Οι Γερμανοί έχουν δίκιο στην περίπτωση της Κύπρου, όπως είχαν και στις περιπτώσεις των άλλων «περιφερειακών χωρών» της ευρωζώνης: χωρίς πειθαρχεία δεν υπάρχει και βοήθεια. Αλλά, όπως πολλές φορές στο παρελθόν, καταλήγουν να βρίσκονται στη λάθος πλευρά. Η αιτία δεν είναι απαραίτητα η Τευτονική αδεξιότητα κατά τον τρόπο του Κάιζερ Βίλχελμ, ο οποίος πάντα προκαλούσε με τη στάση του στην Ευρώπη από το 1890 και μετά. Οι μεγάλοι και οι πανίσχυροι πάντα μπαίνουν σε μπελάδες, απλά με το να είναι αυτοί που είναι.Κανείς δε γνωρίζει πραγματικά το ποιος έκανε τι σε ποιον κατά τη διάρκεια του Σαββατοκύριακου, όταν μαγειρευόταν η κυπριακή συμφωνία –η οποία προέβλεπε οι τραπεζικοί πελάτες του νησιού να αποχωριστούν 6 με 10 τοις εκατό των καταθέσεών τους.
Φαίνεται να ξεχνάμε το γεγονός ότι οι ίδιοι οι Κύπριοι ήταν αυτοί που δήλωναν ότι όλοι οι καταθέτες θα πρέπει να δεχθούν πλήγμα. Αλλά και το γεγονός ότι η Κριστίν Λαγκάρντ, η επικεφαλής του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, είχε προτείνει αρχικά το μεγαλύτερο τσεκούρι, απαιτώντας «κλάδεμα» 30 ή ακόμα και 40 τοις εκατό για λογαριασμούς άνω των €100.000. Όλοι συμφωνούν ότι φταίνε οι Γερμανοί, δακτυλοδεικτώντας σαν υπεύθυνο τον Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, τον υπουργό Οικονομικών του Βερολίνου.
«Άσκησε τεράστια πίεση» στον πρόεδρο της Κύπρου, ανέφερε ανώνυμη πηγή• «Ήταν πολύ άσχημο». Τα όσα αποκόμισε ο κ. Σόιμπλε ήταν εξίσου άσχημα. Πρώτα από όλα, το κοινοβούλιο απέρριψε ομόφωνα τη συμφωνία. Στη συνέχεια, εκτυλίχθηκε μία θαυματουργή μεταμόρφωση. Η Κύπρος, από άντρο της σπατάλης και γνωστό φορολογικό καταφύγιο για τους Ρώσους ολιγάρχες, μετατράπηκε εν μία νυκτί σε πατρίδα αξιολύπητων συνταξιούχων και αποταμιευτών. Τρίτον, έπεσαν με τα μούτρα οι Ρώσοι, με τον πρόεδρο Βλαντιμίρ Πούτιν να επικρίνει δριμύτατα την εισφορά ως «άδικη, αντιεπαγγελματική και επικίνδυνη». Ας έχουμε το νου μας λοιπόν στο Βόσπορο για ρωσικά πολεμικά πλοία.
Πώς θα τελειώσει όλη αυτή η ιστορία; Όπως είπε κι ο Γιόγκι Μπέρα: «Είναι σαν ντεζαβού ξανά από την αρχή.» Το ευρωπαϊκό παιχνίδι πάει ως εξής: Η Άνγκελα Μέρκελ σχεδιάζει γραμμές στην άμμο• τις εγκαταλείπει, παραβιάζει ορισμένες συνθήκες, και επιτρέπει στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα να αναλάβει τα ινία, ενώ ο Μάριο Ντράγκι, πρόεδρος της ΕΚΤ, σέρνει επιδεικτικά τα πόδια του.
Η Γερμανία είναι παγιδευμένη. Αν δεν υποχωρήσει, υπάρχει κίνδυνος η Λευκωσία να δηλώσει αθέτηση, ενδεχομένως φεύγοντας από το ευρώ. Αυτό από μόνο του μπορεί να μη λέει πολλά. Η Κύπρος είναι ένα μικροσκοπικό κομμάτι της οικονομίας της ΕΕ. Ας σκεφτούμε όμως τις συνέπειες. Εκατομμύρια πανικόβλητοι αποταμιευτές ξεκινούν τραπεζικό πανικό, βγάζοντας τα χρήματά τους από τράπεζες από τη Λισαβόνα μέχρι την Αθήνα, καταστρέφοντας ένα οικοδόμημα που μόλις και μετά βίας κρατιέται ζωντανό από την ΕΚΤ και τα διάφορα ευρωπαϊκά ταμεία διάσωσης, εξαπολύοντας μίας ευρείας κλίμακας επίθεση από τις αγορές. Αουφίντερζεν ευρώ!
