Του Κώστα Καναβούρη
Εξαιρετική από κάθε άποψη ήταν η αντίδραση του ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ σχετικά με το θέμα της απλής αναλογικής που προέκυψε στα μουλωχτά, τόσο απλής αναλογικής μάλιστα, ώστε θα μπορούσε να φτάσει και στην αναλογική παράκρουση, αφού ο σχετικός εκλογικός νόμος μελετάται -αν γίνεται- να δίνει περισσότερες έδρες στο δεύτερο και όχι στο πρώτο σε ψήφους κόμμα. Αν αυτό δεν ονομάζεται πολιτική εκτροπή, τότε παρακαλείται να μας εξηγήσει ο φαιός (και φαιδρά φαιό να τον πεις, μέσα είσαι) λαιμοδέτης με την επωνυμία Σίμος Κεδίκογλου και κατά κόσμον Κυβερνητικός Εκπρόσωπος, τι ακριβώς είναι.
Πιθανώς σε κάτι τέτοια μυαλά, όπως ας πούμε του Χρύσανθου Λαζαρίδη ή του Φαήλου Κρανιδιώτη -που θα καταγραφούν, θα το θυμηθείτε, ως μελανές περιπτώσεις μιας άγρια ανιστόρητης και απάνθρωπης φασιστικής πολιτικής σκέψης-, μια τέτοιου είδους «απλή αναλογική» να αποτελεί πρόοδο της δημοκρατίας. Αυτής της ίδιας δημοκρατίας που καθημερινά αισχροποιούν έως εξαερώσεως. Αυτής της ίδιας δημοκρατίας που καθημερινά τερατοποιούν και αποσυμβολίζουν ως μέθοδο επίλυσης διαφορών, έδαφος ιδεών και απαραίτητη συνθήκη του κοινώς υπάρχειν. Εξαιρετική και ακαριαία ήταν όμως η αντίδραση του ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ, που διά του Αλέξη Τσίπρα είπε το μοναδικό απλό, εξίσου απλό με την απλή αναλογική. Σε απλά ελληνικά: «Απλή αναλογική θέλετε; Φέρτε την αύριο το πρωί».
Παράλληλα ο γραμματέας της Κ.Ο. Νίκος Βούτσης διευκρίνισε ότι σύντομα το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης θα αναλάβει σχετική πρωτοβουλία. Άλαλα τα χείλη των ασεβών; Σιγά μη μείνουν άλαλα τα χείλη όλων αυτών των τεράτων που δεν σέβονται, και το αποδεικνύουν με καθημερινή αγριότητα ολέθριων αποτελεσμάτων, το παραμικρό ιερό και όσιο όλων όσα συνθέτουν το δημοκρατικό κεκτημένο αυτής της χώρας.
Αλλά και πάλι πώς να το σεβαστούν; Μήπως αγωνίστηκαν γι” αυτό; Μήπως ξόδεψαν ζωές για να το στερεώσουν, όσο έγινε κατορθωτό να στερεωθεί; Μήπως αντήχησαν ποτέ έστω και μια στιγμή αγωνίας ή μήπως ξύπνησαν χαράματα είτε από τον εφιάλτη μιας επικείμενης ήττας ή από το απλό χτύπημα στην πόρτα, που δεν σήμαινε την έλευση του γαλατά; Αλλά και γι” αυτό το γάλα του παιδιού μήπως πάσχισαν ποτέ ώστε να γίνει αυτονόητο δημοκρατικό κεκτημένο; Όχι, ποτέ δεν πάσχισαν αυτά τα εμέσματα. Ίσα-ίσα, στο πείσμα τους έγιναν όσα έγιναν και από τη λυσσαλέα τους αντίδραση δεν έγιναν όσα δεν έγιναν. Κι ίσως γι” αυτό με τόση ευκολία τα σημερινά εμέσματα κόβουν το γάλα των παιδιών. Γιατί ποτέ δεν το ένιωσαν, όπως και τόσα άλλα, ως δημοκρατικό κεκτημένο. Κυνήγησαν, εξαθλίωσαν, εξανδραπόδισαν, φυλάκισαν, βασάνισαν, εμπόδισαν από τα στοιχειώδη της ζωής, της μόρφωσης, της δουλειάς, της θαλπωρής, πληθυσμούς ολόκληρους για να φτάσουμε εδώ. Στο σημείο μηδέν. Για να επαναλαμβάνεται για μία ακόμη φορά το ίδιο έργο που έχει αλλάξει τόσες και τόσες φορές ώστε να μπορεί να παραμείνει ίδια η δήωση για τους πολλούς και τα ολοένα μεγαλύτερα πλούτη για τους λίγους. Τα ολοένα και μεγαλύτερα κέρδη έως του σημείου απονοηματοδότησης και του κέρδους και του πλούτου.
Άκουσα σε μια τηλεοπτική εκπομπή τον αναπληρωτή καθηγητή Πολιτικής Επιστήμης του Πανεπιστημίου Αθηνών Μενέλαο Γκίβαλο να λέει με ανατριχιαστική ακρίβεια πως το παγκόσμιο χρήμα που διακινείται σε όλες τις εκτός παραγωγής μορφές του (αν μπορώ να το θέσω έτσι), φτάνει στα 650 τρισ. ευρώ, τη στιγμή που η αξία της παγκόσμιας παραγωγής φτάνει μόλις τα 150 τρισ. ευρώ. Είναι λοιπόν αυτά τα 500 τρισ. ευρώ που περισσεύουν από την κοινή λογική, μέσα στα οποία χωράνε όλα τα τέρατα των πολέμων, όλα τα αποπλύματα των χρηματιστηρίων, όλα τα δουλικά των ΜΜΕ, όλα τα γύναια και τα ανδράρια της δουλοφροσύνης, όλα τα εκτροχιασμένα μυαλά κάθε ανύπαρκτης εξουσίας, όλα τα πρωτόζωα του φασισμού, από τον Χρ. Λαζαρίδη μέχρι τον Κασιδιάρη (περνώντας μέσα από ουκ ολίγα μακαρίως ολίγιστα μυαλά διανοουμένων που ραμφίζουν το κενό), είναι αυτά τα 500 τρισ. ευρώ του τίποτα, αυτές οι χωρίς αντίκρισμα πραγματικότητας λογιστικές εγγραφές της ισχύος, αυτό το απίστευτα μεγάλο αίμα που τρέχει σαν τον Ευφράτη και τον Τίγρη ποταμό σε μια Μεσοποταμία της ανήκουστης σφαγής που ονομάζεται «επένδυση» και «ανάπτυξη της οικονομίας» και αριθμός καταστροφής, είναι αυτά τα 500 τρισ. ανύπαρκτα ευρώ, που όμως είναι πληρωμένα με τις ζωές εκατομμυρίων ανθρώπων που μας φέρνουν στο διά ταύτα. Στο εδώ και τώρα. Στο πολύπλοκο αποτέλεσμα της αγωνίας, αγώνων και αγώνων, ετών και ετών: Το παράδειγμα πρέπει να μεταφερθεί. Η αφήγηση να πάει -επιτέλους- πιο πέρα από την εκφώνηση.
Δεν είναι εύκολο, γιατί δεν είναι εύκολο ν” αντιπαρατεθείς μ” ένα μυθικό «τίποτα». Που το υπηρετούν τόσοι και τόσοι τιποτένιοι. Γιατί δεν είναι εύκολο να πείσουμε πως είμαστε πραγματικοί. Γιατί δεν είναι εύκολο κι εμείς οι ίδιοι να πείσουμε τους εαυτούς μας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου