Ποιος έχει το πάνω χέρι στην Ευρώπη; Όχι η Γερμανία

Του Γιώργου Καισάριου Τόσο η Ισπανία όσο και η Ιταλία, μπορούν, αν το θελήσουν, ανά πάσα στιγμή, να αποχωρήσουν από την νομισματική ένωση, προκαλώντας μια τέτοια αποπληθωριστική ύφεση στη Γερμανία που, οι σημερινές χασούρες που θα πρέπει να πάρει στο τραπεζικό της σύστημα, θα φανούν σαν μια σταγόνα στον ωκεανό, συγκριτικά με τις ζημίες που θα υποστεί (η Γερμανία) από μια τέτοια ενέργεια. Αυτό δεν σημαίνει ότι η Ιταλία και η Ισπανία θα πρέπει να χρησιμοποιήσουν εκβιαστικά μέσα για να πάρουν αυτό που θέλουν, αλλά σημαίνει ότι η κατάσταση στην ζώνη του ευρώ είναι πολύ εύθραυστη. Δεν είναι όμως απαραίτητο να αποχωρήσουν αυτές οι δυο χώρες προκείμενου να τεθεί σε εκκίνηση το ντόμινο της ευρωπαϊκής διάλυσης. Η αποχώρηση (εκδίωξη) της Ελλάδος είναι υπεραρκετή. Διότι σε περίπτωση που η Ελλάδα, για τον όποιο λόγο, βρεθεί εκτός ευρώ, η αγορά θα πουλήσει πρώτα οτιδήποτε γράφει Ιταλία και Ισπανία και μετά θα κάνει ερωτήσεις. Αλλά η αγορά δεν θα πουλήσει μόνο Ιταλία και Ισπανία, αλλά και Ιρλανδία και Βέλγιο και Γαλλία και προσωρινά, άπαντες θα προσπαθήσουν να βρουν καταφύγιο στην Γερμανία, στην Ελβετία ή στο δολάριο. Αυτή η διαδικασία θα προκαλέσει τόσο μεγάλη αναστάτωση στην Ευρώπη και ένα τόσο μεγάλο βουνό από χασούρες στο Γερμανικό τραπεζικό σύστημα, που η σημερινή κρίση θα σας φανεί μια βόλτα στο πάρκο. Ευτυχώς που οι περισσότεροι στην Ευρώπη το γνωρίζουν αυτό και για αυτό τον λόγο δεν εκτιμώ (όπως δεν εκτιμώ από την αρχή αυτής της κρίσης) ότι είναι δυνατόν η Ελλάδα να βρεθεί εκτός ευρώ. Όχι διότι έχουμε το εκτόπισμα που θα προκαλούσε αυτές τις ζημιές, αλλά είμαστε το φιτίλι σε μια μπαρουταποθήκη. Βέβαια υπάρχουν διάφοροι στην Γερμανία που λένε διάφορα, αλλά υπάρχουν και στην Ελλάδα άλλοι τόσοι, που επίσης λένε διάφορα. Και στις δυο περιπτώσεις, υπάρχουν πολλές ακραίες φωνές που δεν νομίζω ότι θα πρέπει να τους δίνουμε και πολύ σημασία. Η αίσθηση της αυτοσυντήρησης της Ευρώπης είναι πολύ πιο δυνατή από ορισμένες ακραίες φωνές. Και πολύ σωστά λέει η Μέρκελ ότι ανησυχεί υπερβολικά ο Μόντι, διότι γνωρίζει και αυτή πολύ καλά ότι πολλές από τις απειλές που εκτοξεύονται μέσα στην Γερμάνια, δεν μπορούν να πραγματοποιηθούν. Και κατά μια άποψη, είμαστε τυχεροί στην ατυχία μας, διότι οι φωνές που κάνουν λόγο για ένα επιπλέον κούρεμα της Ελλάδος, από τον επίσημο τομέα, ολοένα και καθημερινά δυναμώνουν στην Ευρώπη. Και πάλι, όχι διότι έχουμε το εκτόπισμα, αλλά διότι είμαστε το φιτίλι. Και για να μην ανάψει αυτό το φιτίλι, θα πρέπει να εξουδετερωθεί. Ένας τρόπος είναι να το βρέξεις ώστε να μην ανάβει. Και άσχετα αν πάρα πολλοί μέσα στην Ευρώπη θεωρούν ότι είναι άδικο έως μη ηθικό ένα κούρεμα του επίσημου τομέα επί του ελληνικού χρέους, θα το δεχτούν, διότι κανένας δεν θέλει να ανάψει αυτό το φιτίλι για να τινάξει στην Ευρώπη στον αέρα. Μπορεί η Γερμανία να έχει ειδικό βάρος, αλλά δεν έχει αρκετά λεφτά για να πληρώσει για αυτή την κρίση. Η δημιουργική λογιστική της κεντρικής τράπεζας (όπως πολλές φορές έχω πει) είναι απαραίτητη. Και επειδή δεν υπάρχουν αρκετά λεφτά για να καλυφτούν οι τρύπες αυτής της κρίσης (πανευρωπαϊκά), η χρήση του ELA δίνει και παίρνει... κάτι που όλοι μου έλεγαν ότι δεν μπορεί να γίνει (διαβάστε: Μια ολοκληρωμένη πρόταση για το ελληνικό αδιέξοδο (II)). Αν κατάλαβα καλά, βρέθηκε μαγικός τρόπος ώστε να πληρωθεί το ομόλογο των 3,2 δισ. ευρώ που λήγει σύντομα, μέσα από την Τράπεζα της Ελλάδος!! Για όσους δεν το κατάλαβαν, αυτό σημαίνει ότι θα τυπώσει αυτά τα 3,2 δισ. ευρώ η ΤτΕ και το κόστος για μας θα είναι ΜΗΔΕΝ. Μπορεί η Γερμανία να είναι ο πρωταγωνιστής στην Ευρώπη, αλλά ακόμα και αυτή δεν μπορεί να επιβληθεί σε όλα τα θέματα, διότι αυτή η κρίση είναι υπεράνω της Γερμανίας και ίσως όλων των ευρωπαϊκών χωρών μαζί. Θέλει δεν θέλει η Γερμανία (ή όποια άλλη χώρα) ορισμένα πράγματα θα γίνουν με έναν τέτοιο τρόπο που δεν έχουν ξαναγίνει, είτε συμφωνεί με αυτά η Γερμανία είτε όχι . Το δε καταπληκτικό, είναι ότι θα επιβληθούν οι κανόνες και οι νόμοι της αγοράς (OSI για παράδειγμα) είτε ορισμένοι το θέλουν, είτε δεν θέλουν, είτε το θεωρούν άδικο είτε ανήθικο. Και ο λόγος είναι απλά ότι δεν μπορεί να γίνει αλλιώς. Κουμάντο δεν κάνει η Γερμανία, αλλά οι περιστάσεις και η αναγκαιότητα λύσεων των προβλημάτων στα πλαίσια της πραγματικότητας των αριθμών, διότι σε διαφορετική περίπτωση, πείτε ένα μεγάλο αντίο στην Ευρωπαϊκή ιδέα. Ευτυχώς όμως, δεν βλέπω κανέναν να προτιμάει την διάλυση της Ευρώπης και ειδικά την Γερμανία, που έχει ωφεληθεί περισσότερο από οποιονδήποτε. george.kesarios@capital.gr