αθήνα διαπιστώνει αποκλίσεις. Με βάση αυτές τις αποκλίσεις προβάλλει νέες απαιτήσεις, οι οποίες (συνήθως έπειτα από μάχες οπισθοφυλακών της κυβέρνησης) μετατρέπονται σε συμφωνίες. Ακριβώς αυτές τις δεσμευτικές για την Αθήνα συμφωνίες επικαλούνται...

σε επόμενο χρόνο οι δανειστές για να επιβάλλουν την πολιτική τους.

Οι υποστηρικτές του μνημονίου αποδίδουν το ναυάγιο στην ανικανότητα των διαδοχικών κυβερνήσεων Παπανδρέου, Παπαδήμου και Σαμαρά να το εφαρμόσουν. Ετσι εξηγούν και τις αποκλίσεις. Αναμφίβολα, και οι τρεις κυβερνήσεις που ψήφισαν και εφαρμόζουν το μνημόνιο έχουν αποτύχει να υλοποιήσουν ορισμένες πτυχές του. Δεν είναι αυτή, όμως, η κύρια αιτία των αποκλίσεων. Οι αποκλίσεις πηγάζουν από την ύφεση.

Η ύφεση δεν είναι παρενέργεια. Είναι ο τρόπος με τον οποίο η τρόικα προωθεί τον διακηρυγμένο στόχο της για εσωτερική υποτίμηση. Είναι αλήθεια ότι το ευρωιερατείο και το ΔΝΤ δεν είχαν υπολογίσει ότι η ύφεση θα προσλάβει τέτοιες διαστάσεις. Αυτό, όμως, το μόνο που αποδεικνύει είναι ο δογματισμός και η δική τους ανικανότητα να εκπονήσουν ένα πρόγραμμα που να αντιστοιχεί στη φύση και στις ανάγκες της ελληνικής οικονομίας.

Οταν η αποτυχία κατέστη εξόφθαλμη, η τρόικα δεν έσπευσε να κάνει τις αναγκαίες διορθωτικές κινήσεις. Αντ’ αυτού, όχι μόνο επιμένει στην ίδια αποτυχημένη συνταγή, αλλά και αυξάνει τη δόση του «φαρμάκου» και όχι των χρημάτων! Το κρίσιμο ερώτημα είναι εάν πρόκειται μόνο για ιδεοληψία ή για κρυφή ατζέντα. Ισχύουν και τα δύο.

Λόγω του γεγονότος ότι ήταν ο πιο αδύναμος κρίκος της ευρωζώνης, η Ελλάδα μετατράπηκε σε πειραματόζωο. Εδώ δοκιμάζεται μια πολιτική, η οποία ήδη εφαρμόζεται και στην υπόλοιπη ευρωπαϊκή περιφέρεια και προορίζεται να εφαρμοσθεί και στον ευρωπαϊκό πυρήνα. Η μονοδιάστατη λιτότητα δεν είναι τίποτα άλλο από την προσπάθεια της ολιγαρχίας του χρήματος να μετακυλήσει το κόστος της κρίσης στις μικρομεσαίες κοινωνικές τάξεις.

Είναι διάχυτη η εντύπωση ότι η μονοδιάστατη λιτότητα είναι προϊόν της «γερμανικής Ευρώπης». Στην πραγματικότητα, όμως, το Βερολίνο λειτουργεί σαν στυλοβάτης και προωθητής αυτής της πολιτικής, επειδή εξυπηρετεί και τα ιδιοτελή συμφέροντα της Γερμανίας, έτσι τουλάχιστον όπως τα αντιλαμβάνονται οι άρχουσες ελίτ της. Η πολιτική αυτή, όμως, δεν είναι αποκλειστικά γερμανική ατζέντα.

Εάν ήταν έτσι, θα είχε προ πολλού προσκρούσει στην αντίδραση των άλλων ευρωπαϊκών αρχουσών ελίτ. Αντ’ αυτού, ακόμα και σε χώρες που η μονοδιάστατη λιτότητα συσσωρεύει οικονομικά και κοινωνικά ερείπια ο κορμός των αρχουσών ελίτ τείνει να ταυτίζεται μ’ αυτή την πολιτική. Δεν είναι μόνο η Ελλάδα που έχει μακρά παράδοση εξάρτησης. Είναι και μεγαλύτερες χώρες, όπως η Ισπανία και η Ιταλία.

Η αρχιτεκτονική του ευρώ σχεδιάσθηκε κατά τρόπο που να ευνοεί τη Γερμανία. Κι αν πριν από 12 χρόνια αυτό μπορούσε να διατυπωθεί ως εκτίμηση, σήμερα μπορεί να αποδειχθεί. Το ευρώ, όμως, δεν οργανώνει μόνο τα γερμανικά εξαγωγικά συμφέροντα. Οργανώνει και τα ευρύτερα συμφέροντα της ευρωπαϊκής ολιγαρχίας του χρήματος, όπου δεσπόζουσα θέση κατέχουν οι μεγάλες ευρωπαϊκές τράπεζες.

Οι οργανικοί δεσμοί που έχουν αναπτυχθεί και παγιωθεί όλα αυτά τα χρόνια στο πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Ενωσης και αργότερα της ευρωζώνης έχουν δέσει στενά μεταξύ τους τις επιμέρους άρχουσες ελίτ των χωρών-μελών. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να μην μπορούν να δουν τον εαυτό τους εκτός αυτού του πλαισίου, ακόμα κι όταν πιέζονται.

Η κατάσταση αυτή επιτρέπει στη Γερμανία όχι μόνο να ασκεί έναν ηγετικό ρόλο, αλλά και να επηρεάζει τις κοινοτικές αποφάσεις κατά τρόπο που να εξυπηρετούν και τα στενά εθνικά της συμφέροντα. Δύο παραδείγματα:

• Το πρώτο είναι η ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών. Η Μέρκελ όχι μόνο κατάφερε να τορπιλίσει την απόφαση που έλαβε το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο πριν από έναν χρόνο, αλλά και επέβαλε τη λογική του bail in. Με άλλα λόγια, για την ανακεφαλαιοποίηση θα πληρώσουν πρώτα τα κράτη-μέλη, οι μέτοχοι, οι ομολογιούχοι, οι καταθέτες και τα κράτη-μέλη και μετά θα συμβάλει μ’ ένα μικρό ποσοστό ο Ευρωπαϊκός Μηχανισμός Σταθερότητας.

• Δεύτερο παράδειγμα είναι η καταπολέμηση της ανεργίας των νέων. Δεν είναι μόνο ότι το κονδύλι που αποφασίσθηκε είναι ψίχουλα. Δεν είναι ούτε ότι η Μέρκελ έστησε μία προεκλογική παράσταση στο Βερολίνο, υποκαθιστώντας τους κοινοτικούς θεσμούς. Είναι και ότι ουσιαστικά εκμεταλλεύεται την εκρηκτική ανεργία για να προσελκύσει και να ενσωματώσει στη γερμανική αγορά εργασίας τους πιο ταλαντούχους Νοτιοευρωπαίους νέους, κυρίως επιστήμονες.

Με άλλα λόγια, το Βερολίνο εκμεταλλεύεται την πλεονεκτική θέση του για να προωθήσει τον οικονομικό εθνικισμό του. Και το καταφέρνει επειδή χρησιμοποιεί σαν όχημα αντιλήψεις, διαδικασίες και σχήματα που του εξασφαλίζουν την υποστήριξη όχι μόνο κάποιων άλλων χωρών του ευρωπαϊκού πυρήνα που έχουν αντίστοιχα συμφέροντα, αλλά και τη δορυφοροποίηση των αρχουσών ελίτ της ευρωπαϊκής περιφέρειας.

real.gr

hassapis-peter.blogspot.gr

Q & A για τις πολιτικές της Μετριοπαθής Πρόταση για τη συμμετοχή της ΕΚΤ και την ΕΤΕπ

20ΙΟΥΛ

Ένας αναγνώστης μας έστειλε μια σειρά από ερωτήματα σχετικά με Modest 4.0 Πρόταση και, ειδικότερα, (α) το ρόλο της ΕΚΤ στην μετατροπή του Μάαστριχτ μέρος συμβατό του κράτους-μέλους του δημόσιου χρέους, και (β) τη συμμετοχή της ΕΤΕπ σε μας Επενδύσεων- οδήγησε πρόγραμμα αποκατάστασης. Οι ερωτήσεις του μας επιτρέπουν να αποσαφηνιστούν οι προτεινόμενες πολιτικές. 