Αν το Βερολίνο ανοίξει τις πύλες, τότε θα είναι σα να ανταμείβει τον ηθικό κίνδυνο –ο οποίος είναι αρκετός στην περίπτωση της Κύπρου. Ο τραπεζικός τομέας της χώρας είναι οκτώ φορές το μέγεθος του ακαθάριστου εγχώριου προϊόντος της. Έχοντας επενδύσει το μεγαλύτερο μέρος των καταθέσεών τους σε ελληνικά ομόλογα, οι τράπεζες του νησιού δέχθηκαν το ισχυρότερο πλήγμα –ως ποσοστό του ΑΕΠ- όταν η Αθήνα επέβαλε κούρεμα στους κατόχους ομολόγων. Οι τράπεζες χρειάστηκε να ικετεύσουν για βοήθεια.
Ούτε ήταν το ελληνικό τέχνασμα το μοναδικό πρόβλημα. Όπως και στην περίπτωση της Ισπανίας, το φθηνό χρήμα είχε διογκώσει την τεράστια φούσκα ακινήτων.
Βλέποντας την Κύπρο να σώζεται, οι κυβερνήσεις σε Ισπανία, Πορτογαλία και Ελλάδα, αλλά και σε Ιταλία και Γαλλία, θα πραγματοποιήσουν παύση στις επώδυνες και αντιλαϊκές μεταρρυθμίσεις μείωσης του προϋπολογισμού. Θα θεωρήσουν ότι, εφόσον ξέφυγε η «μικρή» Κύπρος, έτσι μπορούν να κάνουν κι αυτές δεδομένου του κρίσιμου μεγέθους τους.
Ως αποτέλεσμα, το χειρότερο άγχος των Γερμανών θα γίνει πραγματικότητα: η κατοχύρωση μίας δυσλειτουργικής νομισματικής ζώνης πού ήταν μία ανοησία εξ’ αρχής. Θα μπορούσαν άλλωστε να εναρμονιστούν ποτέ το «Κλαμπ της Μεσογείου» με το «Κλαμπ του Βορρά»; Το πρώτο είναι σπάταλο και μη ανταγωνιστικό, το δεύτερο ρεφορμιστικό και αποδοτικό. Όπως δείχνει η κρίση του ευρώ, δεν έχουν εναρμονιστεί καθόλου.
Στην πορεία προς τη νομισματική ένωση, οι Γερμανοί πίστευαν ότι μπορούσαν να πείσουν το Κλαμπ της Μεσογείου σχετικά με τη δημοσιονομική και τη μικροοικονομική εντιμότητα. Οι ελπίδες αυτές διαψεύστηκαν. Αλλά το Βερολίνο –και η μικρή ομάδα των οπαδών του από τη Βιέννη ως το Ελσίνκι- πρέπει να επικρατήσουν, εκτός αν οι ίδιοι υποχωρήσουν και «αιμορραγήσουν» για το ευρύτερο καλό. Δικαιολογημένα, οι Γερμανοί απεχθάνονται το δίλημμα μεταξύ απώλειας του ευρώ και απώλειας του πλούτου τους, τον οποίο έχουν κερδίσει με κόπο.
Ως εκ τούτου προκύπτει και η πολιτική Μέρκελ-Σόιμπλε που χρησιμοποιεί το μαστίγιο ενώ μοιράζει καρότα. Φέτος, το γνώριμο αυτό παιχνίδι κρύβει έναν νέο κίνδυνο που ονομάζεται «γενικές εκλογές». Έτσι μην υπολογίζετε σε υπερβολική γενναιοδωρία, τουλάχιστον μέχρι το φθινόπωρο, μετά τις γερμανικές εκλογές.
Μεταξύ των ψηφοφόρων, ο φόβος συνδυάζεται με θυμό. «Γιατί πρέπει να προσφέρουμε τα χρήματά μας στους ακυβέρνητους όταν αυτοί μας δυσφημούν ως τους σύγχρονους Ναζί;» βρυχάται η φωνή του λαού, προσθέτοντας: «Κράτα γερά, Φράου Μέρκελ.» Πάντα προσαρμοσμένη στη διάθεση του λαού, η καγκελάριος θα είναι λίγο πιο πρόθυμη να φτάσει στα άκρα φέτος.
Είναι δύσκολο να είσαι η Γερμανία – η χώρα στο επίκεντρο, που πάντα ήταν υπερβολικά ισχυρή για την Ευρώπη, αλλά πολύ αδύναμη για να την κατακτήσει. Ωστόσο, στη διαμάχη δυνάμεων της γηραιάς ηπείρου επικρατεί μια γλυκανάλατη ειρήνη, μετά από 60 χρόνια στενότερης ένωσης.
Συνεπώς, οι επιθέσεις των εφημερίδων ταμπλόιντ στο Βερολίνο που παραπέμπουν στους δαίμονες του χθες, έχουν πέσει έξω. Διότι το μεγάλο παιχνίδι έχει αλλάξει. Υπάρχουν γιγάντιες διαφορές μεταξύ της Ευρώπης του Κάιζερ Βίλχελμ και της Φράου Μέρκελ, μεταξύ των στρατιών Πάντσερ και των συναλλαγματικών αποθεμάτων. Σε σύγκριση με τα τελευταία 500 χρόνια, η σημερινή κατάσταση πρόκειται φαντάζει πραγματική ευδαιμονία –αν εξαιρέσουμε ένα-δυο κουρέματα.
� pZ h`e MsoNormal>
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου