Να «μεταλλαχθούμε» σε τράπεζες… να σωθούμε!

Της Ζέζας Ζήκου 

H ψεύτικη αίσθηση ελπίδας ότι ως διά μαγείας θα αλλάξει η ωμή πραγματικότητα για τους λαούς που υποφέρουν δεν με αφορά. Hταν, είναι και θα είναι ένα επικοινωνιακό κυνικό ντελίριο, χρήσιμο μόνο για τους κυβερνώντες και τους τραπεζίτες, που με αφήνει πλήρως αδιάφορη.

Οι λαοί δικαίως ανησυχούν για την έλλειψη της αναπτυξιακής διάστασης των επιλογών της συνόδου κορυφής των Βρυξελλών, με τις θυσίες χωρίς ορατό τέλος. 

Οι Ελληνες…αυτοκτονούν καθημερινώς. Και αυτό που μας προσφέρεται σαν μοναδική ελπίδα είναι να «μεταλλαχθούμε» σε τράπεζες, αφού μας προστατεύει η Ε.Ε.

Βρέθηκε συμβιβασμός χθες για να μπορεί ο Ευρωπαϊκός Μηχανισμός Διάσωσης να ανακεφαλαιοποιεί δανείζοντας απευθείας τις τράπεζες της Ευρωζώνης που αντιμετωπίζουν δυσκολίες! 

Στο δείπνο των 27 ηγετών, η Ιταλία και η Ισπανία πέτυχαν να προστατευθούν από τις επιθέσεις των αγορών οι βαριά μολυσμένες από τα «τοξικά» κρατικά ομόλογα τράπεζές τους, χωρίς να αυξάνεται το δημοσιονομικό έλλειμμα της χώρας.24gr.blogspot.com

Ακόμη, ο Μάριο Μόντι και ο Ισπανός ομόλογός του Μαριάνο Ραχόι αρνήθηκαν να υπογράψουν το πακέτο για την ανάπτυξη ύψους 120 δισ. ευρώ έως ότου η Γερμανία εγκρίνει βραχυπρόθεσμα μέτρα για να μειωθεί το κόστος δανεισμού τους.

Οι χώρες που ζητούν στήριξη από το ταμείο διάσωσης θα πρέπει να υπογράφουν ένα Μνημόνιο συνεννόησης, όμως δεν θα αντιμετωπίζουν την επεμβατική επιτήρηση μιας «τρόικας» διεθνών δανειστών, στην οποία υποβλήθηκαν η Ελλάδα, η Ιρλανδία και η Πορτογαλία, δήλωσε ο τεχνοκράτης πρωθυπουργός της Ιταλίας. 

Και ξεγύμνωσε το ΠΑΣΟΚ και όσους πολιτικούς ψήφισαν και υποστήριξαν το μέγα λάθος εις βάρος της χώρας μας. Ο τροχός της Ιστορίας, όπως συμβαίνει πάντα, θα γυρίσει και θα φέρει στο φως το πώς ακριβώς εκτελέστηκε αυτή η αποτρόπαια πράξη υπογραφής των Μνημονίων.

Απλώς να υπενθυμίσω ότι το 1931, η κατάρρευση της αυστριακής τράπεζας Creditanstalt προκάλεσε πανικό στο χρηματοπιστωτικό σύστημα της Ευρώπης, πυροδοτώντας το μεγάλο κραχ της Wall Street, τη «Μαύρη Τρίτη» στις 29 Οκτωβρίου του 1929, που οδήγησε στην οικονομική καταστροφή (Great Depression) του 1930 – 32. 24gr.blogspot.com

Σήμερα βιώνουμε στην Ευρώπη τη σύγχρονη εκδοχή του τραπεζικού κραχ, όπως εκείνο του 1929. Βέβαια, δεν βλέπουμε σκηνές σήμερα με τραπεζίτες να πηδούν στο κενό από γυάλινους ουρανοξύστες, όπως έγινε τότε. Αντίθετα, βλέπουμε στην Ελλάδα καθημερινώς να αυξάνονται οι δυστυχείς απλοί άνθρωποι που αυτοκτονούν.

Πάντως, η ιστορία επαναλαμβάνεται με μονότονη συχνότητα. Πρώτα ήταν τα κρατικά δάνεια. Από τον υπερδανεισμό της Βραζιλίας στη δεκαετία του 1980 κόντεψε να γκρεμιστεί η Citibank. Χρειάστηκε κρατική παρέμβαση σε επίπεδο κεντρικών τραπεζών και διεθνών οργανισμών (IMF και World Bank) για να σωθεί το σύστημα. 

Μετά ήρθαν τα junk bonds του Milken και τα leveraged buyouts της KKR (θυμάστε την εξαγορά της Nabisco για 22 δισ. δολάρια;), όταν οι επενδυτές μαζεύονταν κάθε μήνα για να γιορτάσουν τις υπερβολές τους. Η κατάληξη ήταν το κραχ της Wall Street το 1987. 24gr.blogspot.com

Ακολούθησε η «φούσκα» των μετοχών της Νέας Οικονομίας και του NASDAQ, που παρέσυρε το σύνολο των εταιρειών υψηλής τεχνολογίας ανά τον κόσμο. 

Κατάληξη γι’ αυτό, η κρίση του 2000. Τέλος, το 2008, λόγω της χρεοκοπίας της Lehman Brothers, οι τράπεζες, στην Ελλάδα και σε ολόκληρο τον δυτικό κόσμο δέχθηκαν πακτωλό κονδυλίων από τους κρατικούς προϋπολογισμούς για να αποφευχθεί το επαπειλούμενο κραχ.

Έτσι διαγράφεται το ελληνικό χρέος!

Ο 33χρονος Πέτρος Νομικός είναι γόνος της πολύ γνωστής εφοπλιστικής οικογένειας , έχει... σπουδάσει στο Πρίνστον και προ ενός μηνός περίπου ίδρυσε την μη κερδοσκοπική οργάνωση «Greece Debt Free».

Η οργάνωση εμπίπτει στο αμερικανικό δίκαιο. Στόχος της να συγκεντρώσει κεφάλαια για την εξαγορά και...

διαγραφή μέρους του ελληνικού δημόσιου χρέους.

Στην ιστοσελίδα της οργάνωσης , καταβάλεται προσπάθεια να γίνει κατανοητός ο σκοπός της οργάνωσης και η μεθοδολογία της, χωρίς να χρησιμοποιούνται τεχνικοί, δύστροποι , οικονομικοί όροι. Αναφέρεται λοιπόν ότι σύμφωνα με τα σημερινά δεδομένα ο κάθε Έλληνας χρωστάει 24.800 ευρώ , για το δημόσιο χρεος της χώρας. Στην ελεύθερη αγορά , εννοείται η δευτερογενή διεθνής αγορά ομολόγων, το χρεοςτου κάθε Έλληνα αποτιμάται τελικά σε 3000 ευρώ.

Για να γίνει κατανοητό αυτό , ας σημειώσουμε το εξής. Ο επίσης γνωστός εφοπλιστής και πρόεδρος της ΠΑΕ Ολυμπιακός , κ. Β. Μαρινάκης , για λογαριασμό της ομάδας , έδωσε δωρεά 168.590 ευρώGRE , με τα οποία μπορούν να αγορασθούν ελληνικά ομόλογα από την ελεύθερη αγορά ύψους 1, 4 εκατομμύρια ευρώ.

Με δωρεές και μέσα από πώληση προϊόντων με «σφραγίδα ελληνική», εκτιμούν οι Νομικός και Μαρινάκης , ότι θα πετύχουν μεγάλη διαγραφή του ελληνικού χρέους. Το όλο εγχείρημα έτυχε ιδιαίτερης προβολής, με εκτενές ρεπορτάζ , από την μεγαλύτερη εφημερίδα των διεθνών αγορών την Wall Street Journal, η οποία το χαρακτήρισε άθλο του Ηρακλή, αν πετύχει και συσσίφιο προσπάθεια αν αποτύχει.

Τα κρίσιμα 36 δις ευρώ

Ακόμη και με σημερινές τιμές και αποτιμήσεις, μετά δηλαδή το απολύτως αποτυχημένο PSI, τα ελληνικά ομόλογα διαπραγματεύονται στο 10% της ονομαστικής αξίας τους. Τι σημαίνει αυτό; ¨Ότι με 36 δις ευρώ περίπου μπορείς , να εξαγοράσεις θεωρητικά, όλο το δημόσιο χρέος της Ελλάδας και να το εξαφανίσεις. Αν ακολουθούσε ακόμη και σε καθεστώς εγγυήσεων και όχι την παροχή ρευστότητας η ΕΚΤ μια τέτοια διαδικασία, το πρόβλημα των δημοσίων χρεών στην ευρωζώνη δεν θα υφίστατο.

Το παιχνίδι του Στρος Καν

Φυσικά κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει αφού ο στόχος της ένωσης είναι μέσω των Μνημονίων να εγκλωβίζει χώρες στο άρμα της Γερμανίας και του τραπεζικοκεντρικού ευρώ. Μέχρι του σημείου που μέσα από τη διαδικασία συγκρότησης του Μόνιμου Μηχανισμού, του ESM, τα κεφάλαια των φορολογουμένων της ευρωζώνης, που πάνε στους κρατικούς προϋπολογισμούς θα περάσουν στον έλεγχο της Κομισόν και της ΕΚΤ, της υπερδομής δηλαδή της νέας Γερμανικής Ευρώπης που χτίζεται σε βάρος των Εθνών και των Λαών. Αρχικά οι λέσχες της παγκοσμιοποίησης πίστεψαν ότι το σύνολο των Εθνών της Ευρώπης θα «δεσμευθούν» μέσω χρεών στο σύστημα ενός διδύμου ΔΝΤ και Ευρωπαϊκού Νομισματικού Ταμείου, που μέσα από τα περίφημα ευρωομόλογα και την «αμοιβαιοποίηση» του χρέους θα έλεγχαν ολόκληρη την Ευρώπη. Αυτό το παιχνίδι έπαιζαν τα «φιλαράκια» Στρος Καν και Γ. Παπανδρέου, για λογαριασμό της ευρωπαϊκής Σοσιαλδημοκρατίας, που ήθελε να ενοποιήσει, απεθνικοποιώντας την Ευρώπη και διαλύοντας στο τέλος τις ΗΠΑ, ως αμερικανικό έθνος.

Ο Γερμανικός νέο- εθνικισμός

Υπολόγισαν λάθος τους Γερμανούς και ειδικά την Χριστιανοδημοκρατία, όπως εκφράζεται από τους Μέρκελ και Σόιμπλε. Η εθνικοποίηση της «παγίδας» από το Βερολίνο και η ανασύνταξη των οραμάτων του Ράιχ, φέρνει σε μια πρώτη φάση μια σύγκρουση στην Ευρώπη, ανάμεσα στους φεντεραλιστές των τραπεζών και των καρτέλ και των νέο-εθνικιστών του Βερολίνου. Η Γερμανία , αρνείται επί της ουσίας την υπερχρέωση της άρα και την εξάρτηση της από τη διεθνή των τραπεζών και διεκδικεί από θέση ισχύος την πολιτική, οικονομική και δημοσιονομική ένωση της Ευρώπης για λογαριασμό της. Αντί για τα τραπεζικά «λατιφούντια» της παγκοσμιοποίησης , παίζει με προοπτική τη συγκρότηση μιας νέας Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας του Γερμανικού Έθνους. Με τον τρόπο αυτό δημιουργεί εθνικές αντιδράσεις και σε άλλες χώρες, ειδικά του Ευρωπαϊκού Νότου. Καταρχήν στην Ελλάδα όπου η πολιτική Μέρκελ χαρακτηρίσθηκε νέο- ναζιστική, αλλά τώρα πλέον και στην Ιταλία με τον Μπερλουσκόνι να επιστρέφει στο προσκήνιο, μιλώντας για έξοδο από το ευρώ και επιστροφή στην ανταγωνιστική λιρέτα.

Το μέτωπο με τις ΗΠΑ

Η Γερμανία μέσω Σόιμπλε έχει αρχίσει με δημόσιες δηλώσεις να επιτίθεται και στις ΗΠΑ για τον τρόπο που διαχειρίζονται το δημόσιο χρέος τους. Αυτό δημιουργεί εθνικά αντανακλαστικά και αυτοκρατορικές άμυνες στην υπερδύναμη , που παρά το γεγονός ότι έχει ως στρατηγική την επικέντρωση στον Ειρηνικό, για μια ακόμη φορά θα πρέπει να υπερασπιστεί την ισχύ και τις συμμαχίες της στον Ατλαντικό στο οικονομικό και χρηματοπιστωτικό επίπεδο στην Ευρώπη, στο στρατιωτικό και θερμό επίπεδο στη Μεσόγειο και τη Μέση Ανατολή, με επίκεντρο τη Συρία.

Νέα Γιάλτα ή νέο 1929

Αν δεν υπάρξει κάποια γεωπολιτική και γεωοικονομική Γιάλτα υπάρχει κίνδυνος παγκόσμιας ύφεσης πολύ χειρότερης από εκείνη του 1929 , με την Ευρώπη να διαλύεται στο μεγαλύτερο μέρος της και το ένα κράτος μετά το άλλο να επιστρέφουν στα εθνικά τους νομίσματα, διαγράφοντας όμως μονομερώς το δημόσιο χρέος τους σε επίπεδο 80-90 %, αλλά και μιας διεθνοπολιτικής σύγκρουσης στην Ενδιάμεση Ανατολή, με εμπλοκή Ρωσίας και Κίνας, πολύ χειρότερης από την περίοδο του Ψυχρού Πολέμου.

Η Ελλάδα όπως και στην αρχή της εμπλοκής, το 2009, έπαιξε έναν πολύ χαρακτηριστικό ρόλο, έτσι και στην νέα ισορροπία, μπορεί με την επίλυση το προβλήματος του δημοσίου χρέους της, χωρίς μονομερή διαγραφή, αλλά μέσα από τις αγορές, να προκρίνει δημιουργική διέξοδο.

Η συνταγή του τέλους στην «Ελληνική τραγωδία»

Για να συμβεί κάτι τέτοιο χρειάζεται μια ΜΚΟ σαν αυτή των Νομικού, Μαρινάκη και των άλλων εφοπλιστών ή της ελληνικής παροικίας που μπορούν να συγκεντρωθούν.

-Τρείς τράπεζες της Γουόλ Στριτ, που έχουν τη δυνατότητα να μαζεύουν ελληνικά ομόλογα, χωρίς θόρυβο, ώστε να μην ανέβει η αξία τους, για λογαριασμό της ΜΚΟ.

- Εγγυήσεις της τάξης των 50-58 δις ευρώ, όσο δηλαδή η ανακεφαλαιοποίηση των χρεοκοπημένων ελληνικών τραπεζών από το ευρωπαϊκέ Μηχανισμό, για να εξαγορασθεί και να καταστραφεί χρέος, από ελληνικά ομόλογα, στη δευτερογενή αγορά. Το κεφάλαιο μπορεί να υπάρξει από τις ίδιες τις εμπλεκόμενες τράπεζες, από τη στιγμή που υπάρξει άδεια και κάλυψη από τη FED να μπορούν να κάνουν τις πράξεις.

- Το κεφάλαιο θα το εγγυηθεί το Αμερικανικό Δημόσιο και με μυστικό πρωτόκολλο δανειοδότησης θα το χρεωθεί η Ελλάδα, ως μακροπρόθεσμο δάνειο για παράδειγμα 30ετιας, με σχετικά χαμηλότοκο, μεσοσταθμικό επιτόκιο της τάξης του 2%, ενδεχομένως με ρήτρα ανάπτυξης.

- Από το κεφάλαιο αυτό τα 40 δις περίπου θα διοχετευθούν για την εξαγορά και την καταστροφή ελληνικών ομολόγων. Τα 10 δις για αμοιβές των εμπλεκόμενων τραπεζών. Τα 8 δις ευρώ, ως εγγυήσεις με ρήτρα του Αμερικανικού δημοσίου, μπορούν να δοθούν στους εφοπλιστές της ΜΚΟ, υπό ενιαία διαχείριση για την αγορά πλοίων τα οποία, πέραν από το (λελογισμένο) κόστος εφοπλισμού, θα δημιουργήσουν έσοδα που θα τα προσπορισθεί το Αμερικανικό Δημόσιο ή οι εμπλεκόμενες τράπεζες , για την διαδικασία αποπληρωμής του ελληνικού χρέους των συγκεκριμένων 58 δις ευρώ. Τα πλοία με επιμέλεια της Αμερικανικής κυβέρνησης , μπορούν να δρομολογηθούν με σταθερή χρονοναύλωση σε μεταφορές που σχετίζονται και με τα αμερικανικά λιμάνια (σχετικές προδιαγραφές).

