Η ΑΝΤΙΔΙΚΙΑ ΤΩΝ ΔΟΛΟΦΟΝΩΝ

Η ΑΝΤΙΔΙΚΙΑ ΤΩΝ ΔΟΛΟΦΟΝΩΝ: Όσον αφορά τη μετάνοια του ΔΝΤ, δεν έχουμε καμία αμφιβολία σχετικά με το ότι, πρόκειται για ένα ακόμη βρώμικο παιχνίδι του – μετά τη χρησιμοποίηση της Ελλάδας ως Δούρειου Ίππου, με στόχο την εισβολή των Η.Π.Α. στην Ευρωζώνη

“Το ΔΝΤ συμπεριφέρεται όπως ένας χειρουργός, ο οποίος ακρωτηριάζει το πόδι ενός ασθενούς του, απλά και μόνο επειδή διαπιστώνει μία μελανιά από ένα χτύπημα.

Αντιμέτωπο με τα τεράστια λάθη του στην περίπτωση της Ελλάδας (εάν μπορεί να τα χαρακτηρίσει κανείς ως λάθη, αφού ήταν ασφαλώς σκόπιμα), ο χειρουργός του παραδείγματος μας προσπαθεί να ενοχοποιήσει αποκλειστικά και μόνο το «συνένοχο» του. Τον αναισθησιολόγο δηλαδή (την τότε κυβέρνηση), επιμένοντας όμως σχετικά με το ότι, ο ακρωτηριασμός ήταν απαραίτητος – αν και αποδέχεται πως επρόκειτο για το λάθος πόδι.

Από την άλλη πλευρά οι υπόλοιποι χειρουργοί, η Γερμανία, η Κομισιόν και η ΕΚΤ, δεν παραδέχονται το λάθος του ΔΝΤ ισχυριζόμενοι ότι, ο ακρωτηριασμός της Ελλάδας ήταν απαραίτητος – πως η επέμβαση στο πόδι ήταν σωστή, επειδή το χτύπημα δεν ήταν δυνατόν να θεραπευθεί με άλλο τρόπο.

Σύμφωνα με τις προγνώσεις τους, ο ασθενής θα μπορούσε μελλοντικά να τρέξει πιο γρήγορα με το ένα πόδι, παρά με δύο. Εάν δε καθυστερούσε ο ακρωτηριασμός, περιμένοντας μήπως καλυτερεύσει το χτύπημα, τότε θεωρούν πως θα ήταν απαραίτητο να γίνει μία ακόμη επέμβαση - οπότε ο ασθενής θα έχανε και το δεύτερο πόδι.

Επιμένουν παράλληλα ότι, το σημερινό πρόβλημα, η «μόλυνση» δηλαδή και στο δεύτερο πόδι, οφείλεται στον ίδιο τον ασθενή -  ο οποίος δεν πήρε όλα τα φάρμακα και δεν ακολούθησε σωστά τις οδηγίες του χειρουργού. Επομένως, θα πρέπει να πάρει περισσότερα φάρμακα, απλά και μόνο για να επιβιώσει - ακόμη και αν κινδυνεύει να μείνει για όλη του τη ζωή στην εντατική.     

Το ερώτημα που προκύπτει στην προκειμένη περίπτωση είναι ποιόν από τους δύο χειρουργούς θα επέλεγε κανείς, εάν ήταν στη θέση της Ελλάδας, έχοντας τραυματίσει το πόδι του. Τον πρώτο που αποδέχεται ότι εγχείρησε το λάθος πόδι, προσπαθώντας ίσως να πείσει για την αναγκαιότητα μίας επόμενης επέμβασης ή τον δεύτερο, ο οποίος επιμένει ότι ήταν το σωστό πόδι;”.