Όπως διάβασα αυτό, μια τράπεζα, ας πούμε, κρατώντας ιταλικό χρέος τώρα πληρώνουν 5,5%, μετατρέπει αυτό το ομόλογο σε ένα ομόλογο της ΕΚΤ, η οποία θα πληρώσει "ένα επιτόκιο που καθορίζεται από την ΕΚΤ ακριβώς πάνω από τις αποδόσεις των ομολόγων της." Πείτε, 2,8 - 3% . Ποιο είναι το κίνητρο για την ιδιωτική ομολογιούχος να εκμεταλλευτώ αυτή την απώλεια;

Η πρότασή μας εδώ είναι ότι οι υπηρεσίες της ΕΚΤ, η εξόφληση των ομολόγων, μετά τη λήξη, κατ 'αναλογία προς Μάαστριχτ χρέους Compliant της Ιταλίας.Καμία απώλεια είναι που πρέπει να ληφθούν από τους κατόχους ομολόγων? Καμία απολύτως. Π.χ. αν το χρέος της Ιταλίας ως ποσοστό του ΑΕΠ είναι 120%, τότε το 50% της ωρίμανσης ομολόγων θα πρέπει να καταβληθεί από την ΕΚΤ και το ποσό αυτό θα χρεώνεται στο λογαριασμό χρέωσης της Ιταλίας με την ΕΚΤ με επιτόκιο μια σκιά πάνω από αυτό το οποίο δικά της ομόλογα της ΕΚΤ θα φέρω στις αγορές χρήματος. Ουσιαστικά, η ΕΚΤ παρέχει στην Ιταλία δάνειο μετατροπής για μέρος των μετοχών που έληγαν. Αν κινδύνου αγάπης υφιστάμενους κατόχους ομολόγων, δεν θέλουν να αγοράσουν στα ομόλογα της ΕΚΤ, ότι η επιχείρησή τους - και ότι θα είναι ελεύθεροι να συνεχίσουν να αγοράζουν ιταλικά ομόλογα (τα οποία πιθανότατα αναμειγνύεται στο χαρτοφυλάκιό τους με την ΕΚΤ, ομόλογα, προκειμένου να επιτευχθεί μια ισορροπία επικίνδυνη και υψηλότερες αποδόσεις ομολόγων).

Επιπλέον, εάν το χρέος προς το ΑΕΠ της Ιταλίας είναι 120%, τότε υποσημείωση σας συνεπάγεται ότι μόνο το 50% της ονομαστικής αξίας των ομολόγων της ΕΚΤ είναι εγγυημένη από την ΕΚΤ. Είναι σωστό αυτό; 

Όχι, όπως εξηγήθηκε παραπάνω, το 50% θα καταβληθεί από την ΕΚΤ, χρησιμοποιώντας τα χρήματα που δανείστηκε από την ΕΚΤ (έτσι τα ομόλογα της ΕΚΤ).

Αν ναι, είναι αυτή η εγγύηση ποσοστού που καθορίζεται κατά τη στιγμή της αγοράς, ή μήπως μειωθεί εάν χρέους προς το ΑΕΠ αυξάνεται Ιταλίας λόγος; 

Δεδομένου ότι η ΕΚΤ θα είναι σε θέση να πάρει τις αποδόσεις των ομολόγων της λιγότερο από το 2%, η αποτελεσματική χρέους προς το ΑΕΠ σιτηρέσιο Ιταλίας συρρικνώνεται, καθώς το σύνολο των τόκων που πρέπει να επιστρέψει πάνω από τα επόμενα δέκα ή είκοσι χρόνια πέφτει. Και αν αυτό συμβαίνει για όλους Περιφέρεια, η κρίση χρέους έχει τελειώσει.

Τι γίνεται με την ιταλική ομολόγων σήμερα στο χρεωστικό λογαριασμό από την ΕΚΤ; Μήπως η Ιταλία εξακολουθούν να εξυπηρετήσει αυτό στο 5,5%;

Η Ιταλία θα καταβάλει επιτόκιο μόνο ένα άγγιγμα πάνω από το ΕΚΤ, οι αποδόσεις των ομολόγων. Περίπου το 2% υπό τις τρέχουσες συνθήκες της αγοράς. Έτσι, η σημαντική μείωση της καθαρής παρούσας αξίας του χρέους της Ιταλίας.