- Η υπάρχουσα Ελληνική κυβέρνηση μπορεί να συνεχίσει να αποτυγχάνει, προκειμένου να διατηρούνται τα ομόλογα στη δευτερογενή αγορά σε χαμηλές τιμές. Θα πρέπει όμως να τεθούν δύο στόχοι. Ο πρώτος η Ελλάδα να δημιουργήσει συνθήκες πρωτογενών πλεονασμάτων, ούτως ώστε να είναι απελεύθερη εντός της ευρωζώνης, οποιαδήποτε χρονική συγκυρία το δημόσιο χρέος της καταστραφεί κατά τα 2/3. Επίσης να σχεδιάζεται ένα κράτος λειτουργικό, οι δαπάνες του οποίου σε καμία περίπτωση να μην ξεπερνούν το 36,5% του ΑΕΠ. Η Ελλάδα ταυτόχρονα θα πρέπει να σταματήσει να δανείζεται μέσω Μνημονίων. Να εφαρμοσθεί δηλαδή αυτό που επιζητεί η Γερμανία, να μην υπάρξει επιπλέον δανεισμός.

- Στην έξοδο της από την παγίδα χρέους η Ελλάδα, που δεν μπορεί να είναι μακρύτερα από το 2013-2014, θα ζητήσει και την αποχώρηση της από την Ευρώπη συνολικά. Σε συνεννόηση με τις ΗΠΑ, με επίσημα και απόρρητα στη πρώτη φάση τους, πρωτόκολλα, θα περάσει από τη ζώνη του ευρώ στην υιοθέτηση του δολαρίου, ενώ οι ένοπλες δυνάμεις των ΗΠΑ και όχι του ΝΑΤΟ , θα αναλάβουν την φύλαξη και τον έλεγχο των εξωτερικών συνόρων της Ελλάδας, μαζί με τις ΑΟΖ.

Καρλομάγνος Vs Αλέξανδρου

- Στη βάση της Ελλάδας διεθνείς τράπεζες θα δημιουργήσουν «εργαλεία» διαγραφής δημοσίου χρέους, χωρίς μονομερή απόφαση, αλλά μέσα από τις ίδιες; τις αγορές, που μπορούν να χρησιμοποιηθούν και σε μεγαλύτερες οικονομίες. Οι αγορές έχουν τεράστια, μοχλευμένα κεφάλαια, που στην παρούσα φάση μένουν ανενεργά. Η κρίση με τον τρόπο αυτό θα γίνει ευκαιρία. Η επικοινωνιακή υπερπροβολή της «ελληνικής τραγωδίας» θα μετατραπεί σε «ελληνικό θαύμα», με το ποσοτικά πιο χαλαρό και ευέλικτο δολάριο να οδηγεί, απέναντι στο ευρώ και τον γερμανικό δογματισμό της δημοσιονομικής πειθαρχίας, μια χώρα από το -7 στον +7. Από την απόλυτη ύφεση στην ραγδαία ανάπτυξη, χωρίς τον κρατικό καπιταλισμό της Ρωσίας ή της Κίνας , αλλά ένα νέο θεώρημα που θα αντικαθιστά εκείνο των αυτορυθμιζόμενων αγορών, που κατέρρευσε με την Lehman Brothers, το 2008.

- Η Αμερική ως δύναμη Ελευθερίας, Ανάπτυξης και Ουμανισμού, με βάση την Ελλάδα, που εθελοντικά θα έχει ζητήσει την συμπαράσταση της, θα περάσει από τη Δύση στην Ανατολή χωρίς τον εγκλωβισμό αποτυχημένων πολέμων, όπως αυτός του Αφγανιστάν και του Ιράκ.

- Στην Ευρώπη λειτουργούν στο πέρασμα των αιώνων δύο στρατηγικές. Του Καρλομάγνου με την κατάληψη της Ευρώπης και του Μεγάλου Αλεξάνδρου, που είναι διεθνική και βλέπει Ανατολικά, μέχρι το βάθος της Ασίας.

