Πριμοδότηση των τραπεζών και όχι καταπολέμηση της φοροδιαφυγής

Ἀναρτήθηκε στὸ 8 Ἰουλίου 2013 ἀπὸ τὸν/τὴν filologos10

εστάλη από eksegersi.gr

Το διήμερο 25 και 26 Ιούνη συζητήθηκε και ψηφίστηκε κατ’ αρχήν και κατ’ άρθρο το νομοσχέδιο με το οποίο ενσωματώθηκε η Οδηγία 16 του 2011, που αφορά υποτίθεται τη διοικητική συνεργασία των κρατών-μελών της ΕΕ στον τομέα της φορολογίας. Στις 2 Ιούλη το νομοσχέδιο ψηφίστηκε και στο σύνολό του. Πρόκειται για ένα ακόμη πολυνομοσχέδιο-σκούπα, που έχει 82 άρθρα, από τα οποία μόνο τα 25 αναφέρονται δτην ενσωμάτωση της οδηγίας.

Κατά τη διάρκεια της συζήτησης το νομοσχέδιο παρουσιάστηκε από τους κυβερνητικούς βουλευτές ως σημαντικό εργαλείο στην καταπολέμηση της φοροδιαφυγής, ενώ από τους βουλευτές της ΔΗΜΑΡ παρουσιάστηκε σαν ένα παραπέρα βήμα –σε σχέση με την ισχύουσα ως τώρα Οδηγία– για την καταπολέμηση της φοροδιαφυγής. Οι ισχυρισμοί αυτοί των κυβερνητικών βουλευτών είναι ανυπόστατοι, γιατί το εύρος των φόρων για τους οποίους έχουν εφαρμογή οι διατάξεις της Οδηγίας 16 είναι εξαιρετικά περιορισμένο (άρθρο 3 παρ. 1). Το ίδιοπεριορισμένες είναι οι πληροφορίες για φόρους που υποχρεώνονται να ανταλλάσσουν τα κράτη-μέλη άρθρο 9 παρ. 1), ενώ με διατάξεις της ίδιας οδηγίας δίνεται η δυνατότητα στα κράτη-μέλη να μη δίνουν καμία πληροφορία (άρθρο 17). Ετσι, πάλι το μάρμαρο θα συνεχίσουν να το πληρώνουν μόνο οι λαοί της ΕΕ, με την άμεση και έμμεση φορολογία.

Πολλοί αντιπολιτευόμενοι βουλευτές επισήμαναν το αυτονόητο, ότι δηλαδή δεν καταπολεμιέται η φοροδιαφυγή από τη στιγμή που η οδηγία αφορά περιορισμένο αριθμό φόρων, περιορισμό στις πληροφορίες και δυνατότητα των κρατών μελών να μη δίνουν καθόλου πληροφορίες. Οι κυβερνητικοί βουλευτές τους αντέκρουσαν λέγοντας ότι  υπάρχει και άλλη νομοθεσία στην ΕΕ, που καλύπτει άλλους φόρους. Δεν έκαναν τον κόπο να αναφέρουν τους Κανονισμούς ή τις Οδηγίες που υποτίθεται ότι καλύπτουν όλους τους άλλους φόρους.

Παραθέτουμε με την σειρά τις διατάξεις που αναφέραμε.

Για το εύρος των φόρων: «Με την επιφύλαξη της παρ. 1, τα άρθρα 1 έως 25 δεν εφαρμόζονται στο φόρο προστιθέμενης αξίας (ΦΠΑ) και στους δασμούς, ούτε στους ειδικούς φόρους κατανάλωσης που καλύπτονται από άλλη νομοθεσία της Ευρωπαϊκής Ενωσης περί διοικητικής συνεργασίας μεταξύ των κρατών μελών. Τα άρθρα 1 έως και 25 δεν εφαρμόζονται, επίσης, όσον αφορά στις υποχρεωτικές εισφορές κοινωνικής ασφάλισης πληρωτέες προς την Ελλάδα ή προς άλλο κράτος μέλος ή προς τα ιδρύματα κοινωνικών ασφαλίσεων δημοσίου δικαίου».

Περιορισμός στις πληροφορίες: «Η αρμόδια αρχή του Υπουργείου Οικονομικών… ανταλλάσει με τις αρμόδιες αρχές  των κρατών μελών… διαθέσιμες πληροφορίες που αφορούν φορολογικές περιόδους από την 1η Ιανουαρίου 2014… όσον αφορά τις ακόλουθες πληροφορίες εισοδήματος και κεφαλαίου…

α) εισόδημα από απασχόληση

β) αμοιβές διευθυντών

γ) προϊόντα ασφάλειας ζωής που δεν καλύπτονται από άλλες νομικές πράξεις της Ευρωπαϊκής Ενωσης…

δ) συντάξεις

ε) ακίνητη περιουσία και εισόδημα από ακίνητη περιουσία».

Και σε ευρωπαϊκό επίπεδο το κυνηγητό για το μάζεμα της φοροδιαφυγής περιορίζεται πάλι στην εργατική τάξη και στα μισθωτά και σκληρά εκμεταλλευόμενα μικροαστικά στρώματα. Οσον αφορά τη μεγάλη ακίνητη περιουσία και τα εισοδήματα απ’ αυτήν, εξακολουθούν να μένουν στο απυρόβλητο. Γιατί οι μεγαλοκαπιταλιστές ακινήτων έχουν φτιάξει τις off shore εταιρίες και θα συνεχίσουν να φοροδιαφεύγουν, μια και η Οδηγία δεν ακουμπά τις εταιρίες αυτές.

Δυνατότητα να μην δίνεται καμία πληροφορία. Παραθέτουμε μία από τις δυνατότητες αυτές, που δίνει η παρ. 4 του άρθρου 17: «Η άρνηση διαβίβασης πληροφοριών επιτρέπεται σε περίπτωση που θα οδηγούσε στην αποκάλυψη ενός εμπορικού, βιομηχανικού ή επαγγελματικού απορρήτου ή μιας εμπορικής μεθόδου ή μιας πληροφορίας της οποίας η αποκάλυψη θα ήταν αντίθετη προς τη δημόσια τάξη». Διευκρινίζουμε ότι και με τις άλλες διατάξεις δίνονται δυνατότητες στα κράτη μέλη να μην δίνουν καμία πληροφορία. Επιλέξαμε αυτή την παράγραφο, γιατί φαίνεται απροκάλυπτα ποιοι προστατεύονται και έτσι δεν χρειάζεται να προσθέσουμε εμείς τίποτα.

Οπως αναφέραμε εισαγωγικά, ότι το τμήμα του νομοσχεδίου που ενσωματώνει την Οδηγία 16 έχει μόνο 25 άρθρα, ενώ το πολυνομοσχέδιο-σκούπα έχει 82 άρθρα. Πολλά απ’ αυτά δεν έχουν καμία σχέση με την Οδηγία 16. Ενσωματώθηκαν στο πολυνομοσχέδιο γιατί εξυπηρετούν άμεσες ανάγκες του τραπεζικού κεφαλαίου και των αστικών κυβερνήσεων.

Για παράδειγμα το άρθρο 80, που αρχικά είχε εισαχθεί ως υπουργική τροπολογία και είχε κατατεθεί μία ημέρα μετά την ολοκλήρωση της συζήτησης και ψήφισης στη Διαρκή Επιτροπή Οικονομικών Υποθέσεων και τέσσερις ημέρες πριν τη συζήτηση του νομοσχεδίου στην Ολομέλεια της Βουλής. Με δύο Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου που εκδόθηκαν  μέσα στο 2011 και κυρώθηκαν με το νόμο 4031 προβλεπόταν η έκδοση νέων εγγυήσεων του ελληνικού δημοσίου, ύψους 60 δισ. ευρώ, προς την Τράπεζα της Ελλάδας, προκειμένου οι ελληνικές τράπεζες να δανείζονται από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα. Προβλεπόταν ακόμη ότι οι εγγυήσεις αυτές θα έληγαν στις 31 Δεκέμβρη του 2012. Με το άρθρο 80 του πολυνομοσχεδίου όχι μόνο παρατείνεται η λήξη των εγγυήσεων μέχρι τις 30 Ιούνη του 2014, αλλά και δίνεται η δυνατότητα για νέα παράταση της εγγύησης.

Υποτίθεται ότι το ελληνικό δημόσιο γι’ αυτή την εγγύηση προς το τραπεζικό κεφάλαιο έχει κάποια έσοδα. Ομως, σε περίπτωση που οι τράπεζες δεν πληρώσουν τα δάνεια καταπίπτουν οι εγγυήσεις και το ελληνικό δημόσιο θα επιβαρυνθεί με το  χρέος που αντιστοιχεί στο ύψος των εγγυήσεων. Φυσικά, δεν είναι μόνο αυτές οι εγγυήσεις που έχει εκδώσει το ελληνικό δημόσιο την τριετία 2010, 2011, 2012 για το τραπεζικό κεφάλαιο. Συνολικά πρέπει να έχουν ξεπεράσει τα 200 δισ. ευρώ. Οπως αντιλαμβάνεστε το κόστος που θα κληθούμε να πληρώσουμε ως λαός κάποια στιγμή θα είναι πολύ μεγάλο.