Άρθρο

Όπως φαίνεται καθαρά από το παραπάνω παράδειγμα, εάν η Ελλάδα δεν διώξει τόσο το Josef Mengele (ΔΝΤ), όσο και τους «ερασιτέχνες γιατρούς» (ΕΚΤ, Γερμανία) από την επικράτεια της, το συντομότερο δυνατόν, δεν πρόκειται να υπάρξει μέλλον. Ο μοναδικός ρεαλιστικός τρόπος δε για να το επιτύχει, αναλύεται στο κείμενο μας «Ο ελληνικός δρόμος».

Ειδικά όσον αφορά τη δήθεν «μετάνοια» του ΔΝΤ, δεν έχουμε την παραμικρή αμφιβολία σχετικά με το ότι, πρόκειται για ένα ακόμη «βρώμικο» παιχνίδι του – αφού δεν υπάρχει πλέον κανένας, ο οποίος να μην γνωρίζει ότι, η χώρα μας χρησιμοποιήθηκε ως ο Δούρειος Ίππος, με στόχο την «επέλαση» των συνδίκων του διαβόλου στην Ευρωζώνη.

Για το θέμα αυτό έχουμε γράψει άλλωστε πολλές φορές στο παρελθόν (Σκάκι με το διάβολο, Ευρώπη – το χρυσόμαλλο δέρας κλπ.) - αρκετές από αυτές πριν ακόμη από την εισβολή του ΔΝΤ στην Ελλάδα.   

Περαιτέρω, εάν ένας εγκληματίας μετανοεί πραγματικά, τότε «παίρνει αποστάσεις» από τις πράξεις του – τις αποκηρύσσει δηλαδή και ζητάει ειλικρινή συγνώμη από το «θύμα» του. Στην επίσημη όμως έκθεση του ΔΝΤ για την Ελλάδα (σύνδεσμος), δεν υπάρχει καμία απολύτως ειλικρινής μετάνοια.

Αντίθετα, δεν φαίνεται να έχει μάθει τίποτα από τα τραγικά λάθη του, αφού συνεχίζει να συστήνει το ίδιο δηλητηριώδες φάρμακο (φόρους κλπ.) για την καταπολέμηση της ασθένειας -  την οποία έχει επιδεινώσει, με τις ενέργειες του, σε επικίνδυνο βαθμό.  

Ειδικότερα, το ΔΝΤ τάσσεται στην επίσημη έκθεση του ξανά υπέρ της συνέχισης της καταστροφικής πολιτικής λιτότητας, των χαρατσιών και της υπερβολικής φορολόγησης, παρά το ότι είναι αδύνατον να μην γνωρίζει πως η Ευρώπη αντιμετωπίζει μία μεγάλη *«ύφεση ισολογισμών» - η χώρα μας πλέον επίσης, αφού οδηγήθηκε εγκληματικά σε μία τέτοια κρίση, όπως θα αναλύσουμε σε επόμενο άρθρο μας.

Επιμένει δε στις αποκρατικοποιήσεις και παρουσιάζει τα ίδια ανόητα σενάρια με διαγράμματα, με ασκήσεις επί χάρτου καλύτερα, οι οποίες προβλέπουν «κατά το δοκούν» το μέλλον - ως συνήθως εσφαλμένα, κρίνοντας από τις εκτός τόπου και χρόνου προγνώσεις του για το 2010, το 2011, το 2012 κοκ.

Παράλληλα, θέλει να πείσει για την αναγκαιότητα μίας τρίτης διαγραφής του χρέους, όταν με τις δύο προηγούμενες χρεοκόπησαν οι τράπεζες και τα ασφαλιστικά μας ταμεία, ενώ χάθηκε εντελώς η εμπιστοσύνη στην Ελλάδα – την ίδια εποχή το δημόσιο χρέος της όχι μόνο δεν μειώθηκε αλλά, αντίθετα, αυξήθηκε.

Όσον αφορά τώρα τον ισχυρισμό του σχετικά με το ότι, είχε προτείνει ήδη από το 2010 τη διαγραφή μέρους του Ελληνικού χρέους οπότε, εάν είχαν ακολουθηθεί οι «συμβουλές» του, τότε:

(α) το δημόσιο χρέος μας θα είχε μειωθεί ριζικά, με αποτέλεσμα να μπορεί να εξυπηρετείται χωρίς πρόβλημα,

(β)  οι ελληνικές τράπεζες δεν θα είχαν χρεοκοπήσει - επειδή αφενός μεν είχαν υψηλή κεφαλαιακή επάρκεια (ενώ η απαιτούμενη διαγραφή θα ήταν μικρότερη), αφετέρου δεν θα υπήρχε η εκροή καταθέσεων 100 δις €, λόγω του ότι δεν θα είχε μεσολαβήσει ο φόβος εξόδου της Ελλάδας από την Ευρωζώνη,

(γ) τα ελλείμματα του προϋπολογισμού θα είχαν περιορισθεί σημαντικά, λόγω των πολύ χαμηλότερων τόκων κλπ.,

ασφαλώς και έχει δίκιο - όπως επίσης σχετικά με το γεγονός ότι, η διαγραφή καθυστέρησε για να μπορέσουν να «ξεφορτωθούν» οι γερμανικές και οι γαλλικές τράπεζες τα ελληνικά ομόλογα που κατείχαν (αξίας τότε περί τα 70 δις €), κάτι που διαπιστώθηκε και στη «δολοφονία» της Κύπρου (ανάλυση μας).

Εν τούτοις, το ΔΝΤ δεν αναφέρεται στις «παρενέργειες», τις οποίες θα είχε τότε η διαγραφή χρέους στις υπόλοιπες χώρες της Ευρωζώνης – πόσο μάλλον όταν δεν υπήρχε ο μηχανισμός χρηματοπιστωτικής σταθερότητας (EFSM, ESM), η ΕΚΤ δεν είχε υιοθετήσει το πρόγραμμα στήριξης των αγορών ομολόγων, ενώ το ίδιο ήταν απρόθυμο να αναλάβει μόνο του τη χρηματοδότηση της Ελλάδας.

Προφανώς, εάν είχε επιλεχθεί τότε η διαγραφή χρέους της Ελλάδας, θα είχε δημιουργηθεί πανικός στις αγορές ομολόγων της Ευρωζώνης, με αποτέλεσμα την ολοκληρωτική κατάρρευση της – οπότε θα ήταν ότι χειρότερο μπορούσε να συμβεί.

Αντίθετα, εάν είχε δανειοδοτηθεί η Ελλάδα με ένα σχετικά χαμηλό ποσόν (10-20 δις €) εκ μέρους της Γερμανίας ή κάποιας άλλης χώρας, θα είχε αποφευχθεί τόσο η δική της χρεοκοπία, όσο και η κρίση χρέους της Ευρωζώνης - χωρίς να απαιτηθεί καμία διαγραφή χρέους.

Εάν στη συνέχεια είχε επιλεχθεί η επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής του χρέους της Ελλάδας με χαμηλά επιτόκια, όπως είχαμε τότε προτείνει, με την έννοια ότι, στην εκάστοτε λήξη ομολόγων η Ελλάδα θα λάμβανε χαμηλότοκα μακροπρόθεσμα δάνεια για την εξυπηρέτηση τους, δεν θα υπήρχε σήμερα κανένα απολύτως πρόβλημα – ούτε στην Ελλάδα, ούτε στην Ευρωζώνη.

Το ίδιο θα συνέβαινε εάν η ΕΚΤ είχε υιοθετήσει άμεσα ένα πρόγραμμα αγοράς ομολόγων των χωρών-μελών της – οπότε δεν θα είχε σε τέτοιο βαθμό επιδεινωθεί η κρίση στην Ισπανία, στην Ιρλανδία, στην Πορτογαλία κοκ.

Βέβαια, σε μία τέτοια περίπτωση, θα έμεναν μόνες τους με τα τεράστια προβλήματα τους τόσο οι Η.Π.Α., όσο και η Ιαπωνία – οπότε θα ήταν πολύ δύσκολο, εάν όχι απίθανο, να τα επιλύσουν. Ήταν λοιπόν απαραίτητο να «συρθεί στο χορό» και η Ευρωζώνη – πόσο μάλλον αφού διαφορετικά θα κατέρρεε το δολάριο, κινδυνεύοντας να χάσει το προνόμιο του να αποτελεί το σημαντικότερο παγκόσμιο αποθεματικό νόμισμα.

Επομένως, η «απώτερη σκοπιμότητα» είναι εμφανής – αφού προτάθηκε από το ΔΝΤ μία λύση για την Ελλάδα, η οποία θα ήταν θανατηφόρα για τις υπόλοιπες χώρες, οπότε ήταν απολύτως αναμενόμενο να μην υιοθετηθεί από την Ευρωζώνη: το τέλειο έγκλημα και το τέλειο άλλοθι.  

ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΙΣ ΛΕΞΕΙΣ

Το ερώτημα που απασχολεί τώρα όλους όσους προσπαθούν να ανακαλύψουν το νόημα που κρύβεται «πίσω από τις λέξεις», είναι το τι ακριβώς θέλει να επιτύχει το ΔΝΤ, με τη δήθεν αυτοκριτική του.

Έχοντας ήδη τεκμηριώσει τις τεράστιες υπηρεσίες που πρόσφερε στις Η.Π.Α. (στην Ιαπωνία επίσης), εισβάλλοντας από την Ελληνική «κερκόπορτα» στην Ευρωζώνη και «πυροδοτώντας» σκόπιμα την κρίση χρέους, οφείλουμε να λάβουμε υπόψη μας το γεγονός πως, παρά το ότι αποτελεί το βραχίονα της εξωτερικής πολιτικής των Η.Π.Α., χρηματοδοτείται από όλα τα μέλη του.

Στα πλαίσια αυτά, δεν είναι εύκολο να εξηγήσει σε χώρες όπως η Κίνα, η Βραζιλία, το Μεξικό κοκ. το λόγο, για τον οποίο δαπανά τεράστια ποσά στις χώρες της Ευρωζώνης, χωρίς να έχει κανένα αποτέλεσμα.

Πολύ περισσότερο όταν τα μέλη του δεν είναι δυνατόν να μην συνειδητοποιούν, κρίνοντας από τη ροή των κεφαλαίων ότι, τα χρήματα τους οδηγήθηκαν στις ευρωπαϊκές τράπεζες (τις οποίες προηγουμένως είχαν «καταληστεύσει» οι αμερικανικές, προμηθεύοντας τες με πολλά τρισεκατομμύρια τοξικά ομόλογα), καθώς επίσης στα αγγλοσαξονικά επενδυτικά κεφάλαια (Hedge funds).

Οι δηλώσεις μετάνοιας λοιπόν του ΔΝΤ, η αυτοκριτική, καθώς επίσης η αποδοχή των λαθών του στην Ελλάδα, όταν παράλληλα επιμένει στη συνέχιση της ίδιας πολιτικής, αποσκοπούν κάπου αλλού.

Προφανώς στο να καλύψουν το ότι το ταμείο, παρά το ότι χρησιμοποίησε τα χρήματα όλων των μελών του, λειτούργησε αποκλειστικά και μόνο για να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα των πραγματικών «εργοδοτών» του: των Η.Π.Α. και του μεγάλου κεφαλαίου, το οποίο διευθύνει τη FED ενώ, μέσω αυτής, ολόκληρο τον πλανήτη.

Το γεγονός αυτό αποδεικνύεται, εάν διαπιστώσουμε ποιοι είναι οι μεγάλοι κερδισμένοι της απίστευτης ανόδου των χρηματιστηριακών δεικτών παγκοσμίως (άρθρο μας), των προγραμμάτων ποσοτικής χαλάρωσης (QE 1, 2, 3), της κερδοσκοπίας με τα κρατικά ομόλογα της Ευρωζώνης κοκ.  

Ολοκληρώνοντας, το ΔΝΤ έφερε εις πέρας την αποστολή του με απόλυτη επιτυχία, έχοντας πλέον τη δυνατότητα να «εκβιάζει» τους πάντες, με μία ξαφνική αποχώρηση του - η οποία θα ικανοποιούσε ίσως τα υπόλοιπα μέλη του, ενώ θα κάλυπτε με ένα ακόμη πιο «αδιαφανές πέπλο ομίχλης» τις μέχρι σήμερα υπόγειες σκοπιμότητες του.

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Αναμφίβολα, εάν έπρεπε να κηρύξουμε στάση πληρωμών, ο κατάλληλος χρόνος θα ήταν πριν από την εισβολή του ΔΝΤ – όπως είχαμε επισημάνει. Η Γερμανία θα είχε αποδεχθεί τότε τη δανειοδότηση μας, αφού διαφορετικά θα χρεοκοπούσαν οι τράπεζες της και θα κατέρρεε η Ευρωζώνη – με καταστροφικά αποτελέσματα για ολόκληρο τον πλανήτη.

Εάν θεωρούσαμε τώρα πως είναι αναγκαία η λογιστική έρευνα του χρέους, έτσι ώστε να απαιτήσουμε τη διαγραφή του (εξαιρετικά πιθανού) επαχθούς μέρους του, ο κατάλληλος χρόνος ήταν πριν από το PSI – όταν οι δανειστές μας δεν ήταν τα άλλα κράτη της Ευρωζώνης, αλλά οι αγορές.

Περαιτέρω, εάν έπρεπε να επιστρέψουμε στη δραχμή (υποχρεωτικά μαζί με τη στάση πληρωμών), ο κατάλληλος χρόνος ήταν

(α)  είτε πριν από την καταστροφική επέλαση των «συνδίκων του διαβόλου» και της πρωσικής Γερμανίας στην πατρίδα μας, είτε, το αργότερο,

(β)  πριν από την υπαγωγή του χρέους μας στο αγγλικό δίκαιο και τη «μετάλλαξη» του σε ενυπόθηκο – αφού έκτοτε δεν έχουμε πλέον τη δυνατότητα μετατροπής του σε δραχμές (όπως την είχαμε προηγουμένως, με μία απλή απόφαση της Βουλής), ενώ εγγυόμαστε για τα δάνεια με όλη τη δημόσια περιουσία μας.

Σήμερα, μετά από όλες τις διαδικασίες που μεσολάβησαν, καθώς επίσης μετά από τα εγκληματικά προγράμματα λιτότητας που αποδεχθήκαμε χωρίς καμία συλλογική εξέγερση (αν και υπήρξαν αντιδράσεις, οι οποίες όμως «σβήστηκαν» με αίμα – βλ. Marfin), όλες οι παραπάνω δυνατότητες μας έχουν δυστυχώς εξαλειφθεί – η χώρα μας έχει μετατραπεί σε αποικία και εμείς σε σκλάβους χρέους.

Για να μπορέσουμε πλέον να ξεφύγουμε από τη θανατηφόρο  παγίδα, στην οποία οδηγηθήκαμε, έχοντας και εμείς τεράστιες ευθύνες, ο μοναδικός δρόμος που απομένει είναι η ανάπτυξη μέσω του τουρισμού, της γεωργίας (εξαγωγές), της ναυτιλίας κοκ. – γενικότερα, μέσω της εργατικότητας και της εξαιρετικής  επιχειρηματικότητας μας, παράλληλα με την άμεση κάθαρση του διεφθαρμένου κομματικού συστήματος μας. 

Εάν τα καταφέρουμε, όπως πιστεύουμε, τότε θα μπορέσουμε να απαιτήσουμε τη μακροπρόθεσμη εξυπηρέτηση του χρέους μας, με το βασικό επιτόκιο της ΕΚΤ – χωρίς να προσφέρουμε ακόμη περισσότερα ανταλλάγματα, όπως αυτά που θα μας ζητηθούν με το τρίτο «κούρεμα» του χρέους, στο οποίο μας οδηγούν. Επίσης, μόνο τότε θα καταφέρουμε να διώξουμε τους εισβολείς από την πατρίδα μας, επανακτώντας την εθνική μας κυριαρχία.  

Όλα αυτά προϋποθέτουν φυσικά αισιοδοξία, αυτοπεποίθηση, θάρρος και εμπιστοσύνη στις τεράστιες δυνατότητες της χώρας μας, καθώς επίσης των πολιτών της. Εάν δεν «αποτινάξουμε» λοιπόν αμέσως την απαισιοδοξία, καθώς επίσης εάν δεν δραστηριοποιηθούμε τώρα, θα έχουμε χάσει δυστυχώς μία ακόμη ευκαιρία -  μία ευκαιρία που ίσως είναι όμως η τελευταία. 

Από την άλλη πλευρά, εάν η πρόθεση μας είναι να συνεχίσουμε απλά να παραπονιόμαστε μονότονα, μίζερα και από τους καναπέδες μας, κατακρίνοντας κάποια στιγμή στο μέλλον τον αφελληνισμό των τραπεζών μας (τον οποίο μπορούμε ακόμη να αποφύγουμε), τη λεηλασία της δημοσίας περιουσίας (την οποία μπορούμε επίσης να αποφύγουμε), την κατάσχεση της ιδιωτικής, την εξαθλίωση, τη γενοκτονία, την προδοσία των κυβερνώντων κοκ., τότε θα είμαστε άξιοι της μοίρας μας και θα καταστραφούμε – κάτι που ελπίζουμε πως τελικά θα αποφευχθεί.

* Σημείωση: Ουσιαστικά δεν πρόκειται μόνο για μία «κρίση ισολογισμών», αλλά για ένα φαινόμενο «πολλαπλών σημείων ισορροπίας» (multiple equilibria, όπου οι αγορές χρέους υπόκεινται σε ποικίλες ισορροπίες) – για μία κρίση, η οποία συνήθως συμβαίνει, όταν απουσιάζει ο «δανειστής έσχατης ανάγκης» (η ΕΚΤ στην προκειμένη περίπτωση).

Σε γενικές γραμμές, πρόκειται για το συνδυασμό μίας τυπικής «κεϋνσιανής» κρίσης, καθώς επίσης μίας «κρίσης ισολογισμών» - όπως αυτή περιγράφεται από την αυστριακή σχολή (με την παράλληλη ύπαρξη μίας ευρύτερης πολιτικής, κοινωνικής και γεωστρατηγικής κρίσης).

Αυτό που απαιτείται για την ορθή αντιμετώπιση του συγκεκριμένου φαινομένου, είναι να αποφασισθεί εάν θα πρέπει πρωτίστως να επιδιωχθεί η τόνωση της ζήτησης ή, αντίθετα, η ρευστοποίηση των «κακών επενδύσεων» – έτσι ώστε να πραγματοποιηθεί η κάθαρση της οικονομίας.

Δυστυχώς, επειδή είναι αδύνατον να αντιμετωπισθούν και τα δύο προβλήματα ταυτοχρόνως, δημιουργείται το επικίνδυνο φαινόμενο των πολλαπλών σημείων ισορροπίας – το οποίο θα αναλύσουμε σε κάποιο επόμενο άρθρο μας, όσο πιο κατανοητά μπορούμε, μαζί με την κρίση ισολογισμών.     

Βασίλης Βιλιάρδος  (copyright)

Αθήνα, 08. Ιουνίου 2013

viliardos@kbanalysis.com

Facebook   Twitter   Linked in   

                                          

    Ο κ. Βασίλης Βιλιάρδος είναι οικονομολόγος, πτυχιούχος της ΑΣΟΕΕ Αθηνών, με μεταπτυχιακές σπουδές στο Πανεπιστήμιο του Αμβούργου.