Πούτιν: «Εάν το Βερολίνο συνεχίσει να χτυπά τη Ρωσία, θα γκρεμίσω την Ευρωζώνη»

Γράφει ο Πάρις Κουρτζίδης

Σε «οδηγία – σοκ» φέρεται να προχωράει η Ρωσία βάζοντας πλέον ευθέως στόχο την ίδια την ευρωζώνη, ως απάντηση-”βόμβα” στην επιμονή του Eurogroup και του ΔΝΤ να «ανοίξουν τον ασκό 

του Αιόλου», φορολογώντας τις τραπεζικές καταθέσεις στην Κύπρο, ενώ επίκειται κάτι ανάλογο να γίνει (και) στην Ισπανία, όσο κι αν η κυβέρνηση Ραχόι δεν το συνδέει με τις εξελίξεις στην Μεγαλόνησο. 

Σύμφωνα λοιπόν με πληροφορίες, μετά από εντολή του πρωθυπουργού Μεντβιέντεφ το ρωσικό Υπουργείο Εξωτερικών απέστειλε χθες στις πρεσβείες της Ρωσίας σε όλο τον κόσμο και ειδικά στις χώρες της ευρωζώνης ειδική «οδηγία» με την οποία συμβουλεύει του Ρώσους πολίτες των χωρών αυτών, αλλά και τις ρωσικές εταιρίες να αποσύρουν «άμεσα» τις επενδύσεις τους από τις δυτικές τράπεζες και τους δυτικούς χρηματοπιστωτικούς οργανισμούς. 

Αν πράγματι αληθεύει η πληροφορία, είναι ηλίου φαεινότερο ότι έχουν ενταθεί οι φόβοι του Κρεμλίνου για «τη μεγαλύτερη επικείμενη κλοπή πλούτου στη σύγχρονη ιστορία από την Ευρωπαϊκή Ένωση και τις Ηνωμένες Πολιτείες». Η προειδοποίηση αυτή κατ’ ουσία προέρχεται από τον Ρώσο Πρόεδρο Πούτιν και τον Πρωθυπουργό Μεντβιέντεφ, ο οποίος, μάλιστα, νωρίτερα, την ίδια μέρα, είχε προειδοποιήσει για τους χειρισμούς των Δυτικών τραπεζών κατά της Κύπρου. 

Αξίζει να επισημανθεί ότι η εν λόγω εξέλιξη έρχεται ως συνέχεια της προχθεσινής απειλής του προέδρου Πούτιν προς τον πρόεδρο της ΕΕ Μπαρόζο ότι «αν επιμείνουν στο κούρεμα των ρώσικων καταθέσεων στην Κύπρο οι Βρυξέλλες, το Βερολίνο και το ΔΝΤ, η Μόσχα θα γκρεμίσει την ευρωζώνη»!

Με «ηφαίστειο έτοιμο να εκραγεί» μοιάζει η Ρωσία του πρόεδρου Πούτιν εξαιτίας των αποφάσεων του Eurogroup, αναφορικά με την κρίση χρέους στην Κύπρο. Μόσχα, Βρυξέλλες και Βερολίνο προβαίνουν σε ένα άνευ προηγουμένου «μπρα ντε φερ» με έπαθλο τη «χρεοκοπημένη» οικονομία της Μεγαλονήσου, της οποίας όμως το υπέδαφος κρύβει τους πολύτιμους υδρογονάνθρακες, ενώ η γεωγραφική της θέση αποτελεί «μήλον της έριδος» για όλες τις μεγάλες δυνάμεις. 

Παρά το γεγονός ότι ο Ρώσος πρόεδρος αντέδρασε με ιδιαίτερα οξύ τρόπο στο «κούρεμα» καταθέσεων των κυπριακών τραπεζών μετά την απόφαση του Eurogroup, το οποίο σαφώς στοχεύει στις υπέρογκες ρωσικές καταθέσεις, η Μόσχα δείχνει να προσανατολίζεται σε έναν συντηρητικό αρχικά επαναπροσδιορισμό των σχέσεών της τόσο με τη Λευκωσία, όσο και με τις Βρυξέλλες. 

Ο κ. Πούτιν, πάρα το αρχικό μούδιασμα που ένιωσε, το οποίο διαδέχθηκε η οργή εξαιτίας της συγκατάθεσης του Κύπριου προέδρου Νίκου Αναστασιάδη στην απόφαση του Eurogroup, αλλά και του γεγονότος ότι δεν ενημέρωσε επίσημα ή ανεπίσημα τη Μόσχα, πλέον αισθάνεται ότι η χώρα του μάλλον πρόκειται να βγει αναβαθμισμένη τόσο στην Κύπρο, όσο και στην ευρύτερη Νοτιοανατολική Μεσόγειο. Επί μακρόν, εξάλλου, η Ρωσία αποτελεί έναν βασικό πολιτικό, οικονομικό και στρατιωτικό εταίρο της Κύπρου, όπως και τον μεγαλύτερο διπλωματικό της στυλοβάτη στο ζήτημα της διχοτόμησης του νησιού από τα στρατεύματα του τουρκικού «Αττίλα». Κατόπιν, όμως, των συγκεκριμένων άστοχων χειρισμών εκ μέρους της κυβέρνησης Αναστασιάδη, η θέση της κυπριακής κυβέρνησης βρίσκεται μεταξύ σφύρας και άκμονος. Η Ρωσία φαίνεται ιδιαίτερα εξοργισμένη τόσο με την «αγνωμοσύνη» της Κύπρου, όσο και με την ΕΕ. 

Αποκλειστικές πληροφορίες του «Π» θέλουν τον Βλαντιμίρ Πούτιν στην προχθεσινή συνάντηση που είχε με τον πρόεδρο της ΕΕ, Μανουέλ Μπαρόζο, τον οποίο δέχτηκε στην προεδρική του κατοικία, πίσω από τα χαμόγελα και τις φιλοφρονήσεις που είχαν μπροστά στις κάμερες και τους φωτογραφικούς φακούς, να τον απειλεί ευθέως ότι αν οι Βρυξέλλες και δη το Βερολίνο συνεχίσουν να «ηχούν τα τύμπανα του πολέμου», ο ίδιος θα «γκρεμίσει την ευρωζώνη»! Μάλιστα, φέρεται ότι σκέφτεται να προβεί μέχρι και σε μείωση έως και διακοπή της ροής φυσικού αερίου προς την ΕΕ και κυρίως τη Γερμανία. 

Παρά ταύτα, το Κρεμλίνο δείχνει να έχει «παγωμένη» έως και αρνητική διάθεση επίλυσης του προβλήματος μέσω Μόσχας, αν η Λευκωσία δεν τα βρει με την τρόικα και το Eurogroup. Στον αντίποδα αυτής της τακτικής, ο σύμβουλος του Ρώσου προέδρου, Σεργκέι Γκλάζιεφ, απεύθυνε ένα εξόχως περίεργο κάλεσμα στη Λευκωσία, προκειμένου η Κύπρος να εγκαταλείψει την ευρωζώνη και να ενταχθεί στην Ευρασιατική Ένωση με όλα τα γεωστρατηγικά ευεργετήματα μιας τέτοιας λύσης. 

«Η Κύπρος πρέπει να γίνει μέλος της Ευρασιατικής Οικονομικής Ένωσης, εάν προσβλέπει σε ουσιαστική οικονομική στήριξη από τη Ρωσία» τόνισε χαρακτηριστικά, για να υπογραμμίσει με νόημα τη δυσκολία και την περιπλοκότητα του θέματος, καθώς «οι Κύπριοι ζητάνε να παρέχει η Μόσχα βοήθεια σε μια χώρα, η οποία βρίσκεται εκτός της δικαιοδοσίας της». Εντούτοις, η διφορούμενη στάση του Κρεμλίνου μπορεί να εξηγηθεί, καθώς η Ρωσία θα θελήσει σε κάθε περίπτωση να αποκομίσει τα μέγιστα από τη διαπραγμάτευσή της τόσο με την Κύπρο, όσο και με την «παγωμένη» από τις εξελίξεις ΕΕ. Ήδη, έχουν διαρρεύσει πληροφορίες πως η Μόσχα βαδίζει στο μονοπάτι των μαξιμαλιστικών αξιώσεων με αντάλλαγμα την παροχή της απαραίτητης βοήθειας, στην ήδη απομονωμένη και πιεζόμενη από τους υπόλοιπους Ευρωπαίους Κυπριακή Δημοκρατία. Μάλιστα, τα δημοσιεύματα πληθαίνουν περί επιστροφής στη λίρα, ενώ φτάνουν μέχρι του σημείου να συζητούν για αποχώρηση της Κύπρου από την ΕΕ. 

Τι ζητά η Μόσχα 

Η Μόσχα, λοιπόν, γνωρίζοντας τη δεινή διπλωματική θέση στην οποία έχει περιέλθει η Λευκωσία έναντι των Ευρωπαίων, συμπεριφέρεται ως άμεσα προσβεβλημένη από τη στάση της κυπριακής κυβέρνησης, αξιώνοντας –προκειμένου να χορηγηθεί η απαιτούμενη βοήθεια– ανταλλάγματα, τα οποία στο παρελθόν θα θεωρούνταν αδιανόητα και δεν θα ήταν δυνατόν να ικανοποιηθούν από κυρίαρχο και ανεξάρτητο κράτος. 

Συγκεκριμένα, σύμφωνα με καλά πληροφορημένες πηγές, οι Ρώσοι ζητούν ναυτική εγκατάσταση υπό τον πλήρη έλεγχό τους, κατά τα πρότυπα των βρετανικών βάσεων, για τον νέο στόλο που ετοιμάζονται να ρίξουν στη Μεσόγειο. Σήμερα, η μόνη βάση που διατηρούν αυτήν τη στιγμή στη Μεσόγειο βρίσκεται στην Ταρτούς της εμφυλιοπολεμικής Συρίας και σε περίπτωση νίκης των αντικαθεστωτικών ανταρτών η βάση αυτή θεωρείται βέβαιο πως θα χαθεί διά παντός για τη Ρωσία. 

Μάλιστα, η αγγλόγλωσση έκδοση της τουρκικής εφημερίδας «Ηurriyet Daily News» υποστηρίζει σε άρθρο-ρεπορτάζ ότι ο κ. Πούτιν επικοινώνησε τηλεφωνικά με τον πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας, κ. Αναστασιάδη, το βράδυ της 17ης Μαρτίου, προσφέροντάς του βοήθεια για τη διάσωση της κυπριακής οικονομίας και ζητώντας ως αντάλλαγμα τη δημιουργία και τον αποκλειστικό έλεγχο μιας ναυτικής εγκατάστασης. 

Σύμφωνα με την ίδια πηγή, η Ρωσία εδώ και αρκετό καιρό προέβαλλε απαιτήσεις έναντι της Κύπρου. Αρχικά, λέει, ενδιαφέρθηκε για τον έλεγχο των μετοχών της Λαϊκής Τράπεζας, αλλά και της Τράπεζας Κύπρου. Στη συνέχεια, ζήτησε τον εξ ημισείας με την ισραηλινή εταιρεία Delek έλεγχο της πλατφόρμας υγροποίησης φυσικού αερίου (LNG) που πρόκειται να κατασκευαστεί, προοπτική η οποία θα μπορούσε, κατά την εφημερίδα, να αξιολογηθεί σοβαρά από κυπριακής πλευράς. Ωστόσο, η τρίτη προϋπόθεση που θέτει η Ρωσία για την παροχή βοήθειας στην Κύπρο, δηλαδή η δημιουργία και ο έλεγχος ναυτικής εγκατάστασης για τη φύλαξη του τερματικού σταθμού φυσικού αερίου φαίνεται ότι δημιουργεί πολιτικά προβλήματα και διπλωματικούς κλυδωνισμούς, όχι μόνο για την Κύπρο, αλλά και για την ΕΕ, την Τουρκία και τις ΗΠΑ. Από την άλλη πλευρά, σύμφωνα με υψηλόβαθμο στέλεχος της ρωσικής κυβέρνησης, η Μόσχα δεν επιθυμεί αυτήν τη στιγμή να συγκρουστεί διπλωματικά με την ΕΕ, καθώς η Ρωσία εξάγει αυτήν τη στιγμή το 40% της τοπικής βιομηχανίας της στην ΕΕ και μία σκλήρυνση των σχέσεών της με την ΕΕ, για τα θέματα της Κύπρου, δεν αποτελεί την πρώτη της επιλογή. 

Σε συμφωνία 

Έτσι, η ρωσική πλευρά παζαρεύοντας σκληρά, επιδιώκει να επανέλθει το θέμα συμμετοχής της στον δανεισμό της Κύπρου, σε μία από κοινού συμφωνία με την ΕΕ για το πακέτο διάσωσης, το οποίο έπρεπε να είχε δεχθεί η Κύπρος όταν της το είχε υποδείξει με αυτήν τη μορφή. Επιπλέον, ζητούν να έχουν λόγο στη δημιουργία και στη διαχείριση του τερματικού σταθμού για το φυσικό αέριο, προσφέροντας το ποσό των 10 δισ. ευρώ. 

Σε ένα εναλλακτικό, πάντως, σενάριο που προβάλλεται, σύμφωνα με τον καθηγητή Οικονομικών του πανεπιστημίου του δυτικού Σίδνεϊ, Στιβ Κιν, σε συνέντευξη που παραχώρησε στο CNBC, η Ρωσία δυνητικά μπορεί να προβεί σε αντίποινα κατά της ΕΕ, τα οποία ειδικότερα θα στοχεύουν τη Γερμανία, σε περίπτωση που το «κούρεμα» των καταθέσεων προχωρήσει, κάτι το οποίο θα επηρεάσει τις υπέρογκες ρωσικές καταθέσεις στις κυπριακές τράπεζες. Ο Στιβ Κιν, μεταξύ άλλων, υποστήριξε ότι «η στοχοποίηση των καταθέσεων Ρώσων πολιτών μπορεί να αυξήσει τη δημοτικότητα του Βλάντιμιρ Πούτιν, ο οποίος δρώντας για ακόμα μια φορά ως ο ‘‘ισχυρός ανήρ’’ της Ρωσίας, επιβαλλόμενος σε εχθρούς και φίλους, ενδέχεται να περιορίσει ή και προσωρινά να κόψει εντελώς τις ροές φυσικού αερίου προς τη Γερμανία, μέχρι να βρεθεί μια κάποια λύση για τα ρωσικά “βρώμικα κεφάλαια” που βρίσκονται στην Κύπρο». 