Το ίδιο μπορεί να αντιταχθεί στην πρόταση της ΕΤΕπ σας: είναι πολύ δάνεια με χαμηλό επιτόκιο για τη χρηματοδότηση συγκεκριμένων έργων θα έπρεπε να επιστραφεί από τις ροές εσόδων από τα έργα που ολοκληρώθηκαν, αλλά οι επιδόσεις του, ας πούμε, το μετρό Αθηνών για την παραγωγή νέων εσόδων ανάλογα με το ύψος των επενδυμένων κεφαλαίων από το εξωτερικό δεν είναι ενθαρρυντικά.

Υπάρχει μια παρεξήγηση εδώ - τόσο της πρότασής μας και τα πραγματικά περιστατικά στο έδαφος. Πρώτον, το Μετρό της Αθήνας δεν έχει επωφεληθεί από τη χρηματοδότηση της ΕΤΕπ. Όμως, η γέφυρα Ρίου-Αντιρρίου μαζική γέφυρα έχει. Και εξοφλεί τα δάνειά της από την ΕΤΕπ στο ακέραιο. Αυτό είναι, εν μέρει, γιατί οι αποδόσεις των ομολόγων της ΕΤΕπ είναι σήμερα στο 1,7% - επειδή η συντριπτική πλειοψηφία των έργων που χρηματοδοτεί πληρώσει για τον εαυτό τους. Η πρότασή μας είναι ότι η ΕΤΕπ, σε συνεργασία με το Ευρωπαϊκό Ταμείο Επενδύσεων, τα εξαπέλυσε από τον περιορισμό της συγχρηματοδότησης με τις εθνικές κυβερνήσεις (που είναι σήμερα σχεδόν σε πτώχευση) και, αντ 'αυτού, backstopped (στην απίθανη περίπτωση που θα πρέπει να backstopped) από το ΕΚΤ ενεργειών.

Ποιος θα ελέγχει αυτά τα δάνεια, των οποίων οι πολιτικοί υπολογισμοί είναι πιθανό να υπερτερούν οικονομικούς υπολογισμούς;

Όπως υποστηρίζουν στην Modest πρόταση, η απάντηση είναι: η ΕΤΕπ! Αυτό είναι ακριβώς ό, τι έχει κάνει για χρόνια, με μεγάλη επιτυχία και ρεκόρ στερλίνα. Αν η απόδειξη της πίτας είναι στο φαγητό, έχει υπάρξει μια πολύ φαγητό της ΕΤΕπ πίτας ...

Ιταλία και Ηνωμένο Βασίλειο ως αντίπαλο δέος στη Γερμανία

Ιταλία και Ηνωμένο Βασίλειο ως αντίπαλο δέος στη Γερμανία

Μετά από χρόνια καταδικασμένων μέτρων με στόχο να αποφευχθεί η κρίση στους κόλπους της ευρωζώνης, είναι καιρός να προβληματιστούμε όλοι σχετικά με το τι είδους Ευρώπη θέλουμε για το μέλλον, και ποιες ρυθμίσεις θα βοηθήσουν στην κάλυψη του χάσματος με τους πολίτες. Είτε η Ευρώπη θα είναι σε θέση να απαντήσει σε θεμελιώδη ερωτήματα για το μέλλον της, ή δεν θα μπορεί πλέον να είναι βιώσιμη.

Αυτό σημαίνει ότι μέσα στους επόμενους μήνες υπάρχει μια ευκαιρία για να σφυρηλατήσουμε μια νέα Ευρώπη στην οποία όλες οι χώρες, οι χώρες που μοιράζονται το ενιαίο νόμισμα και εκείνες που έχουν αποφασίσει να μην συμμετάσχουν σε αυτήν, να μπορούν να ατενίζουν το μέλλον.

Ιταλία και Ηνωμένο Βασίλειο θα πρέπει να συμμετάσχουν μαζί και να ηγηθούν αυτών των νέων σχεδίων. Αναλυτές εκτιμούν ότι Ιταλία και Ηνωμένο Βασίλειο μοιράζονται κοινές θέσεις για την Ευρωπαϊκή Ένωση και οι δύο χώρες μπορούν να συνεργαστούν για να γράψουν το σενάριο για το μέλλον της Ένωσης ως το αντίπαλο δέος σε μια πανίσχυρη Γερμανία και μια ανύπαρκτη Γαλλία.