Γι’ αυτές τις εγγυήσεις οι τροϊκανοί και οι πάτρονές τους, γερμανοί, γάλλοι και αμερικάνοι ιμπεριαλιστές δεν προβάλουν την παραμικρή αντίρρηση. Αντίθετα, δεν επιτρέπουν την έκδοση εγγυητικών επιστολών από το ελληνικό δημόσιο για το δανεισμό ασφαλιστικών ταμείων και δημοσίων οργανισμών (εννοείται όσων απέμειναν), που προσφέρουν υπηρεσίες στο λαό. Επιβεβαιώνεται έτσι για μια ακόμη φορά ότι και η πολιτική του τοκογλυφικού δανεισμού είναι πέρα για πέρα ταξική.

Με το άρθρο 65 αλλάζουν προς το χειρότερο οι προϋποθέσεις για την καταβολή των πενιχρών πολυτεκνικών επιδομάτων, τα οποία ήδη είχαν συρρικνωθεί με τους νόμους 4093 και 4141. Μ’ αυτούς τους νόμους τα πλαφόν που έμπαιναν συγκρίνονταν με το φορολογητέο οικογενειακό εισόδημα. Με τη διάταξη που εισάγεται  τα πλαφόν θα συγκρίνονται με το συνολικό οικογενειακό εισόδημα, στο οποίο θα συμπεριλαμβάνονται τόσο αυτά τα επιδόματα όσο και όλα τα άλλα επιδόματα που δεν φορολογούνταν.

Κλείνουμε με το άρθρο 56 που αφορά τις ευθύνες των μελών του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους. Σύμφωνα με τη διάταξη αυτή, τα μέλη του ΝΣΚ δεν διώκονται για πράξεις ή για γνώμες που διατύπωσαν κατά την εκτέλεση των πάσης φύσεως καθηκόντων τους. Θα μπορούσαμε να γράψουμε ολόκληρο άρθρο γι’ αυτή την διάταξη, γιατί λύνει εντελώς τα χέρια των μελών του ΝΣΚ στη φιλοκυβερνητική τους δράση.

Το ΝΣΚ δρούσε σαν κυβερνητικό παραμάγαζο και έσπευδε να νομιμοποιήσει παράνομες αποφάσεις  των πολιτικών ηγεσιών των υπουργείων. Οταν για παράδειγμα μια πολιτική ηγεσία ήθελε να εκδώσει μια παράνομη απόφαση, έβαζε το ΝΣΚ και εξέδιδε μια καθ’ υπαγόρευση γνωμοδότηση, την οποία έκανε αποδεκτή η πολιτική ηγεσία, καθιστώντας έτσι υποχρεωτική την εφαρμογή της. Για να μην πάμε πολύ πίσω, στην υπόθεση των σκανδάλων του Βατοπεδίου και των Οικοπάρκων, ας σταθούμε στο σκάνδαλο του αποχαρακτηρισμού των 14,5 εκατ. στρεμμάτων χορτολιβαδικών εκτάσεων, που με την απόφαση 32/2013 του ΣτΕ είναι πια δάση και δασικές εκτάσεις. Γι’ αυτό το σκάνδαλο έχουμε ανοίξει ένα μέτωπο, από τον Μάρτη του 2013, ενάντια στην πολιτική ηγεσία του ΥΠΕΚΑ, γιατί έβαλε μπροστά το ΝΣΚ και εξέδωσε τη γνωμοδότηση 331/2011, με την οποία παραβιάζεται ο δασικός νόμος 998/1979 και ανοίγει ο δρόμος για τον αποχαρακτηρισμό των εκτάσεων αυτών και την καταπάτησή τους από κατασκευαστές και ιδιοκτήτες βιλών και πετρελαϊκών εγκαταστάσεων.

Με τη διάταξη αυτή του άρθρου 56 ανάβει το πράσινο φως στα μέλη του ΝΣΚ να ξεσαλώσουν και με τις γνωμοδοτήσεις τους να νομιμοποιούν όλες τις παρανομίες των πολιτικών ηγεσιών των υπουργείων. Οι επιπτώσεις από τη δράση αυτή θα είναι τεράστιες.