Πρόσωπο-κλειδί ο μεγιστάνας Ριμπολόβλεφ 

Σύμφωνα με ασφαλείς πηγές αποκλειστικά του «Π», εφόσον υπάρξει θετική κατάληξη στο Κυπριακό, το πρόσωπο που πρόκειται να παίξει ρόλο στην αναδιάρθρωση του τραπεζικού συστήματος στη Μεγαλόνησο ακούει στο όνομα Ντιμίτρι Ριμπολόβλεφ. Αυτός είναι ο Ρώσος μεγιστάνας που θα βγει μπροστά, παίρνοντας σε πρώτη φάση τον έλεγχο μιας από τις κυπριακές τράπεζες μαζί με τα υποκαταστήματά της στην Ελλάδα. Ήδη, ο Ντιμίτρι Ριμπολόβλεφ ελέγχει το 9,7% των μετοχών της Τράπεζας Κύπρου, με το οποίο έχει την ιδιότητα και του κυριότερου μετόχου της, ως ο μόνος με ποσοστό που ξεπερνά το 5%, με την εταιρεία Odella Resources Ltd, δικαιούχοι της οποίας είναι ο ίδιος ο Ρώσος δισεκατομμυριούχος και οι δύο κόρες του. Γενικότερα, ο κ. Ριμπολόβλεφ έχει τη θέση 79 στη λίστα δισεκατομμυριούχων του «Forbes». Ο Ρώσος δισεκατομμυριούχος διατηρεί σχέσεις με την τράπεζα από χρόνια. Η επένδυσή του «ντύθηκε» με αισιόδοξες προβλέψεις για πρόσθετες τοποθετήσεις κεφαλαίων στην Κύπρο, μέσω της πρώην κρατικής βιομηχανίας λιπασμάτων Uralkali, την οποία οδήγησε μέχρι το Χρηματιστήριο του Λονδίνου, αντλώντας 1 δισ. δολ., πριν πουλήσει το μεγαλύτερο μέρος της συμμετοχής του σε άλλους Ρώσους, έναντι ποσού που παραμένει άγνωστο. 

Η αυτοκρατορία 

Ποιος είναι, όμως, ο Ντιμίτρι Ριμπολόβλεφ; Ο Ριμπολόβλεφ γεννήθηκε το 1966, σπούδασε Ιατρική και στις αρχές της δεκαετίας του ’90 εργαζόταν με τον πατέρα του σε οικογενειακή επιχείρηση. Βλέποντας τη μεγάλη ευκαιρία που έδινε η κατάρρευση του κομμουνιστικού συστήματος, γρήγορα ολοκλήρωσε οικονομικές σπουδές, ίδρυσε επενδυτική εταιρεία και άρχισε να μαζεύει, όπως και τόσοι άλλοι, τεράστια «πακέτα» μετοχών πρώην κρατικών επιχειρήσεων, που είχαν ιδιωτικοποιηθεί πάμφθηνα από τον Γέλτσιν, στο πρώτο, σαρωτικό πρόγραμμα αποκρατικοποιήσεων της σύγχρονης Ρωσίας, μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ. 

«Διαμάντι του στέμματος» της αυτοκρατορίας που δημιούργησε ο Ριμπολόβλεφ ήταν η κρατική βιομηχανία λιπασμάτων Uralkali, κορυφαία στη Ρωσία, την οποία οδήγησε πριν από λίγα χρόνια στο Χρηματιστήριο του Λονδίνου. Κάποιοι λένε ότι την πούλησε εσπευσμένα, μετά την αίτηση διαζυγίου που υπέβαλε η σύζυγός του σε ελβετικό δικαστήριο, ζητώντας περισσότερα από 5 δισ. ευρώ, σε ένα διαζύγιο που θα περάσει στην ιστορία ως το ακριβότερο όλων των εποχών. Άλλοι λένε ότι η φυγή του Ριμπολόβλεφ συνδέεται με άλλη μια ανακατανομή σφαιρών οικονομικής επιρροής στους κόλπους της ρωσικής ελίτ και υπενθυμίζουν ότι δύο φορές τα τελευταία χρόνια η Uralkali είχε βρεθεί στο στόχαστρο ελέγχων από κυβερνητικές υπηρεσίες για σοβαρά ατυχήματα σε εγκαταστάσεις της. Ζει στην Ελβετία, κυκλοφορεί πάντα με «στρατό» σωματοφυλάκων, αποφεύγει τις κάμερες και κάνει σπάνια δημόσιες εμφανίσεις… 

O Μίλερ «έφαγε πόρτα» σε Λευκωσία και Αθήνα 

Όπως αποκάλυψε ο ανεξάρτητος βουλευτής της Αμμοχώστου Ζαχαρίας Κουλίας, ο «Νο2» του ενεργειακού κολοσσού Αλεξέι Μίλερ επισκέφθηκε τη Λευκωσία και θέλησε να δει τον πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας, έχοντας συγκεκριμένες προτάσεις και σχέδιο για τη διάσωση της Κύπρου. Σύμφωνα με τον κ. Κουλία, όμως, ο πρόεδρος Αναστασιάδης αρνήθηκε να συναντηθεί μαζί του και έστειλε στη θέση του τον υπουργό Οικονομικών Μιχάλη Σαρρή, εκνευρίζοντας τους Ρώσους, οι όποιοι, σύμφωνα με αποκλειστικές πληροφορίες του «Π», ενημέρωσαν την ίδια κιόλας ώρα τον πρόεδρο Πούτιν. 

Παρ’ όλα αυτά, η συνάντηση έγινε, αλλά σ’ αυτήν υπήρξε μία ακόμη δυσάρεστη έκπληξη, καθώς παρευρέθηκε και εκπρόσωπος της τρόικας, γεγονός που δεν άρεσε στον κ. Μίλερ και τους αντιπροσώπους της Gazprom που τον συνόδευαν, αναγκάζοντάς τους να φύγουν από τη συνάντηση. 

Έτσι, ένας ακόμη λόγος της ψυχρής στάσης στη Μόσχα είναι και αυτός, αφού δεν δέχονται ως αξιόπιστο συνομιλητή τον κ. Σαρρή, θεωρώντας ότι τέτοιου είδους σημαντικές συμφωνίες πρέπει να συζητά ο πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας. 

Στη συνέχεια, ο Αλεξέι Μίλερ ήρθε για δεύτερη φορά μέσα σε λίγες ημέρες και στην Αθήνα, όπου είχε θερμό τετ α τετ με τον υπουργό Ανάπτυξης, Κωστή Χατζηδάκη, αν και ζήτησε να δει ξανά τον πρωθυπουργό. Με το κλίμα όμως να είναι ιδιαίτερα βαρύ από τις εξελίξεις στη Μεγαλόνησο, ο κ. Σαμαράς κι αυτός με τη σειρά του τον παρέπεμψε στον κ. Χατζηδάκη, τον οποίο και είδε. Κύκλοι του υπουργείου διευκρίνιζαν ότι στη συνάντηση δεν τέθηκε το θέμα ιδιωτικοποίησης της ΔΕΠΑ, ούτε όμως και της Κύπρου, αλλά ότι μίλησαν γενικά για θέματα επενδύσεων στην Ελλάδα. 

Χάθηκε το παιγνίδι πατριώτες (των Βρυξελλών) | αἰέν ἀριστεύειν

Ἀναρτήθηκε στὸ 23 Μαρτίου 2013 ἀπὸ τὸν/τὴν filologos10

Με ρωτάνε πολλοί φίλοι για ποιον λόγο έγινα απαισιόδοξος για το μέλλον της Ευρώπης. Αν με έχει επηρεάσει η συναισθηματική φόρτιση από τα γεγονότα στην Κύπρο. Τους εξηγώ, λοιπόν, ότι η άποψη αυτή είναι απόσταγμα… χρηματιστηριακών απωλειών πολλών ετών. Τα ακριβά δίδακτρα που πληρώσαμε όλοι μας στο παρελθόν μας έχουν μάθει ότι όταν το γυαλί ραγίσει, θέλει λίγο ακόμη για να σπάσει…

Είναι τόσο απλό που κάνει εντύπωση το γεγονός ότι δείχνουν να μην το καταλαβαίνουν οι φίλοι μας στην Γερμανία. Από την στιγμή που έβαλαν τους καταθέτες στην δοκιμασία της διάσωσης των… τραπεζών όπου είναι πελάτες, άνοιξαν το κουτί της Πανδώρας.

Από εδώ και πέρα όποια χώρα αντιμετωπίζει προβλήματα θα πρέπει αυτόματα να παγώνει τις τραπεζικές συναλλαγές, πριν προλάβουν τα τρομαγμένα πλήθη να φτάσουν στα γκισέ των τραπεζών για να απαιτήσουν τους κόπους τους. Κι έπειτα, θα πρέπει κανείς να κάνει τον σταυρό του να μην τον συμπαρασύρει η οργή των καταθετών, όταν οι τελευταίοι θα έχουν διαπιστώσει ότι η ΕΕ των λαών θα τους έχει κλέψει τις αποταμιεύσεις τους.

Στο σημείο αυτό μπορεί κανείς να αναρωτηθεί μεγαλοφώνως αν οι πολιτικοί που πήραν την απόφαση στο Eurogroup είναι τόσο χαζοί που δεν καταλαβαίνουν τις επιπτώσεις των πράξεων τους. Το «ναι» είναι μία αρκετά βολική απάντηση που σταματά την όποια άλλη συζήτηση. Ακριβώς γι΄ αυτό τον λόγο, επειδή δεν επιτρέπει να ξεκινήσει μία πραγματικά ενοχλητική συζήτηση. Το «όχι», όμως, είναι πιο κοντά στην πραγματικότητα και αναγκαστικά ανοίγει τον Ασκό του Αιόλου: «Τι είναι εκείνο που φοβούνται περισσότερο στην Ευρώπη από έναν πανικό στις περιφερειακές τράπεζες»;

Ίσως δεν γνωρίζουμε με ακρίβεια την αληθινή εικόνα του ευρωπαϊκού τραπεζικού συστήματος. Ίσως η εικόνα των κραταιών τραπεζών των ισχυρών χωρών είναι μία μεγάλη οφθαλμαπάτη. Με άλλα λόγια, το μόνο που μπορούν να φοβούνται έξυπνοι άνθρωποι είναι μια καταστροφή μεγαλύτερη από εκείνη που προκαλούν με τις πράξεις τους. Ή αλλιώς, όλη αυτή η ιστορία μοιάζει με μία πράξη θυσίας! Πιστεύουν ότι έτσι θα εξωραΐσουν τον Θεό των αγορών και θα κερδίσουν πολύτιμο χρόνο.

Ταυτόχρονα εξυπηρετούν μία πολιτική επιλογή, να τρομάξουν τους καταθέτες στις χώρες της περιφέρειας και να συγκεντρώσουν κεφάλαια στις δικές τους τράπεζες. Δεν πρόκειται για κουτοπονηριά! Είναι επιλογή επιβίωσης. Αν κερδίσουν χρόνο και καταφέρουν να πλασάρουν τις δικές τους τράπεζες ως τις μοναδικά φερέγγυες, τότε έχουν πιθανότητες. Θα τα καταφέρουν;

Το τίμημα για όλη αυτή την ιστορία είναι η Ευρωζώνη. Ενιαία οικονομική ζώνη, όμως, δίχως οικονομική σταθερότητα, σταθερούς κανόνες και τραπεζική Πίστη, δεν υπάρχει! Την Ευρώπη, λοιπόν, την έχουν τελειώσει.

Την έχουν εκτελέσει με συνοπτικές διαδικασίες. Το γυαλί έχει σπάσει και δεν κολλάει πάλι. Υπό αυτές τις συνθήκες είναι αμφίβολο αν θα μπορέσουν να πετύχουν τον σκοπό τους. Προσωπικά πιστεύω πως όχι. Ότι δεν θα μπορέσουν να αποτρέψουν το μοιραίο. Η κρίση θα κτυπήσει αργά ή γρήγορα και την δική τους πόρτα. Με μία διαφορά: Αυτή την φορά δεν θα τους γίνουν χάρες. Αυτή την φορά θα είναι απελπιστικά μόνοι τους.

capital.gr
 

 

Η ΣΟΚΑΡΙΣΤΙΚΗ ΑΛΗΘΕΙΑ ΠΟΥ ΦΟΒΟΥΝΤΑΙ ΝΑ ΜΑΣ ΑΠΟΚΑΛΥΨΟΥΝ‏

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ ΚΑΙ ΤΟ ΞΕΠΟΥΛΗΜΑ…

Η “Χούντα” το 74 παραδίδει στον “Εθνάρχη” υγιές χρέος 330 εκατ. (υγιές διότι λόγω μεγάλης βιομηχανικής και αγροτικής ανάπτυξης το χρέος αυτο-εξοφλείτο).

-Ο “Εθνάρχης” μετατρέπει το χρέος μετά από 7 χρόνια σε 8 ΔΙΣ (σημειώστε πετρελαϊκή κρίση του 1977)….

-Ο Ανδρέας κλείνει με δυο τρόπους (υπερ-πολλαπλασιασμός μισθών και εισφορών μέσα σε μια νύχτα & των απεργιών) όλες τις τεράστιες βιομηχανίες (ΙΖΟΛΑ, ΠΙΤΣΟΣ, ΕΛΙΝΤΑ, ΠΕΙΡΑΙΚΗ ΠΑΤΡΑΙΚΗ, ΧΡΩΠΕΙ κτλ κτλ κτλ), και εφαρμόζει το οικονομικό τερτίπι που λέγεται “EASY MONEY SYSTEM” σε επίπεδο κράτους, δηλαδή παίρνει δάνεια (από τις Εβραϊκές Τράπεζες του Ροκφέλερ που πρωτύτερα είχαν σχεδιάσει οργανώσει και χρηματοδοτήσει την δημιουργία του ΠΑΣΟΚ) και μοιράζει τα χρήματα στους πολίτες, δηλαδή γεμίζει την αγορά με χρήμα (όχι όμως υγιή αλλά δανεικά με ασύλληπτους τόκους).

Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα για πρώτη φορά η Ελλάδα να καταναλώνει περισσότερα από αυτά που παράγει, βυθίζοντας την πολύ περισσότερο στο DEBT BASE BANKING SYSTEM.

Σκοπός του “Τσοβόλα δώστα όλα” δεν είναι η φιλανθρωπία όπως πιστεύει ο πολύ μ@λ@κ@ς λαός, αλλά στο ότι:

1ον. Πρέπει να αρχίσει ο λαός τα μεγάλα έξοδα και να συνηθίσει στα μεγάλα έξοδα

2ον. Πρέπει να “δέσει” την Ελλάδα με τα δάνεια στις ομόφυλες του Εβραϊκές Τράπεζες

3ον. Και όλα αυτά γιατί; για να ενεργοποιηθεί εν καιρώ το “EASY MONEY SYSTEM” σε επίπεδο φυσικών προσώπων και πολύ αργότερα το “TIGHT MONEY SYSTEM” σε επίπεδο πρώτα φυσικών προσώπων και αργότερα σε επίπεδο Κράτους.

- Ο Μητσοτάκης βασιζόμενος στην κατάντια των ΔΕΚΟ που είχε φέρει ο Παπανδρέας θέλησε να αρπάξει την ευκαιρία και να τις “χαρίσει” σε ιδιώτες με το αζημίωτο φυσικά.

- Ο Σημίτης (Ααρόν Αβουρί) φέρνει την ομόφυλη του Εβραϊκή Goldman Sachs για να φτιάξει ένα SWAP (Δημιουργική Λογιστική) για να καλύψει το χρέος στα χαρτιά και να μπούμε στο Ευρώ. Η Goldman Sachs για αυτό το SWAP πήρε πάνω από 1 ΔΙΣ ευρώ από την Ελλάδα.

Ο Σημίτης λοιπόν κάνει την συμφωνία με την Goldman Sachs μέσω του Πέτρου Χριστοδούλου. (Ο Πέτρος Χριστοδούλου εκτός από την Goldman Sachs ήταν σύμβουλος και στην JP Morgan, γίνεται διευθυντής στην Εθνική Τράπεζα της Ελλάδος.)

Αυτό το SWAP ήταν και η βάση της δικαιολογίας της σημερινής κατάρρευσης διότι η Goldman Sachs γνώριζε τα βαθύτερα κατατόπια της Ελληνικής οικονομίας.

Το ερώτημα είναι όμως, γιατί οι Ευρωπαίοι εταίροι μας ενώ ξέρανε το κόλπο κάνανε τα στραβά μάτια;

Όπως μας ενημερώνει ένας Γερμανός οικονομολόγος, κάνανε τα στραβά μάτια διότι η Ελλάδα δεν είναι βιομηχανική χώρα άρα δεν είναι ανταγωνιστής της Γερμανίας ή της Γαλλίας, ΑΝΤΙΘΕΤΩΣ είναι μια καλή αγορά και ευκαιρία να κερδοσκοπήσουν επάνω μας, διότι θα μας δανείζανε με τόκο και τα δανεικά πριν φτάσουνε εδώ θα τα ξαναπαίρνανε πίσω λόγω VW, BMW, Mercedes, Opel, Audi, Bosch, Siemens, Miele, AEG, Lidl, Renault, Peugeot, Citroen, Carrefur, αγορά οπλικών συστημάτων κλπ..

Κοντεύοντας στο 2000 και όταν πια το “EASY MONEY SYSTEM” σε επίπεδο κράτους είχε φτάσει στο ζενιθ ( Η Ελλάς χρωστάει πάρα πάρα πολλά στις Εβραϊκές Τράπεζες) έπρεπε να εφευρεθεί ένας τρόπος να πάψει πια το “EASY MONEY SYSTEM” σε επίπεδο κράτους εφόσον πια τα πράγματα όδευαν καλά “δεμένα” και να περάσουμε στο άλλο επίπεδο δηλαδή το “EASY MONEY SYSTEM” σε επίπεδο φυσικών προσώπων.

Έτσι εφευρέθηκε το κόλπο το οποίο δεν ήταν άλλο από την μεγάλη απάτη του Χρηματιστηρίου που όλοι ήδη έχουμε ξεχάσει.

Σκηνοθέτησαν λοιπόν εικονικά κέρδη και μέσω πάντα των υποχείριων ΜΜΕ κατόρθωσαν να κάνουν ακόμα και τους βοσκούς επάνω στα ψηλότερα βουνά να κατεβαίνουν στην τηλεόραση του καφενείου για να δουν τις μετοχές τους…

Όταν το 99% του Ελληνικού προβατικού λαού είχε παίξει στο χρηματιστήριο και ή όλη κατάσταση είχε φτάσει στο ζενιθ, ήρθε η ώρα του Σόρρος. Σκάει μύτη ο Σόρρος και ξεκινάει το κατρακύλισμα. Με αποτέλεσμα να πάρουν όλα τα λεφτά του προβατικού λαού που νωρίτερα τους τα είχαν δώσει με “EASY MONEY SYSTEM” σε επίπεδο κράτους μέσω του Ανδρέα. Ο σκοπός όμως δεν είχε ολοκληρωθεί, ίσα ίσα μόλις ξεκινούσε.

Ανακεφαλαίωση

Ο Ανδρέας Μινέικο Παπανδρέου είχε ενεργοποιήσει το “EASY MONEY SYSTEM” σε επίπεδο κράτους (δηλαδή έπαιρνε δάνεια και τα μοίραζε στην αγορά (με το αζημίωτο βέβαια) καταχρεώνοντας-δεσμεύοντας το Ελληνικό κράτος στις Εβραϊκές Τράπεζες).

Το 2000, Σημίτης και Σόρρος, τραβάνε όλο το χρήμα που είχε διοχετεύσει ο Παπανδρέας μέσω του χρηματιστηρίου, με αποτέλεσμα να μένει η Ελλάδα-αγορά χωρίς ρευστό αλλά με τεράστιους τόκους δάνειων του Ανδρέα να μας βαραίνουν.

Ήταν καιρός για το “EASY MONEY SYSTEM” σε επίπεδο φυσικών προσώπων. Δεδομένου λοιπόν ότι ρευστό στην αγορά από τα κρατικά δάνεια πια δεν υπάρχει, (αφού τα πήραν πίσω αφήνοντας βέβαια τα χρέη από τους τόκους) οι ανάγκες των μιικρομάγαζων για ρευστό και των ανθρώπων να αγοράσουν μια κατοικία ήταν πάντα δεδομένη, εμφανίζονται ως από μηχανής θεός (Ιεχωβάς) οι Τράπεζες, οι οποίες ανοίγουν τις κάνουλες ενεργοποιώντας έτσι το “EASY MONEY SYSTEM” σε επίπεδο φυσικών προσώπων. Δηλαδή οι Τράπεζες αρχίζουν και ρίχνουν ρευστό στην αγορά, αυτήν την φορά μέσω των φυσικών προσώπων. Ήταν λύση αυτή για να ορθοποδήσουμε; φυσικά και όχι.

Σκοπός ήταν να φτάσει η κατάσταση σε κάποιο σημείο, να κλείσει ένας Χ χρονικός κύκλος για να προχωρήσουν στο επόμενο στάδιο το οποίο λέγεται “TIGHT MONEY SYSTEM” σε επίπεδο φυσικών προσώπων. Έχουμε 3 δεδομένα:

1. Μας βαραίνουν κρατικά χρέη από τα δάνεια του Ανδρέα, ΑΡΑ μπαίνουν τρελοί φόροι σε όλες τις συναλλαγές, υποτίθεται για να ξεχρεώσουμε, αυτό σημαίνει ακρίβεια

2. Υγιές ρευστό στην αγορά δεν υπάρχει παρά μόνο τα χρήματα των Τραπεζών τα οποία είναι με τοκογλυφικούς όρους, στην ήδη κατεστραμμένη αγορά

3. Οι τιμές των κατοικιών από το 1993 έχουν 10πλασιαστεί λόγω φορολογίας και μόνο, οπότε τα βάρη στους πολίτες-πρόβατα αβάσταχτα. ήταν καιρός για το τελικό “TIGHT MONEY SYSTEM” σε επίπεδο κράτους πρώτο βήμα: Πριν ένα χρόνο 2009, οι τράπεζες ξαφνικά κλείσανε τις κάνουλες των δανείων… ντόμινο η οικονομική δυσχέρεια.

ΤΕΛΙΚΟ ΣΧΕΔΙΟ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗΣ

Ο Καραμανλής το μόνο σωστό πράγμα που έκανε στην ζωή του ήταν να κλείσει την συμφωνία με την Ρωσία για τον Αγωγό Μπουργκας – Αλεξανδρούπολης. Αυτό στους Εβραίους της Αμερικής έκανε ασύλληπτο κακό (άρα καλό για εμάς) διότι:

1. Θα κερδίζαμε χρήματα υγιή ξανά, μετά από 30 χρόνια.

2. Ποιος θα τολμούσε να πειράξει τα συμφέροντα του Πούτιν;

3. Αν το παραμύθι “μπαμπούλας Τουρκία” κατέρρεε, τα κέρδη και η επιρροή των Εβραίων εξ Αμερικής θα εξανεμιζόταν, διότι αφενός δεν θα μας δάνειζαν πλέον αυτοί, θα σταματούσαμε να αγοράζουμε οπλικά συστήματα από αυτούς ( στην Ε.Ε. αγοράζουμε οπλικά συστήματα από Αμερική τόσα όσα οι υπόλοιπες χώρες της Ε.Ε. μαζί), και ότι σε καιρό πολέμου οι Αμερικάνοι δεν θα μπορούσαν να μας επηρεάσουν εφόσον τα οπλικά συστήματα δεν ήταν δικά τους. Αυτοί και πολλοί άλλοι λόγοι ήταν που έπρεπε να πέσει ο αποτυχημένος Καραμανλής, και στην θέση του να έρθει ο Εβραίος Τζέφρυ Γεώργιος Μινέικο Τζαντ Παπανδρέας.

Στον προεκλογικό αγώνα ο Καραμανλής ουσιαστικά με τις δηλώσεις του δείχνει στον λαό να ψηφίσει Τζέφρυ, ο Τζέφρυ υπόσχεται χρήμα στον λαό (Τσοβόλα ξαναδώστα όλα) και ο λαός παραβλέπει τις προεκλογικές θέσεις του Πασοκ στα εθνικά θέματα (πράγμα που φανερώνει τα πάντα) γιατί το σκατένιο του μυαλό μένει στις απατηλές υποσχέσεις για χρήματα.

Ο λαός ψηφίζει Τζέφρυ και εκεί ξεκινάει το μεγάλο πανηγύρι…………………… Και ενώ προεκλογικά υπόσχεται χρήματα στον λαό με το που βγαίνει λέει το αντίθετο ισχυριζόμενος ότι δεν γνώριζε, αλλά τον διαψεύδουν άμεσα πρόσωπα που τον είχαν ενημερώσει προεκλογικά όπως ο Προβόπουλος και ο Αιβαλιώτης. Δεν νομίζεται ότι θα έπρεπε να τα γνώριζε, για πρωθυπουργός πάει όχι για περιπτεράς. Στην καλύτερη είναι ανόητος και ανεύθυνος στην χειρότερη ήξερε καλά τι έκανε . Ο Τζέφρυ, 30 ημέρες πριν τις εκλογές, και ενώ είμαστε στην προεκλογική περίοδο, πηγαίνει στην Αμερική, στον Κλίντον. Κανένα μέσο των media δεν το αναφέρει (!) τι πήγε να κάνει στην Αμερική; τι είπε με τον Κλίντον; με ποιους συναντήθηκε και τι σχεδίασε; διότι για καφέ στην Αμερική σε καιρό προεκλογικής εκστρατείας δεν νομίζω να πήγε… Κατ αρχήν προσλαμβάνει την ίδια Εβραϊκή Εταιρεία που ανέλαβε την καμπάνια του Ομπάμια για να κάνει την καμπάνια του Πασόκ .

Με το που γίνεται πρωθυπουργός ΞΑΦΝΙΚΑ ξεχνάει το “λεφτά υπάρχουν”, ΞΑΦΝΙΚΑ θυμάται ότι “λεφτά δεν υπάρχουν”, ΞΑΦΝΙΚΑ όλοι θυμούνται ότι η Ελλάδα δεν τα πάει καλά με τα δημοσιονομικά, ΞΑΦΝΙΚΑ οι τράπεζες και τα markets θυμούνται ότι δεν τα πάμε καλά.

Όπως μας ενημερώνει ο οικονομικός δημοσιογράφος των Financial times του Λονδίνου, Μάρτιν Σαντμπου, ότι στο τέλος του 2009 το Ντουμπάι ανακοίνωσε μια αναδιάρθρωση της οικονομίας του που τρόμαξε τους επενδυτές και δημιούργησε πολλές αμφιβολίες όλων των κρατικών τίτλων, και την ίδια στιγμή η Ελληνική Κυβέρνηση ομολόγησε από μόνη της ότι τα στοιχεία για το έλλειμμα της Ελλάδας είχαν παραποιηθεί, που ήταν η αιτία να ανοίξουν οι ασκοί του Αιόλου.

Παράλληλα Το περιοδικό FOCUS βγάζει εξώφυλλο την Αφροδίτη να κάνει την χειρονομία λέγοντας λίγο πολύ ότι δουλεύουν οι Γερμανοί για να ταΐζουν τους τεμπέληδες Έλληνες. Την ίδια στιγμή ο Γερμανός οικονομολόγος Ότμαρ Ίσιγκ υποστηρίζει ότι δεν πρέπει να δοθεί από την Ε.Ε. υποστήριξη στην Ελλάδα γιατί έχουμε φάει πολλά (εν μέρη έχει δίκιο, τα πολλά όμως τα έχουν φάει οι ΠΑΣΟΚΟ-ΝΔ-ΚΚΕ-ΣΥΡΙΖΙΤΕΣ και κάποιοι μεγαλοκαρχαρίες και όχι ο λαός). Ας δούμε το παρασκήνιο όμως, ο ιδιοκτήτης του περιοδικού FOCUS, Hubert Burda ιδιοκτήτης του Hubert Burda media με 250 περιοδικά, τηλεόραση κτλ, είναι μεταξύ πολλών άλλων, μέλος οικονομικών funds. Μέσω των ΜΜΕ και της παραπληροφόρησης πιέζει να ΜΗΝ πάρει η Ελλάδα οικονομική βοήθεια από την Ε.Ε. ότι δηλαδή κάνει και ο Γερμανός οικονομολόγος Ότμαρ Ίσιγκ.

Αυτό που ξεχάσαν να μας πουν οι δυο κύριοι, είναι ότι διατελούν σύμβουλοι της Goldman Sachss, της JP Morgan και της Deutsche Bank.

Αν καταφέρνανε να πείσουνε οι δυο κύριοι αυτοί, να μην πάρουμε χαμηλότοκα δάνεια από την Ε.Ε. αναγκαστικά θα έπρεπε να πάρουμε δάνεια με μεγαλύτερο τόκο από τις Goldman Sachs, JP Morgan, Deutsche Bank με τον τρόπο που θα εξηγήσουμε παρακάτω.

Εδώ ξανασυναντάμε την Goldman Sachs που είχε φέρει ο Σημίτης για εκείνο το SWAP που προείπαμε. Οι κύριοι (Burda & Issing) ουσιαστικά μας στέλνουν στα δόντια τους, είναι αυτοί όμως οι κύριοι υπαίτιοι ή απλά παίζουν ως κομπάρσοι στο ίδιο θέατρο;

Ο Παπανδρέας ένα μήνα μετά την εκλογή του, έχει γεύμα στο ξενοδοχείο “Πεντελικόν” στην Κηφισιά με τον Εβραίο πρόεδρο της Goldman Sachs Γκαρυ Κοεν, τον επικεφαλή των οικονομικών ερευνών της εταιρείας, τον εν Ελλάδι αντιπρόσωπο τους, την Κατσέλη, τον Δρούτσα (εκ των μαγείρων του σχεδίου Αναν) και τον Παπακωνσταντίνου. Ένας πρωθυπουργός δέχεται στο μέγαρο Μαξίμου, τι δουλειά έχει στο Πεντελικόν; μα διότι εκεί μπορούν να μην δώσουν αναφορά σε κανέναν το τι είπαν και συμφώνησαν, διότι δεν επιβάλλεται να καταγραφεί πουθενά επίσημα το γεγονός αυτό, σε αντίθεση με το αν η συνάντηση γινόταν στο Μαξίμου.

Η Γαλλική εφημερίδα LE MONDE σε άρθρο της λέει: ¨Στην Ευρώπη η Goldman Sachs στρατολογεί ισχυρά πρόσωπα για να εγκαθιδρύσει την δική της ισχύ” και μέσα στο άρθρο λέει ότι “τοποθετήσανε” τον Πέτρο Χριστοδούλου σε σημείο κλειδί για να φέρουν εις πέρας τα σχέδια τους.

Μετά την συνάντηση λοιπόν ο γνωστός από τα παλιά Πέτρος Χριστοδούλου που αναφέραμε στην αρχή, διορίστηκε ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΤΟΥ ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΥ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗΣ ΔΗΜΟΣΙΟΥ ΧΡΕΟΥΣ (ΟΔΔΗΧ), δηλαδή ο Παπανδρέας μετά το γεύμα στο Πεντελικόν με την Goldman Sachs διόρισε το στέλεχος της (τον Χριστοδούλου) να διαχειριστεί τα χρέη μας…

Νωρίτερα από όλα αυτά η Goldman Sachs η JP Morgan και η Deutsche Bank έβγαλαν στην αγορά ένα “προϊόν” ζητώντας επενδυτές ζητώντας τους να τζογάρουν στην κατάρρευση και χρεωκοπία της Ελλάδας.

Μετά η Deutsche Bank έβγαλε μια έκθεση ότι η Ελλάδα δεν θα μπορέσει να αποπληρώσει τα χρέη της. Την ίδια στιγμή κινητοποιείται το τμήμα των CDS (Credit Default Swaps- ασφάλιση χρεών σε περίπτωση μη αποπληρωμής) της ίδιας τράπεζας και ζητάει μεγαλύτερα ασφάλιστρα από την Ελλάδα. Ξεκινάνε τα ΜΜΕ να παίζουν τον ρόλο “παπαγαλάκια” και η κοινή γνώμη χάφτει ότι η Ελλάδα πάει για πτώχευση. Έτσι τα CDS μεγαλώνουν και οι έξυπνοι με έναν ταχυδακτυλουργικό τρόπο κερδοσκοπούν με τον εξής απλό τρόπο: δανείζονται (το έκανε η Μέρκελ, ναι είναι αυτοί που δουλεύουν για να καθόμαστε εμείς…)με 3% και αυτά τα χρήματα τα δανείζουν σε εμάς με 7% η διαφορά αυτή (4%) είναι τα SPREADS.

(Σημείωση: Goldman Sachs, JP Morgan και η Deutsche Bank ελέγχουν το 95% των CDS παγκοσμίως) Περιέργως τα funds του Σόρρος “προέβλεψαν” ότι το δολάριο θα έρθει 1/1 με το ευρώ… (εμ από προφήτες ξέρουν οι Εβραίοι)

ΔΝΤ

Το υποτιθέμενο κρατικό χρέος μας ήταν 320 ΔΙΣ (χώρια αυτά που χρωστάνε οι Έλληνες ως φυσικά πρόσωπα στις τράπεζες μέσω καταναλωτικών, στεγαστικών, επιχειρηματικών και πιστωτικών καρτών – που είναι 280 ΔΙΣ) από αυτά τα 320 ΔΙΣ το 60% είναι σε κρατικά ομόλογα. Κρατικά ομόλογα σημαίνει ότι το κράτος βγάζει ομόλογα, και μέσω κάποιας τράπεζας ο επενδυτής τα αγοράζει με σκοπό κάποιο κέρδος, ΑΡΑ ενώ φαίνεται ως χρέος ΔΕΝ είναι χρέος αφού ο επενδυτής έχει πληρώσει την τράπεζα γι αυτά.

Αυτό σημαίνει ότι εφόσον δεν τα χρωστάμε, κανείς δεν έχει αξίωση να μας ζητήσει κάτι ως αντάλλαγμα.

Με τις υπογραφές στο ΔΝΤ όμως, ο Γεώργιος Τζέφρυ Τσαντ Μινέικο Παπανδρέου με δεκανίκι τον Καρατζαφέρη ΕΝΕΡΓΟΠΟΙΗΣΕ αυτά τα 200 ΔΙΣ (60%) του χρέους- ομολόγων από ανύπαρκτα σε υπαρκτά, και εφόσον τώρα είναι υπαρκτά ζητάνε αξιώσεις αυτοί στους οποίους χρωστάμε…

Πόσο τυχαίο είναι το γεγονός ότι ο Παπανδρέας το πρώτο πράγμα που έκανε ως πρωθυπουργός ήταν να καταμετρήσει και να κοστολογήσει την κρατική περιουσία που ω, τι ειρωνεία ήταν όσο και το έλλειμμα μας;;;;;;;

ΚΑΙ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΣΥΜΒΑΙΝΟΥΝ ΓΙΑΤΙ Η ΕΛΛΑΔΑ ΕΙΝΑΙ ΣΤΗΝ ΧΕΙΡΟΤΕΡΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΘΕΣΗ;;;;;;;

ΟΧΙ ΒΕΒΑΙΑ όπως μας ενημερώνει ο Δελαστίκ στην Ε.Ε. είμαστε οι 7 σε χρέος, στην Ευρώπη πάρα πολύ πίσω, και δεν χρωστάμε περισσότερα από τις ΗΠΑ ή την Ιαπωνία.

Ενδεικτικά αναφέρω ότι η Ιταλία χρωστάει 1,4 ΤΡΙΣ, η Ισπανία 1,1 ΤΡΙΣ η Ιρλανδία 870 ΔΙΣ κτλ κτλ… Οι Βέλγοι και οι Ολλανδοί που ήρθαν εδώ για επίβλεψη, οι χώρες τους χρωστάνε περισσότερο από ότι εμείς…

ΤΕΛΙΚΟΣ ΣΤΟΧΟΣ

Κάπου ανέφερα ότι ο Παπανδρέου προεκλογικά είχε πει τις προθέσεις του στα εθνικά θέματα, είπε ψέματα μόνον όσον αφορά τα οικονομικά, ο λαός δεν έδωσε καμία σημασία στα εθνικά και περίμενε να τους δώσει χρήματα που φυσικά δεν έδωσε.

Το ένα θέμα με το άλλο (εθνικά θέματα και οικονομικά) έχει άμεση σχέση και ας μην το αντιλαμβάνεται το σκατένιο μυαλό του ψεύτη κλέφτη απατεώνα νεοέλληνα Ρωμιού.

Ο Στόχος είναι να έρθουν στην Ελλάδα αλλοδαποί τους οποίους τους στέλνουν οι Τούρκοι σε συνεργασία με τις κυβερνήσεις, ιθαγένεια, γεννάνε, υπογεννητικότητα εμείς σε 2 γενεές εξαφανιζόμαστε σύμφωνα με την εθνική στατιστική υπηρεσία, θα ψηφίζουν και ενώ θα είναι πλειοψηφία θα βγάζουν τους δικούς τους δημάρχους νομάρχες εμείς θα εξαφανιζόμαστε. Σκεφτείτε λοιπόν Σκοπιανούς να ψηφίζουν τους δικούς τους στην Φλώρινα, τους Αλβανούς να ψηφίζουν τους δικούς τους στα Ιωάννινα, στην Θράκη, θα γίνει σε απόλυτους αριθμούς, τι έχει ΝΑ γίνει.

Μέχρι τότε θα παίξει “συνεκμετάλλευση” στο Αιγαίο, δηλαδή παραδίνουμε το Αιγαίο στους Τούρκους, ήδη η Θράκη είναι στα χέρια τους (έχουν βγάλει και σημαία) και απλά περιμένουν να κυλήσει ο χρόνος για να σβήσουμε.

Το τελικό “TIGHT MONEY SYSTEM” σε επίπεδο κράτους και φυσικών προσώπων έχει σαν αποτέλεσμα να μας πάρουν τον τεράστιο ορυκτό πλούτο και να τους χρωστάμε και από πάνω και όλα αυτά για να μην βγάλουμε άχνα.

Φοβούνται την άχνα…!!!!!!!!!!!

ΠΗΓΗ

Πώς γίνεται η χρεοκοπία ενός κράτους

Παρασκευή, 22 Μαρτίου 2013, 10:55

Ουσιαστικά δεν υφίσταται νομικό πλαίσιο
Η νομική μάχη της Αργεντινής με τα hedge funds (κερδοσκοπικά κεφάλαια) για τη χρεοκοπία που κήρυξε η χώρα το 2001 έχει αναδείξει την επιτακτική, κατά πολλούς, ανάγκη να υπάρξει νομοθεσία που θα διέπει το δίκαιο χρεοκοπίας για τις χώρες, υπό την αιγίδα του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου.

Πολλοί δικηγόροι, διαχειριστές κεφαλαίων και ειδικοί θεωρούν ότι η πρόσφατη απόφαση δικαστηρίου κατά της Αργεντινής καταδεικνύει τις αδυναμίες του συστήματος για τη διαχείριση χρεοκοπιών κρατών και θεωρούν ότι είναι καιρός να ξανασυζητηθεί ο «μηχανισμός αναδιάρθρωση κρατικού χρέους» που είχε προτείνει το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο το 2002.

Ο συγκεκριμένος μηχανισμός είναι ένα είδος εθελοντικού Chapter 11 (στην Ελλάδα άρθρο ’99), όμως με πρωτοβουλία των ΗΠΑ δε συζητήθηκε ποτέ.

Ωστόσο, σύμφωνα με το οικονομικό δίκτυο CNBC, η αλήθεια είναι ότι με αφορμή την κρίση χρέους της ευρωζώνης, γίνονται όλο και περισσότερες οι φωνές που ζητούν να αναληφθεί δράση.

Η ανάγκη υπογραμμίστηκε ακόμη περισσότερο μετά τη δικαστική νίκη των κερδοσκοπικών κεφαλαίων (hedge funds) επί της Αργεντινής για τη χρεοκοπία του 2001.

Τα hedge funds υποστήριξαν, με επιτυχία, ότι η Αργεντινή δεν μπορεί να συνεχίσει να πληρώνει τους κατόχους ομολόγων που δέχτηκαν την αναδιάρθρωση χρέους και να μην πληρώνει όσους την αρνήθηκαν.

Παρότι η απόφαση πρέπει να επικυρωθεί από το Εφετείο των ΗΠΑ, η υπόθεση πιθανότατα θα καταλήξει στο Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ, όμως η πρώτη απόφαση έχει ήδη προκαλέσει πολλές συζητήσεις.

Η δημιουργία ενός μηχανισμού θα απαιτήσει λοιπόν μεγάλη πολιτική θέληση. Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, μετά την απόρριψη της πρότασης του πριν από 10 χρόνια, είναι μάλλον απίθανό να αναλάβει εκ νέου δράση εκτός και αν λάβει τη δέσμευση της αμερικανικής πολιτικής ηγεσίας ότι θα συναινέσει.

Παρόλα αυτά, για τη δημιουργία ενός μηχανισμού πτώχευσης χωρών σημαίνει ότι θα πρέπει το αμερικανικό υπουργείο Οικονομικών να λάβει την έγκριση του Κογκρέσου, πράγμα αρκετά δύσκολο, όχι όμως αδύνατο.

Την ίδια ώρα στην Ευρώπη, η κρίση χρέους είναι εξίσου πιθανό να αλλοιώσει τα δεδομένα όσο καλά και αν μελετηθούν.

Την..."έπεσαν" στο Γ. Βαρουφάκη followers: Άλλα μας έλεγες για την ρευστότητα της ΕΚΤ!

Παρασκευή, 22 Μάρτιος 2013 19:13

Eρωτήσεις, πολλές φορές με προκλητικό τόνο  αλλά και απαντήσεις με έντονη βεβαιότητα ανταλλάσσονται στο twitter μεταξύ του Γιάννη Βαρουφάκη και followers, με αφορμή την προειδοποίηση της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας περί κλειδώματος της παροχής ρευστότητας στις τράπεζες και την αντίθετη άποψη του καθηγητή.

Το κοινό ρωτάει τον καθηγητή Πολιτικής Οικονομίας «Εσύ δεν έλεγες πριν ένα χρόνο πως η ΕΚΤ δεν πρόκειται να σταματήσει να δίνει ρευστότητα στις τράπεζες; Τι έγινε τώρα;». Για να πάρει την απάντηση από τον Γιάννη Βαρουφάκη «Πάτε στοίχημα ότι ούτε τώρα θα σταματήσει; Και ότι απλώς πιέζει, μπλοφάροντας, την κυπριακή ηγεσία;»

Το θέμα απασχολεί έντονα και ο διάλογος συνεχίζεται με νέα ερώτηση: «Δέκα μέρες κλειστές τράπεζες (για αρχή) κ. Καθηγητά είναι κάπως χοντρή μπλόφα, θα συμφωνήσετε...» . Οπότε ο Γιάννης Βαρουφάκης επανέρχεται με σαφήνεια και επιμονή: «Χοντρή. Αλλά μπλόφα. Το θέμα είναι ότι θα το επιβεβαιώσουμε μόνο αν οι Κύπριοι δεν τα βρουν με την ΕΕ τη Δευτέρα».

Η παγιδευμένη Γερμανία… ή αουφίντερζεν ευρώ!

Παρασκευή, 22 Μάρτιος 2013 18:56
Οι Γερμανοί έχουν δίκιο στην περίπτωση της Κύπρου, όπως είχαν και στις περιπτώσεις των άλλων «περιφερειακών χωρών» της ευρωζώνης: χωρίς πειθαρχεία δεν υπάρχει και βοήθεια. Αλλά, όπως πολλές φορές στο παρελθόν, καταλήγουν να βρίσκονται στη λάθος πλευρά. Η αιτία δεν είναι απαραίτητα η Τευτονική αδεξιότητα κατά τον τρόπο του Κάιζερ Βίλχελμ, ο οποίος πάντα προκαλούσε με τη στάση του στην Ευρώπη από το 1890 και μετά. Οι μεγάλοι και οι πανίσχυροι πάντα μπαίνουν σε μπελάδες, απλά με το να είναι αυτοί που είναι.

Κανείς δε γνωρίζει πραγματικά το ποιος έκανε τι σε ποιον κατά τη διάρκεια του Σαββατοκύριακου, όταν μαγειρευόταν η κυπριακή συμφωνία –η οποία προέβλεπε οι τραπεζικοί πελάτες του νησιού να αποχωριστούν 6 με 10 τοις εκατό των καταθέσεών τους.

Φαίνεται να ξεχνάμε το γεγονός ότι οι ίδιοι οι Κύπριοι ήταν αυτοί που δήλωναν ότι όλοι οι καταθέτες θα πρέπει να δεχθούν πλήγμα. Αλλά και το γεγονός ότι η Κριστίν Λαγκάρντ, η επικεφαλής του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, είχε προτείνει αρχικά το μεγαλύτερο τσεκούρι, απαιτώντας «κλάδεμα» 30 ή ακόμα και 40 τοις εκατό για λογαριασμούς άνω των €100.000. Όλοι συμφωνούν ότι φταίνε οι Γερμανοί, δακτυλοδεικτώντας σαν υπεύθυνο τον Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, τον υπουργό Οικονομικών του Βερολίνου.

«Άσκησε τεράστια πίεση» στον πρόεδρο της Κύπρου, ανέφερε ανώνυμη πηγή• «Ήταν πολύ άσχημο». Τα όσα αποκόμισε ο κ. Σόιμπλε ήταν εξίσου άσχημα. Πρώτα από όλα, το κοινοβούλιο απέρριψε ομόφωνα τη συμφωνία. Στη συνέχεια, εκτυλίχθηκε μία θαυματουργή μεταμόρφωση. Η Κύπρος, από άντρο της σπατάλης και γνωστό φορολογικό καταφύγιο για τους Ρώσους ολιγάρχες, μετατράπηκε εν μία νυκτί σε πατρίδα αξιολύπητων συνταξιούχων και αποταμιευτών. Τρίτον, έπεσαν με τα μούτρα οι Ρώσοι, με τον πρόεδρο Βλαντιμίρ Πούτιν να επικρίνει δριμύτατα την εισφορά ως «άδικη, αντιεπαγγελματική και επικίνδυνη». Ας έχουμε το νου μας λοιπόν στο Βόσπορο για ρωσικά πολεμικά πλοία.

Πώς θα τελειώσει όλη αυτή η ιστορία; Όπως είπε κι ο Γιόγκι Μπέρα: «Είναι σαν ντεζαβού ξανά από την αρχή.» Το ευρωπαϊκό παιχνίδι πάει ως εξής: Η Άνγκελα Μέρκελ σχεδιάζει γραμμές στην άμμο• τις εγκαταλείπει, παραβιάζει ορισμένες συνθήκες, και επιτρέπει στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα να αναλάβει τα ινία, ενώ ο Μάριο Ντράγκι, πρόεδρος της ΕΚΤ, σέρνει επιδεικτικά τα πόδια του.

Η Γερμανία είναι παγιδευμένη. Αν δεν υποχωρήσει, υπάρχει κίνδυνος η Λευκωσία να δηλώσει αθέτηση, ενδεχομένως φεύγοντας από το ευρώ. Αυτό από μόνο του μπορεί να μη λέει πολλά. Η Κύπρος είναι ένα μικροσκοπικό κομμάτι της οικονομίας της ΕΕ. Ας σκεφτούμε όμως τις συνέπειες. Εκατομμύρια πανικόβλητοι αποταμιευτές ξεκινούν τραπεζικό πανικό, βγάζοντας τα χρήματά τους από τράπεζες από τη Λισαβόνα μέχρι την Αθήνα, καταστρέφοντας ένα οικοδόμημα που μόλις και μετά βίας κρατιέται ζωντανό από την ΕΚΤ και τα διάφορα ευρωπαϊκά ταμεία διάσωσης, εξαπολύοντας μίας ευρείας κλίμακας επίθεση από τις αγορές. Αουφίντερζεν ευρώ!

Αν το Βερολίνο ανοίξει τις πύλες, τότε θα είναι σα να ανταμείβει τον ηθικό κίνδυνο –ο οποίος είναι αρκετός στην περίπτωση της Κύπρου. Ο τραπεζικός τομέας της χώρας είναι οκτώ φορές το μέγεθος του ακαθάριστου εγχώριου προϊόντος της. Έχοντας επενδύσει το μεγαλύτερο μέρος των καταθέσεών τους σε ελληνικά ομόλογα, οι τράπεζες του νησιού δέχθηκαν το ισχυρότερο πλήγμα –ως ποσοστό του ΑΕΠ- όταν η Αθήνα επέβαλε κούρεμα στους κατόχους ομολόγων. Οι τράπεζες χρειάστηκε να ικετεύσουν για βοήθεια.

Ούτε ήταν το ελληνικό τέχνασμα το μοναδικό πρόβλημα. Όπως και στην περίπτωση της Ισπανίας, το φθηνό χρήμα είχε διογκώσει την τεράστια φούσκα ακινήτων.

Βλέποντας την Κύπρο να σώζεται, οι κυβερνήσεις σε Ισπανία, Πορτογαλία και Ελλάδα, αλλά και σε Ιταλία και Γαλλία, θα πραγματοποιήσουν παύση στις επώδυνες και αντιλαϊκές μεταρρυθμίσεις μείωσης του προϋπολογισμού. Θα θεωρήσουν ότι, εφόσον ξέφυγε η «μικρή» Κύπρος, έτσι μπορούν να κάνουν κι αυτές δεδομένου του κρίσιμου μεγέθους τους.

Ως αποτέλεσμα, το χειρότερο άγχος των Γερμανών θα γίνει πραγματικότητα: η κατοχύρωση μίας δυσλειτουργικής νομισματικής ζώνης πού ήταν μία ανοησία εξ’ αρχής. Θα μπορούσαν άλλωστε να εναρμονιστούν ποτέ το «Κλαμπ της Μεσογείου» με το «Κλαμπ του Βορρά»; Το πρώτο είναι σπάταλο και μη ανταγωνιστικό, το δεύτερο ρεφορμιστικό και αποδοτικό. Όπως δείχνει η κρίση του ευρώ, δεν έχουν εναρμονιστεί καθόλου.

Στην πορεία προς τη νομισματική ένωση, οι Γερμανοί πίστευαν ότι μπορούσαν να πείσουν το Κλαμπ της Μεσογείου σχετικά με τη δημοσιονομική και τη μικροοικονομική εντιμότητα. Οι ελπίδες αυτές διαψεύστηκαν. Αλλά το Βερολίνο –και η μικρή ομάδα των οπαδών του από τη Βιέννη ως το Ελσίνκι- πρέπει να επικρατήσουν, εκτός αν οι ίδιοι υποχωρήσουν και «αιμορραγήσουν» για το ευρύτερο καλό. Δικαιολογημένα, οι Γερμανοί απεχθάνονται το δίλημμα μεταξύ απώλειας του ευρώ και απώλειας του πλούτου τους, τον οποίο έχουν κερδίσει με κόπο.

Ως εκ τούτου προκύπτει και η πολιτική Μέρκελ-Σόιμπλε που χρησιμοποιεί το μαστίγιο ενώ μοιράζει καρότα. Φέτος, το γνώριμο αυτό παιχνίδι κρύβει έναν νέο κίνδυνο που ονομάζεται «γενικές εκλογές». Έτσι μην υπολογίζετε σε υπερβολική γενναιοδωρία, τουλάχιστον μέχρι το φθινόπωρο, μετά τις γερμανικές εκλογές.

Μεταξύ των ψηφοφόρων, ο φόβος συνδυάζεται με θυμό. «Γιατί πρέπει να προσφέρουμε τα χρήματά μας στους ακυβέρνητους όταν αυτοί μας δυσφημούν ως τους σύγχρονους Ναζί;» βρυχάται η φωνή του λαού, προσθέτοντας: «Κράτα γερά, Φράου Μέρκελ.» Πάντα προσαρμοσμένη στη διάθεση του λαού, η καγκελάριος θα είναι λίγο πιο πρόθυμη να φτάσει στα άκρα φέτος.

Είναι δύσκολο να είσαι η Γερμανία – η χώρα στο επίκεντρο, που πάντα ήταν υπερβολικά ισχυρή για την Ευρώπη, αλλά πολύ αδύναμη για να την κατακτήσει. Ωστόσο, στη διαμάχη δυνάμεων της γηραιάς ηπείρου επικρατεί μια γλυκανάλατη ειρήνη, μετά από 60 χρόνια στενότερης ένωσης.

Συνεπώς, οι επιθέσεις των εφημερίδων ταμπλόιντ στο Βερολίνο που παραπέμπουν στους δαίμονες του χθες, έχουν πέσει έξω. Διότι το μεγάλο παιχνίδι έχει αλλάξει. Υπάρχουν γιγάντιες διαφορές μεταξύ της Ευρώπης του Κάιζερ Βίλχελμ και της Φράου Μέρκελ, μεταξύ των στρατιών Πάντσερ και των συναλλαγματικών αποθεμάτων. Σε σύγκριση με τα τελευταία 500 χρόνια, η σημερινή κατάσταση πρόκειται φαντάζει πραγματική ευδαιμονία –αν εξαιρέσουμε ένα-δυο κουρέματα.

� pZ h`e MsoNormal>

LE FIGARO: 30 ΔΙΣ. ΘΑ ΦΥΓΟΥΝ ΑΜΕΣΑ - Ποιoι ρωσικοί κολοσσοί έχουν τις καταθέσεις τους στην Κύπρο - Κτύπημα και για Ρωσία

Την πλήρη καταστροφή της κυπριακής οικονομίας περιγράφει σε δημοσίευμά της η γαλλική εφημερίδα Le Figaro αν εφαρμοστεί η κατάσχεση ποσοστού των καταθέσεων.

Μάλιστα υπολογίζει ότι θα φύγουν 30 δισ. ευρώ, 20 δισ. από ξένους, Ρώσους, Άγγλους και άλλους 

και 10 δισ. ευρώ από Κύπριους πολίτες, οι οποίοι θα μεταφέρουν τα χρήματά τους στο εξωτερικό. Το ποσό αυτό ανέρχεται περίπου στο 40% των καταθέσεων στην κυπριακές τράπεζες.

Μια τέτοια διαφυγή κεφαλαίων, θα είχε συνέπειες για την ΕΚΤ παρά το γεγονός ότι ο ισολογισμός της θα δέχονταν πλήγμα από την κυπριακή κρίση κάτι που θα έβλαπτε τον ενιαίο νόμισμα, τονίζει η εφημερίδα.

Την ίδια στιγμή δημοσιεύματα σε ρωσικές εφημερίδες αναφέρουν ότι δεν είναι πλούσιοι ολιγάρχες αυτοί που έχουν τοποθετημένα τα κεφάλαιά τους στην Κύπρο, καθώς οι περισσότεροι από αυτούς τα έχουν στην Ελβετία ή στο Λονδίνο.

Η Κύπρος ήταν κέντρο ρευστότητας για τις μεγαλύτερες εισηγμένες εταιρείες στο χρηματιστήριο της Μόσχας, όπως η Novateck, η Mecel, η Evraz, η Severztal, η Τatneft, η Rozneft, η Gazprom, η Sintez κλπ εταιρείες που αντιπροσωπείουν την βιομηχανική αιχμή της Ρωσίας,

Εύκολα γίνεται αντιληπτό τι σημαίναι για τις εταιρείες αυτές να απωλέσουν το 9,9% των κεφαλαίων της ρευστότητάς τους εν μία νυκτί.

Αυτό ακριβώς εννοούσε ο Ρώσος πρωθυπουργός Ν.Μεντβέντεφ όταν έλεγε ότι«Η κατάρρευση του κυπριακού τραπεζικού συστήματος μπορεί να εμπεριέχει πολλές επιπτώσεις. Έχουμε τους λόγους μας και τα εθνικά μας συμφέροντα όπου τόσο τράπεζες αλλά και Ρώσοι επιχειρηματίες κρατούν τα κεφάλαιά τους εκεί. Και αυτό δε σημαίνει ότι προσπαθούν να κρύψουν κάτι πίσω από την “κουρτίνα” της ειδικής δικαιοδοσίας της Κύπρου. Όχι. Αυτό απλά είναι ένα βολικό είδος συνεργασίας. Όλοι ξέρετε πως ένας μεγάλος αριθμός επιχειρήσεων δρά μέσω εταιρειών ειδικού σκοπού (SPV) καθώς αυτό είναι μια συνήθης διεθνής πρακτική»,

Θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για απώλεια 9,9% στην ρευστότητα των ρωσικών εταιρειών που έχουν τις καταθέσεις τους στην Κύπρο με όλες τις συνέπειες που κάτι τέτοιο θα είχε στην πορεία του χρηματιστηριακού δείκτη στην Μόσχα.

Υπό αυτό το πρίσμα άλλωστε, πρόκειται για μια καθαρά γεωπολιτική σύγκρουση που είναι και πέρα και πάνω από την Κύπρο. Γιατί σίγουρα τόσο η Α.Μέρκελ, όσο και ο Β.Σόϊμπλε γνωρίζουν ότι το ζήτημα δεν ήταν οι "ολιγάρχες" μή η ρωσική "μαφία" αλλά η αιχμή της ρωσικής οικονομίας στο νησί.

Το ευρώ γίνεται θηλιά που πνίγει τα κράτη της ΕΕ

Σαρώθηκε τελικά στην κυπριακή Βουλή η επονείδιστη συμφωνία του προέδρου της Κύπρου Νίκου Αναστασιάδη με τους Γερμανούς στο πλαίσιο του Γιούρογκρουπ για την πρωτοφανή σε καιρό ειρήνης κατάσχεση από την κυβέρνηση μέρους των καταθέσεων στην Κύπρο.

Η οργισμένη αντίδραση του κυπριακού λαού που έκανε περήφανους τους Ελληνες και η αδυναμία εξαγοράς δύο - τριών από τους 56 Κύπριους βουλευτές, η οποία πρέπει να κάνει τους Ελληνες βουλευτές να ντρέπονται ακόμη πιο πολύ για τη δική τους δουλόφρονα στάση έναντι των μνημονίων, κατέστησαν αδύνατον τον σχηματισμό κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας υπέρ της επαίσχυντης ληστείας εις βάρος των καταθετών.

Ως γνήσιοι καιροσκόποι, οι ηγέτες του δεξιού - ακροδεξιού ΔΗΣΥ και του κεντροδεξιού ΔΗΚΟ υποχρεώθηκαν σε «πολιτική κωλοτούμπα» μετά την αποτυχία των προσπαθειών τους να περάσουν από τη Βουλή τη συμφωνία. Εστω και έτσι όμως, αυτή η στροφή τους οδήγησε το κυπριακό Κοινοβούλιο σε μια από τις κορυφαίες στιγμές της ιστορίας του. Παράλληλα, φαίνεται ότι θα κυλήσει από πολιτική σκοπιά στο χώμα το κεφάλι του υπουργού Οικονομικών της Κύπρου Μιχάλη Σαρρή, πράγμα αναμφισβήτητα θετικό, έστω και ασήμαντο.

Το ζήτημα πάντως που κυριαρχεί στην Ευρώπη δεν είναι το τι θα γίνει στην Κύπρο, αλλά το πανευρωπαϊκό πρόβλημα κολοσσιαίων διαστάσεων που προκλήθηκε από την απόφαση του Γιούρογκρουπ να ληστέψει τους καταθέτες στο νησί, σπάζοντας ένα απαραβίαστο μέχρι τώρα για τον καπιταλισμό ταμπού: την απόλυτη βεβαιότητα ότι οι καταθέσεις στην τράπεζα είναι χίλια τα εκατό σίγουρες. Η απόφαση για την Κύπρο εμφάνισε τους ηγέτες της ΕΕ και πρωτίστως τους Γερμανούς ως ευρωληστές!

Η ακαριαία διάδοση και εδραίωση της πεποίθησης στους πολίτες όλης της Ευρωζώνης ότι «οι Γερμανοί θα μας κλέψουν τις καταθέσεις» επέτεινε ακόμη περισσότερο την ήδη τεταμένη κατάσταση στη Γηραιά Ηπειρο. Οι λαοί της Ευρώπης αισθάνονται πλέον ότι το ευρώ, με το οποίο επί οκτώ - δέκα χρόνια αυξήθηκε η ευημερία τους, τώρα με την κρίση γίνεται όπλο της Γερμανίας για τον εξανδραποδισμό των υπόλοιπων Ευρωπαίων. Γίνεται θηλιά που στραγγαλίζει μία μία τις χώρες της Ευρωζώνης.

Διευρύνεται ο προβληματισμός για το αν πρέπει το κάθε κράτος να συνεχίσει να παραμένει στην Ευρωζώνη ή αν πρέπει να αποχωρήσει από αυτήν και να επανέλθει σε εθνικό νόμισμα, ώστε να ανακτήσει τα μέσα άσκησης δικής του οικονομικής πολιτικής. Η κρίση εμπιστοσύνης προς το ευρώ διευρύνεται σε όλες τις χώρες, χωρίς πάντως -με εξαίρεση τη Βρετανία και τις σκανδιναβικές χώρες, οι οποίες ούτως ή άλλως δεν προσχώρησαν ποτέ στο ευρώ εκτός από τη γειτονική τους Φινλανδία- να έχουμε ακόμη σε κάποια χώρα της Ευρωζώνης εμφανή λαϊκή πλειοψηφία υπέρ της αποχώρησης από το ενιαίο νόμισμα.

Στις πρόσφατες βουλευτικές εκλογές της Ιταλίας όμως το 55% ψήφισε κόμματα που είναι κατά του ευρώ έναντι του 40% που ψήφισε κόμματα υπέρ του ευρώ. Στην Κύπρο μίλησαν για αποχώρηση από το ευρώ ή εξέταση του θέματος και διενέργεια δημοψηφίσματος για να ληφθεί απόφαση επ' αυτού τόσο ο υποψήφιος πρόεδρος Γιώργος Λιλλήκας και το ΑΚΕΛ όσο και ο αρχιεπίσκοπος Χρυσόστομος - ποσότητα καθόλου αμελητέα δεδομένης της υπέρμετρης επιρροής της Εκκλησίας στο νησί. Στην Ελλάδα, την Ισπανία, την Πορτογαλία έχουν αυξηθεί θεαματικά οι υποστηρικτές της αποχώρησης των χωρών αυτών από το ευρώ.

Αν μάλιστα προσθέσουμε σε αυτά το γεγονός ότι ακόμη και οι κυβερνήσεις της Πολωνίας, της Ουγγαρίας, της Τσεχίας έως και της Βουλγαρίας δεν θέλουν ούτε καν να ακούσουν αυτή την εποχή για ένταξη των χωρών τους στην Ευρωζώνη, εύκολα οδηγούμαστε στο συμπέρασμα ότι το ευρώ βυθίζεται σταδιακά σε κρίση εμπιστοσύνης ή και απόρριψης από δεκάδες εκατομμύρια Ευρωπαίους πολίτες. Η αλαζονεία των Γερμανών βαθαίνει την κρίση αυτή. Αφενός η μία μετά την άλλη οι χώρες της Ευρωζώνης πέφτουν σε καταστάσεις υποβάθμισης του βιοτικού τους επιπέδου και μιζέριας λόγω της πολιτικής υπεράσπισης του ευρώ και αφετέρου όλο και περισσότεροι λαοί αισθάνονται ταπεινωμένοι, υπόδουλοι των Γερμανών.

Αυτό όμως αυξάνει τον καλπάζοντα αντιγερμανισμό στην Ευρώπη και απαξιώνει στα μάτια των πολιτών κάθε κυβέρνηση που ακολουθεί φιλογερμανική πολιτική, ενώ παράλληλα φέρνει στην επιφάνεια εθνικά στερεότυπα ρατσιστικού χαρακτήρα, εχθρότητες και μίση μεταξύ των λαών της Ευρώπης που νομίζαμε και ελπίζαμε ότι έχουν ενταφιαστεί οριστικά. Το θλιβερό συμπέρασμα είναι ότι δυστυχώς σήμερα με το κοινό νόμισμα του ευρώ οι Ευρωπαίοι είναι πολύ πιο διαιρεμένοι και αλληλοπεριφρονούμενοι! Πολύ καλύτερο κλίμα κατανόησης υπήρχε στην Ευρώπη πριν από το ευρώ παρά σήμερα. Αυτό δεν προοιωνίζεται τίποτα καλό για το μέλλον του ευρώ.

Forbes: Χειρότερη της Lehman Brothers η απόφαση για την Κύπρο | αἰέν ἀριστεύειν

Forbes: Χειρότερη της Lehman Brothers η απόφαση για την Κύπρο | αἰέν ἀριστεύειν

Πώς και γιατί η Κύπρος βυθίστηκε στην κρίση

Posted on 18 Μαρτίου 2013 ἀπὸ τὸν/τὴν filologos10

Μια σειρά από ιδεολογικές αγκυλώσεις, λαϊκίστικες πολιτικές προσεγγίσεις και αποφυγή πολιτικού κόστους σε συνδυασμό με την αδυναμία κατανόησης της λειτουργίας της σύγχρονης οικονομίας, οδήγησαν την Κύπρο στο χείλος του οικονομικού γκρεμού.

«Αηδιάζοντες και αγανακτούντες και βλέποντες την γενικήν κατάπτωσιν των πολιτευομένων ερωτώμεν αυτούς, μη τυχόν αληθώς πταίει το Έθνος;» Αυτό ήταν το ρητορικό ερώτημα του Χαρίλαου Τρικούπη, όταν στις 29 Ιουνίου 1874 δημοσίευσε στην εφημερίδα «Καιροί» το άρθρο του «Τις πταίει». Το ερώτημα παραμένει διαχρονικό και μπορεί να τεθεί και στην παρούσα τραγική κατάσταση της κυπριακής οικονομίας. Η Κυβέρνηση Δημήτρη Χριστόφια ανέλαβε την Προεδρία της Κυπριακής Δημοκρατίας τον Φεβρουάριο του 2008. Το 2007 ήταν ένα έτος με εντυπωσιακούς ρυθμούς ανάπτυξης και αξιόλογους μακροοικονομικούς δείκτες, με μοναδική εξαίρεση το ισοζύγιο Τρεχουσών Συναλλαγών. Υπήρξε δημοσιονομικό πλεόνασμα της τάξης του 1.5%, δημόσιο χρέος κάτω του 60% (εξαιρούμενου του ενδοκυβερνητικού), πληθωρισμός 2.2%, ανεργία μόλις 3.9% και κατά κεφαλή εισόδημα στο 92% του μέσου κοινοτικού όρου σε μονάδες αγοραστικής αξίας. Ο ρυθμός αύξησης του ΑΕΠ παρέμενε σε υψηλά επίπεδα στο 4.4% για το 2007 έναντι 3.8% για το 2006. Πέντε χρόνια μετά, με την λήξη της θητείας του προέδρου Χριστόφια, η κυπριακή οικονομία βρίσκεται στον αναπνευστήρα. Τα αίτια της κρίσης σε μεγάλο βαθμό οφείλονται στην πολιτική αντιμετώπιση της επερχόμενης οικονομικής κρίσης από την κυπριακή κυβέρνηση. Στην προεκλογική του εκστρατεία το 2008, ο πρόεδρος Χριστόφιας υποσχέθηκε την διενέργεια επεκτατικής δημοσιονομικής πολιτικής μέσω κοινωνικών παροχών, η οποία να ανέρχεται σε τρία δισεκατομμύρια ευρώ κατά την διάρκεια της πενταετούς του θητείας (δηλαδή περί τα 600 εκατομμύρια ευρώ ανά έτος), ποσοστό αντίστοιχο του 33.5% του κυπριακού ΑΕΠ. Ο νέος πρόεδρος επέκρινε προεκλογικά την απερχόμενη κυβέρνηση Παπαδόπουλου για ακατανόητη έλλειψη «γενναιοδωρίας» σε κοινωνικές παροχές ως προς την οικονομική της πολιτική και αρνήθηκε ότι υπήρχε ανάγκη για συγκράτηση των δαπανών ενόψει της επερχόμενης οικονομικής κρίσης. Δεσμεύθηκε, επίσης, πως δεν θα επιβάλλονταν νέες φορολογίες ως αντιστάθμισμα των παροχών. Η προεκλογική πλειοδοσία σε εξαγγελίες αναμφίβολα υπερέβαινε τις δυνατότητες της κυπριακής οικονομίας. Αμέσως μετά την εγκαθίδρυσή της, η νέα κυβέρνηση ανακοίνωσε την παροχή πασχαλινού επιδόματος συνολικού ύψους περί τα 33 εκατομμύρια ευρώ, το οποίο θα διδόταν χωρίς σαφή εισοδηματικά κριτήρια.

Εντούτοις, ήδη από τον Απρίλιο 2008, αναλυτές προειδοποιούσαν πως το μικρό μέγεθος και η ανοικτή οικονομία της Κύπρου την καθιστούσε ιδιαίτερα ευάλωτη στην διεθνή οικονομική κρίση [1] και καλούσαν για ορθολογική και περιορισμένη χρήση των κρατικών δαπανών και στενή παρακολούθηση του δημοσιονομικού ελλείμματος. Προειδοποιούσαν δε πως η υλοποίηση των προεκλογικών εξαγγελιών θα μπορούσε να δυναμιτίσει τα θεμέλια της κυπριακής οικονομίας. O αμερικανικός επενδυτικός οίκος Moody’s προειδοποίησε με έκθεσή του, επισημαίνοντας ότι οποιαδήποτε απόκλιση από τους δημοσιονομικούς δείκτες θα οδηγούσε σε χαμηλότερη διαβάθμιση της πιστοληπτικής ικανότητας της Κυπριακής Δημοκρατίας. Παρομοίως, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή στην αξιολόγηση του Προγράμματος Σταθερότητας της Κύπρου για τα έτη 2007-2011 υπέδειξε με έμφαση ότι η κυπριακή κυβέρνηση θα έπρεπε να προσπαθήσει να συγκρατήσει το δημόσιο χρέος, αναμορφώνοντας ιδιαίτερα το συνταξιοδοτικό σύστημα και προχωρώντας σε μεταρρυθμίσεις στον τομέα της υγείας.

Η αντίδραση της κυβέρνησης στις προειδοποιήσεις υπήρξε εξ αρχής αμυντική, εστιάζοντας στην πεποίθηση ότι η διεθνής κρίση δεν θα αγγίξει την κυπριακή οικονομία, διότι αυτή στηρίζεται σε στέρεα θεμέλια. Η υπέρμετρη αυτοπεποίθηση υπήρξε οπωσδήποτε οικονομικά ανεδαφική, ενόψει μάλιστα του γεγονότος ότι η κυπριακή οικονομία στηρίζεται σχεδόν αποκλειστικά στον τριτογενή τομέα, τομέα που εκ φύσεως είναι εξαρτώμενος από τις επιδράσεις των διεθνών αγορών. Από το πρώτο τετράμηνο του 2008 παρατηρήθηκε ανεξέλεγκτη αύξηση του πληθωρισμού λόγω των εξωτερικών δυσμενών επιδράσεων, αλλά και της ανυπαρξίας σοβαρής κυβερνητικής οικονομικής πολιτικής. Σημάδια φανέρωναν μείωση των εσόδων από τον τουρισμό, τα οποία κατά την περίοδο Ιανουαρίου-Μαϊου 2008 σημείωσαν μείωση 5.7% συγκριτικά προς την αντίστοιχη περίοδο του 2007 και αυτό παρά το γεγονός ότι υπήρχε σημαντική αύξηση στον αριθμό των τουριστών, γεγονός που φανέρωνε μια φθίνουσα μεταβολή τής κατά κεφαλή δαπάνης των τουριστών. Ο πληθωρισμός ανήλθε στο 4.6% τον Μάιο του 2008 σε σύγκριση με 1.9% του αντίστοιχου μήνα του 2007, πληθωριστικές πιέσεις που ενισχύονταν λόγω του αυξημένου εγχώριου δανεισμού.

Αντί για χάραξη οικονομικής πολιτικής, η κυβέρνηση επέλεξε σπασμωδικές κινήσεις, όπως την ανατροπή της συμφωνίας δεκατριών σημείων που είχε συνομολογηθεί μεταξύ της Εκκλησίας και της κυβέρνησης Παπαδόπουλου στη βάση της οποίας η Εκκλησία θα αναλάμβανε άμεσα την υποχρέωση καταβολής φορολογίας κεφαλαιουχικών κερδών, γεγονός που θα είχε ως συνέπεια άμεσα έσοδα για το κράτος. Η συμφωνία τελικά υπεγράφη ετεροχρονισμένα τρία χρόνια αργότερα. Άλλη ενέργεια αφορούσε την προσπάθεια για εκποίηση μέρους των κρατικών αποθεμάτων χρυσού με το επιχείρημα ότι με την ένταξη της Κυπριακής Δημοκρατίας στην ευρωζώνη είχε μειωθεί η ανάγκη διατήρησης αποθεμάτων χρυσού. Η πρόταση απορρίφθηκε ορθά από τον τότε Διοικητή της Κεντρικής Τράπεζας Κύπρου, Αθανάσιο Ορφανίδη. Το κυβερνητικό επιχείρημα ήταν ιδιαίτερα προβληματικό, ενόψει του ότι το απόθεμα χρυσού της Κεντρικής Τράπεζας ανερχόταν σε μόλις 28.7% του συνολικού ποσοστού των συναλλαγματικών της αποθεμάτων, έναντι 58.7% του αντίστοιχου ποσοστού της ευρωζώνης.

Η κυβερνητική πολιτική στηρίχθηκε κατά την κρίσιμη περίοδο 2008-2010 αποκλειστικά στην συνεχή αύξηση των εσόδων και όχι στην μείωση ή συγκράτηση των δημοσίων δαπανών. Η δυνατότητα αύξησης των εσόδων, όμως, είχε υποχρεωτικά όρια, ενόψει και της μείωσης των εσόδων από τις αγοραπωλησίες στον τομέα των ακινήτων. Η αύξηση των δημοσίων εσόδων μέσα από την φορολόγηση των αυξημένων καταναλωτικών δαπανών είχε εξάλλου ως πηγή την υπέρμετρη έκθεση των πολιτών σε τραπεζικό δανεισμό και συνέτεινε στην επιδείνωση των τραπεζικών προβλημάτων. Δεν έγινε η επεξεργασία ενός νέου αναπτυξιακού σχεδίου που θα μπορούσε να αντικαταστήσει τομείς της οικονομίας που διέρχονταν κάμψη, όπως των ακινήτων και του τουρισμού, ούτε και στηρίχθηκε όσο θα έπρεπε ο ζωτικός για την Κύπρο τομέας της επένδυσης ξένων κεφαλαίων μέσω κυπριακών εταιρειών που να έχουν αλλοδαπούς ως μετόχους. Η δυστοκία στην επίλυση χρόνιων προβλημάτων του Τμήματος Εφόρου Εταιρειών και η ιδεολογικής φύσης αντίθεση της κυβέρνησης στην προώθηση και φορολόγηση νέων μορφών υπηρεσιών, όπως του ηλεκτρονικού τζόγου, είχε ως συνέπεια την σταδιακή υπαναχώρηση της κυπριακής ανταγωνιστικότητας στον τομέα των εταιρειών έναντι άλλων κρατών της ΕΕ, όπως η Μάλτα. Ούτε και υπήρξε προσπάθεια αντιμετώπισης των διαρθρωτικών προβλημάτων της κυπριακής οικονομίας, μέσω αξιοποίησης των νέων τεχνολογιών στην παραγωγική διαδικασία, της στοχευμένης εισαγωγής κινήτρων, της ανανέωσης των μεθόδων παραγωγής, της επαναξιολόγησης της πολιτικής ως προς τους μισθούς και την Αυτόματη Τιμαριθμική Αναπροσαρμογή. Η οικονομική προσέγγιση υπήρξε επομένως βραχύπνοη και επιφανειακή χωρίς όραμα και τόλμη για αντιμετώπιση της επερχόμενης κρίσης.

Με την έναρξη του 2009 κατέστη εμφανές ότι η μείωση των καταθέσεων εξαιτίας της οικονομικής ύφεσης οδήγησε σε προβλήματα ρευστότητας των τραπεζών που επέφεραν μείωση των δανείων και αύξηση των παραχωρούμενων εξασφαλίσεων. Ο περιορισμός στην προσφορά δανείων οδήγησε εκ των πραγμάτων σε περιορισμό των δαπανών στην πραγματική οικονομία, μέσα από την μείωση του κύκλου εργασιών των κυπριακών εταιρειών και του περιορισμού των δαπανών. Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας προέβη στην ανακοίνωση μιας ένεσης ρευστότητας ύψους 1.4 δισεκατομμυρίων ευρώ μέσω κρατικών χρεογράφων προς τις εμπορικές τράπεζες και τα συνεργατικά ιδρύματα, με στόχο την τόνωση του τραπεζικού συστήματος και την μείωση των δανειστικών επιτοκίων. Ορθά, όμως, υποδείχθηκε πως το σχέδιο θα προσέφερε βραχυπρόθεσμη και μόνο ρευστότητα στις τράπεζες χωρίς να διασφαλίζει οποιαδήποτε μακροπρόθεσμη προοπτική. Στην πράξη, εξάλλου, τα δανειστικά επιτόκια παρέμειναν εξαιρετικά υψηλά με δυσμενείς επιπτώσεις στο κόστος παραγωγής των προϊόντων και στην ανταγωνιστικότητα των υπηρεσιών και της οικονομίας. Είναι σαφές πως το τραπεζικό σύστημα αδυνατούσε να ανταποκριθεί στις ανάγκες δανειοδότησης των κυπριακών επιχειρήσεων, γεγονός που οδήγησε σε έντονες προειδοποιήσεις των επιχειρηματικών φορέων ήδη από τις αρχές του 2009 για δραματικές επιπτώσεις, όπως την αναστολή ή τον περιορισμό των εργασιών των επιχειρήσεων, ως και τις μαζικές απολύσεις εργαζομένων. Οι προειδοποιήσεις απορρίφθηκαν από την κυβέρνηση ως αβάσιμες, παρά το γεγονός ότι σύντομα έγιναν πραγματικότητα.

Κατά την ανακοίνωση του πακέτου στήριξης της κυπριακής οικονομίας ύψους 300 εκατομμυρίων ευρώ προς τον τομέα των κατασκευών και του τουρισμού τον Φεβρουάριο του 2009, ο πρόεδρος Χριστόφιας υπογράμμισε πως η κυπριακή οικονομία θα επηρεαζόταν σε μικρότερο βαθμό συγκρινόμενη με τις υπόλοιπες χώρες της ευρωζώνης από την διεθνή οικονομική κρίση και ότι η κυβέρνηση είχε σχέδιο αποτελεσματικής αντιμετώπισης της κρίσης. Αντίθετα, στην έκθεση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής επί των οικονομικών προβλέψεων για την ευρωζώνη για το 2009-2010 επισημαίνονταν οι κίνδυνοι για τα κυπριακά δημόσια οικονομικά. Οι αποκλίσεις από τον κυβερνητικό προϋπολογισμό του 2009 σε σύγκριση προς την πραγματική οικονομία υπήρξαν δραματικές, με το δημοσιονομικό έλλειμμα να ανέρχεται στο 6.1% αντί του προϋπολογισθέντος πλεονάσματος 0.7%, την ανεργία να ανέρχεται στο 6.9% έναντι 4.5%, τα προϋπολογισθέντα έσοδα να μειώνονται κατά 600 εκατομμύρια ευρώ και τις δαπάνες να αυξάνονται κατά 400 εκατομμύρια ευρώ. Κατά το 2009 αυξήθηκαν οι μόνιμες θέσεις κατά 1060, παρά την ύπαρξη πλεονασμού στη δημόσια υπηρεσία, ενέργεια που αύξησε τις ετήσιες δημόσιες δαπάνες κατά 50 εκατομμύρια ευρώ. Το πασχαλινό επίδομα χωρίς εισοδηματικά κριτήρια παραχωρήθηκε εκ νέου το 2009, δηλαδή άλλα 35 εκατομμύρια ευρώ.

Παρά τα ανωτέρω, ο τότε υπουργός Οικονομικών Χαρίλαος Σταυράκης προέβη σε επίσημη δήλωση σύμφωνα με την οποία ο ρόλος του Υπουργείου Οικονομικών είναι να δημιουργεί αισιοδοξία ανάμεσα στις επιχειρήσεις και τον καταναλωτή, «χωρίς να έχει σημασία κατά πόσο οι προβλέψεις επαληθεύονται». Η προσέγγιση αυτή, αποτύπωση της γενικότερης κυβερνητικής πολιτικής υπήρξε καταφανώς οικονομικά αντιεπιστημονική, εφόσον ο κρατικός προϋπολογισμός καθορίζεται στη βάση οικονομικών προβλέψεων και στη βάση αυτών καθορίζεται η συμπεριφορά του επενδυτικού κοινού, τα έσοδα και οι δαπάνες, αλλά και η αξιοπιστία μιας οικονομίας. Παρομοίως ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας δήλωσε επισήμως πως δεν θα ήταν σημαντική εξέλιξη αν η ΕΕ έθετε την Κυπριακή Δημοκρατία υπό δημοσιονομική επιτήρηση σε περίπτωση μη επίτευξης του στόχου για περιορισμό του δημοσιονομικού ελλείμματος κάτω του 3% μέχρι το τέλος του 2009. Τελικά, η Κυπριακή Δημοκρατία δεν πέτυχε τον στόχο και τέθηκε υπό δημοσιονομική επιτήρηση. Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας κατηγόρησε τους διεθνείς οίκους για σκοπιμότητες στην αξιολόγηση της κυπριακής οικονομίας και τόνισε πως κανένας δεν λαμβάνει υπόψη τους διεθνείς οίκους. Δηλώσεις που παραγνώριζαν το αυτονόητο γεγονός πως οι αξιολογήσεις των διεθνών οίκων καθορίζουν την πιστοληπτική ικανότητα ενός κράτους και το ενδιαφέρον των ξένων επενδυτών.

Την ίδια στιγμή το κυπριακό θεσμικό πλαίσιο άφησε ανεξέλεγκτες ορισμένες μεγάλες αλυσίδες υπεραγορών να αυξάνουν δραματικά τις πιστώσεις στις πληρωμές των τιμολογίων των προμηθευτών στους εννέα μήνες μετά την παράδοση των προϊόντων, κάτι που οδήγησε με μαθηματική ακρίβεια τους προμηθευτές σε οικονομικό στραγγαλισμό, εφόσον αντιμετώπισαν σοβαρή έλλειψη ρευστότητας και αδυναμία στην εκπλήρωση των δικών τους τρεχουσών υποχρεώσεων με αλυσιδωτές συνέπειες στην πραγματική οικονομία. Ουσιαστικά, οι υπεραγορές εισέπρατταν άμεσα τα λεφτά από τους καταναλωτές χωρίς να καταβάλλουν τα αντίστοιχα ποσά στους προμηθευτές για περίοδο σχεδόν ενός έτους, χρησιμοποιώντας την μέθοδο των μεταχρονολογημένων επιταγών και χωρίς οι ίδιες να αξιοποιούν την ρευστότητα, εφόσον δανείζονταν από τις τράπεζες για τις δικές τους επενδύσεις. Παρόμοια φαινόμενα είχαν καταστήσει αδύνατη τη λειτουργία της πραγματικής αγοράς, με ιδιαίτερη ένταση ήδη από το 2009, χωρίς η κυβέρνηση ή η, ουσιαστικά ανύπαρκτη, Επιτροπή Προστασίας Ανταγωνισμού, να παρέμβουν. Η επίσημη ανακοίνωση στο τέλος του 2012 ότι η υπεραγορά Ορφανίδης δεν μπορεί να εξοφλήσει τις, ανερχόμενες σε πέραν των 150 εκατομμυρίων, υποχρεώσεις της έναντι του τραπεζικού δανεισμού και των προμηθευτών της, ήλθε ως επιβεβαίωση μιας μακράς πορείας κυβερνητικής αδράνειας.

Ο αποκλεισμός της Κύπρου από τις διεθνείς αγορές χρηματοδότησης στο δεύτερο μισό του 2011, σε συνδυασμό με την καταστροφική έκρηξη στην Ναυτική Βάση «Ευάγγελος Φλωράκης» τον Ιούλιο του 2011, κατέστησαν ουσιαστικά αδύνατη την οικονομική ανάπτυξη, εφόσον τόσο η ψυχολογία όσο και οι πραγματικότητες των αγορών γνώρισαν δραματική πτώση. Η έκρηξη του Ιουλίου του 2011, η οποία είχε ως συνέπεια, πέραν του θανάτου 13 προσώπων και την καταστροφή της ναυτικής βάσης, την καταστροφή του μεγαλύτερου ηλεκτροπαραγωγικού σταθμού της Κύπρου, προκάλεσε σημαντική μείωση του ΑΕΠ, όπως και απώλειες του κεφαλαίου της Αρχής Ηλεκτρισμού Κύπρου, υψηλές αυξήσεις στην τιμή του ηλεκτρικού ρεύματος και συνακόλουθη στρέβλωση της κατανάλωσης και μείωση της ευημερίας των νοικοκυριών, με σημαντικές αρνητικές επιπτώσεις σε ολόκληρη την πραγματική οικονομία, περιλαμβανομένων των τομέων του λιανικού εμπορίου και της μεταποίησης [2]. Την προσωπική ευθύνη για την καταστροφή είχε σύμφωνα με το πολυσέλιδο πόρισμα της ανεξάρτητης επιτροπής Πολυβίου που διορίστηκε από την κυβέρνηση, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας.

Παρά τις σχετικές έγκαιρες προειδοποιήσεις και την ύπαρξη του παραδείγματος της Ελλάδας στην οποία η οικονομία είχε διολισθήσει, οι κυπριακές Αρχές αδράνησαν, καθυστερώντας αδικαιολόγητα να λάβουν τα αναγκαία οικονομικά μέτρα για συγκράτηση των συνεπειών της κρίσης. Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας συγκρούστηκε επανειλημμένα δημοσίως με δύο διαδοχικούς υπουργούς Οικονομικών του, τους Κίκη Καζαμία και Βάσο Σιαρλή, θεωρώντας πως οι εισηγήσεις τους για άμεση λήψη μέτρων ήταν αντιλαϊκή, ένα γεγονός που καθιστούσε ακόμα πιο ευάλωτη την κυπριακή οικονομία στη βάση ιδεολογικών –πρωτίστως- αγκυλώσεων, οι οποίες άφησαν απροστάτευτες τις πλέον οικονομικά ευάλωτες τάξεις του πληθυσμού. Η προσπάθεια για δανειοδότηση εκτός μηχανισμού στήριξης οδήγησε στην βραχυπρόθεσμη κάλυψη των αναγκών μέσα από την λήψη εξωτερικού δανεισμού από την Ρωσία ύψους 2.5 δισεκατομμυρίων ευρώ, δανείου που σύντομα δαπανήθηκε χωρίς και πάλι να γίνουν οποιεσδήποτε διαρθρωτικές αλλαγές.

Επιπρόσθετα, κρίσιμο ρόλο διαδραμάτισε η παντελής αδυναμία διάγνωσης και πρόληψης των μεγάλων προβλημάτων του τραπεζικού τομέα. Ένα από τα σημαντικότερα προβλήματα των κυπριακών τραπεζών υπήρξε η ανεξέλεγκτη δανειοδότηση, η οποία διδόταν επί σειρά ετών και υπερέβαινε τις ανάγκες της κυπριακής αγοράς και τις αντοχές της κυπριακής οικονομίας. Όπως αποκάλυψε ο τέως πρόεδρος της Επιτροπής Κεφαλαιαγοράς Γιώργος Χαραλάμπους, κατά την περίοδο 2006-2008 τα δάνεια εντός Κύπρου αυξάνονταν πέραν του 25% σε ετήσια βάση, ενώ η απορροφητική ικανότητα της οικονομίας, με βάση το ρυθμό ανάπτυξης, δεν δικαιολογούσε αύξηση πέραν του 10%. Παρόμοιοι ρυθμοί δανειοδότησης συνεχίστηκαν στα επόμενα έτη. Αυτό είχε ως συνέπεια την δημιουργία μιας αδικαιολόγητης, στη βάση των πραγματικών τιμών της αγοράς, αύξησης των τιμών των ακινήτων, καθώς και αύξηση στα επισφαλή δάνεια. Όταν επιβεβαιώθηκε πως οι τιμές των ακινήτων δεν ανταποκρίνονταν στις πραγματικές δυνατότητες της αγοράς, το τραπεζικό σύστημα βρέθηκε εκτεθειμένο, ενώ η επιδείνωση του δανειακού χαρτοφυλακίου οδήγησε σε αύξηση στις προβλέψεις για απομείωση των δανείων. Τα μη-εξυπηρετούμενα δάνεια ανέρχονται σήμερα στα 19,5 δισ. ευρώ, ένα ποσό που αναλογεί στο 26,5% των δανείων των τραπεζών. Με τον νέο τρόπο υπολογισμού των μη-εξυπηρετούμενων δανείων, τον οποίο προβλέπει η Τρόικα, τα στατιστικά αυτά θα μεταβληθούν προς το δυσμενέστερο, εφόσον η Τρόικα εισηγείται να θεωρούνται ως μη-εξυπηρετούμενα και τα δάνεια που είναι πλήρως εξασφαλισμένα από εμπράγματες εξασφαλίσεις. Αντίθετα, με το υφιστάμενο σύστημα δεν συμπεριλαμβάνονται στην κατηγορία των μη-εξυπηρετούμενων δανείων όσα καλύπτονται πλήρως από την αξία του ακινήτου.

Το έτερο μεγάλο πρόβλημα των κυπριακών τραπεζών ήταν η κατοχή ομολόγων του ελληνικού δημοσίου σε βαθμό δυσανάλογο του μεγέθους της κυπριακή οικονομίας – συγκεκριμένα ελληνικά κρατικά ομόλογα αξίας περί τα 6 δισ. ευρώ. Τράπεζες κρατών με υπερ-δεκαπλάσιο προϋπολογισμό από την κυπριακή, όπως οι γερμανικές ή οι γαλλικές, κατείχαν μόλις 22 δισ. και 15 δισ. αντίστοιχα. Είναι γεγονός ότι σημαντικό μερίδιο ευθύνης για το ζήτημα αυτό φέρει η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ), η οποία επέτρεψε στις εμπορικές τράπεζες των κρατών-μελών της ευρωζώνης να συγκεντρώσουν επισφαλή κρατικά ομόλογα σε τόσο μεγάλη έκταση και βαθμό. Η εξαιρετική αξιολόγηση της Ελλάδας από τους διεθνείς οίκους αξιολόγησης μέχρι τον Σεπτέμβριο 2009, οδήγησε σε μια ανεξέλεγκτη αγορά ελληνικών κρατικών ομολόγων, κάτι που υποβοηθήθηκε με την διακρατική συμφωνία Βασιλεία ΙΙ που πραγματοποίησε η ΕΚΤ. Από την άλλη, η κρίσιμη αγορά ελληνικών ομολόγων από τις κυπριακές τράπεζες έγινε κατά την διετία 2009-2010, σε μια περίοδο κατά την οποία η Ελλάδα ήταν πλέον σε βαθιά οικονομική ύφεση και η υπογραφή μνημονίου ήταν ορατή. Στο τέλος του 2010 η έκθεση του κυπριακού τραπεζικού συστήματος στα ελληνικά ομόλογα και σε ελληνικές επιχειρήσεις υπερέβαινε κατά 2,5 φορές το ΑΕΠ. Η επέκταση των κυπριακών τραπεζών στην Ελλάδα σε σχέση με τις συνολικές τους δραστηριότητες, ήταν εξαιρετικά δυσανάλογη, αφού ένα μεγάλο ποσοστό των δανείων των δύο μεγαλύτερων κυπριακών τραπεζών (1/2 της Λαϊκής Τράπεζας και 1/3 της Τράπεζας Κύπρου) είχαν διατεθεί σε ελληνικές επιχειρήσεις, οργανισμούς και νοικοκυριά.

Το κούρεμα των ελληνικών κρατικών ομολόγων συνέθλιψε την αξία των μετοχών των δύο μεγαλύτερων κυπριακών τραπεζών και κατέστησε αδύνατη την ανακεφαλαιοποίησή τους. Η σημερινή θέση της κυπριακής κυβέρνησης είναι ότι, αν δεν είχαν γίνει τόσο μεγάλες επενδύσεις σε ελληνικά ομόλογα και αν η επέκταση στην ελληνική αγορά ήταν πιο συντηρητική, τότε δεν θα υπήρχε μεγάλη έκθεση στην ελληνική οικονομία και η επίπτωση του PSI θα ήταν μικρότερη, με αποτέλεσμα η χώρα να μην χρειαζόταν να ζητήσει την ένταξη στο μηχανισμό στήριξης. Αυτή η προσέγγιση, όμως, παραγνωρίζει εντελώς το γεγονός ότι και η κυπριακή κυβέρνηση με την σειρά της άφησε ακάλυπτη την κυπριακή οικονομία και το κυπριακό τραπεζικό σύστημα. Μέχρι και την δραματική εξάπλωση της κρίσης, η κυπριακή κυβέρνηση εξέφραζε την βεβαιότητα ότι η κυπριακή οικονομία δεν θα επηρεαστεί από την παγκόσμια κρίση επειδή διαθέτει ένα δυνατό, σύγχρονο και αποτελεσματικό τραπεζικό σύστημα, το οποίο δεν διαβρώθηκε από τα «τοξικά ομόλογα». Η έλλειψη ρεαλισμού κατά τον κρίσιμο χρόνο οπωσδήποτε δεν βοηθά στην διαχείριση του προβλήματος, αλλά εγκυμονεί κινδύνους πλήρους οικονομικής κατάρρευσης. Κάτι παράλληλο, δηλαδή, με αυτό που έγινε στην Ισλανδία, όπου κατέρρευσε το τραπεζικό σύστημα και κατ’ επέκταση η οικονομία της χώρας. Στην περίπτωση, βέβαια, εκείνη διαλύθηκε και η κυβέρνηση και ο πρωθυπουργός δικάζεται σήμερα για αμέλεια. Είναι γεγονός πως η απόφαση για το κούρεμα των ελληνικών κρατικών ομολόγων λήφθηκε με την συναίνεση της Κυπριακής Δημοκρατίας, χωρίς να τεθεί ως προϋπόθεση, όπως παρατήρησε ο τέως Διοικητής της Κεντρικής Τράπεζας της Κύπρου, Αθανάσιος Ορφανίδης, «όπως οι κυπριακές τράπεζες αντλήσουν κεφάλαια από τον Μηχανισμό Στήριξης της ΕΕ, αντί αυτό να χρειαστεί να γίνει μέσα από το κράτος».

Στη βάση των πιο πάνω δεδομένων η Κυπριακή Δημοκρατία ανέλαβε να λειτουργήσει ως ανάδοχος της άσκησης δικαιωμάτων του ομίλου της Λαϊκής Τράπεζας, χρηματοδοτώντας από τον κρατικό προϋπολογισμό την τράπεζα μέσα από την έκδοση δικαιωμάτων ύψους 2,8 δισ. ευρώ, με ουσιαστικά ασαφείς όρους. Η κρατική στήριξη, όμως, δεν φαίνεται να συνοδεύεται από συγκεκριμένη στρατηγική αναβάθμισης του τραπεζικού συστήματος. Ούτε και μπορεί να παραγνωριστεί πως η συμμετοχή του κράτους σε άλλους παρόμοιους οργανισμούς μέσω ασαφών σχεδίων διάσωσης, όπως η διαχείριση του κρατικού αερομεταφορέα, της Cyprus Airways, αποδείχθηκε ανεπαρκής. Το μοντέλο του κράτους-τραπεζίτη δεν φαίνεται να παρέχει τα εχέγγυα μιας μακροπρόθεσμης βιωσιμότητας, ιδιαίτερα αν ληφθεί υπόψη ο κίνδυνος ελέγχου της τράπεζας από μικροκομματικά συμφέροντα, όμοια με εκείνα που έχουν οδηγήσει σε διόγκωση και αδράνεια τον δημόσιο τομέα. Ο Κύπριος φορολογούμενος βρίσκεται σήμερα αντιμέτωπος με ένα πακέτο διάσωσης των τραπεζών που υπάρχει κίνδυνος να ξεπεράσει τα 10 δισ. ευρώ, ποσό που είναι σχεδόν ίσο με το 50% του ΑΕΠ.

Τα πραγματικά αίτια της κρίσης θα πρέπει επομένως σε μεγάλο βαθμό να αναζητηθούν στην αδυναμία της κυπριακής κυβέρνησης να κατανοήσει τους μηχανισμούς λειτουργίας του παγκόσμιου οικονομικού συστήματος και στην ιδεολογική άρνηση συνδιαλλαγής με τις δομές των διεθνών αγορών. Ως καταδείξαμε ανωτέρω, η άνευ ρεαλιστικού βάθρου, πεποίθηση πως η κυπριακή οικονομία δεν θα επηρεαζόταν από τη διεθνή κρίση άφησε την κυπριακή οικονομία απροετοίμαστη για να αντιμετωπίσει την κρίση. Αυτό, σε συνδυασμό με την αδυναμία πρόληψης των μεγάλων προβλημάτων του τραπεζικού τομέα, τις οικονομικές συνέπειες από την έκρηξη στο Μαρί, το κούρεμα των ελληνικών ομολόγων και την καθυστέρηση στην λήψη μέτρων, οδήγησε στην οικονομική κατάρρευση. Η αδικαιολόγητη καθυστέρηση στο να διενεργηθεί ουσιαστική διαπραγμάτευση με την τρόικα και η διαρκής υποβάθμιση της αξιοπιστίας των κυπριακών τραπεζών από την ίδια την κυπριακή κυβέρνηση σε μια προσπάθεια να απεκδυθεί ευθυνών, επέτεινε ακόμα περισσότερο το πρόβλημα και τραυμάτισε θανάσιμα την αξιοπιστία της κυπριακής οικονομίας.

Χριστίνα Ιωάννου, επίκουρη Καθηγήτρια Ευρωπαϊκής Πολιτικής Πανεπιστημίου Λευκωσίας

Αχιλλέας Αιμιλιανίδης, Αν. Καθηγητής, Πρόεδρος Τμήματος Νομικής Πανεπιστημίου Λευκωσίας

ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ

[1] Π.χ. αφιέρωμα «Πάμε για Κραχ;» περιοδικό Σύγχρονη Άποψη, Απρίλιος 2008, σελ. 48-57.
[2] βλ. Π. Πασιαρδής κ.α., Έκρηξη στο Μαρί: Κόστος και Συμπεράσματα Πολιτικής, Κέντρο Οικονομικών Ερευνών Πανεπιστημίου Κύπρου, Αύγουστος, 2011.

Πηγή