- Η νέα Γιάλτα προαπαιτεί τη δεύτερη , με την Γερμανία ακόμη και να πετύχει το « Berlin Club», να εξαρτάται από την στρατηγική σχέση με τη Ρωσία. ¨Όλα όμως θα κριθούν Ανατολικά και στον Καύκασο. Μια τυχόν διάλυση της Τουρκίας και ένα νέο Βυζάντιο, επί του οποίου θα ορισθεί η γεωπολιτική ισορροπία , θα κρατήσει την Γερμανία με τον όποιο ζωτικό της χώρο, περίκλειστη εντός της Ηπειρωτικής, Βόρειας Ευρώπης.

Ας μην αγνοούμε το γεγονός ότι μια εποποιία, ξεκινά από μια πρώτη σημειολογικά ισχυρή νίκη. Και ότι μια συστημική οικονομική κρίση δεν λύνεται στα ταμπλό των χρηματιστηρίων, αλλά με έναν νικηφόρο «πόλεμο». Οι υπερδυνάμεις καθορίζονται στο πεδίο της μάχης και όχι στις διαπραγματεύσεις που ακολουθούν...

Αναδημοσίευση απο http://tro-ma-ktiko.blogspot.com/

Τι αποφασίστηκε στην Ευρωζώνη

ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ: 29/06/2012 07:49 ΚΑΤΗΓΟΡΙΑ: ΠΟΛΙΤΙΚΗ | comment : 0

Οι ηγέτες της Ευρωζώνης συμφώνησαν, σε μια σύνοδο κορυφής που συνεχίσθηκε ως το πρωί , να αλλάξουν τους όρους της επικείμενης διάσωσης των ισπανικών τραπεζών και να επιτρέψουν στην Ιταλία να αντλήσει από τα ταμεία στήριξης της ευρωζώνης για να μειώσει τα κόστη δανεισμού της, δήλωσε ο πρόεδρος της ΕΕ Χέρμαν Βαν Ρόμπαϊ.

Η ευρωζώνη θέλει να δημιουργήσει μέχρι τα τέλη του 2012 ένα μηχανισμό που θα επιτρέψει την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών απ’ ευθείας μέσω των ταμείων στήριξης, υπό ορισμένους όρους, δήλωσε ο Βαν Ρόμπαϊ.

Η ευρωζώνη είναι επίσης έτοιμη για μια επέμβαση των ταμείων στήριξης για να καθησυχαστούν οι αγορές, πρόσεσε ο Βαν Ρόμπαϊ στο τέλος της συνόδου της ευρωζώνης.

Η σωτηρία του ευρώ δεν έχει σχέση με συνόδους κορυφής

Παρασκευή, 29 Ιούνιος 2012 00:05

Για μια ακόμη φορά, η ΕΕ έτοιμάζεται για μια ακόμα σύνοδο κορυφής για την αντιμετώπιση της κρίσης στην ευρωζώνη. Όμως και πάλι, είναι πιθανό να υπολείπεται σημαντικά μιας πειστικής λύσης. Ένα μεγάλο βάρος πέφτει στους ώμους των κουρασμένων και απογοητευμένων πια πολιτικών ηγετών. Το ερώτημα είναι αν υπάρχει ελπίδα για επιτυχία.

Αυτό που χρειάζεται είναι μια λύση τόσο πολιτικά εφικτή όσο και οικονομικά εφαρμόσιμη. Κάτι τέτοιο υποννοεί όχι απλώς μια διέξοδο που βρίσκει σύμφωνη την πολιτική ηγεσία αλλά και που θα έχει τουλάχιστον και την ανοχή των ίδιων των ψηφοφόρων, κάτι που ανησυχεί πολύ την Άνγκελα Μέρκελ, ίσως την πιο σημαντική πολιτικό της ευρωζώνης σήμερα. Η οικονομική βιωσιμότητα μιας πιθανής συμφωνίας εξαρτάται από το βαθμό ελπίδας που θα προσφέρει για το μέλλον, έτσι ώστε οι λαοί να ψηφίσουν κόμματα που να συνεχίζουν να στηρίζουν την πορεία της χώρας τους στο κοινό νόμισμα.

Ας εξετάσουμε λοιπόν τρεις πιθανές λύσεις: ομοσπονδιακή Ευρώπη – το παρόν status quo – και τις περιορισμένες μεταρρυθμίσεις.

Ο γενικός στόχος των προτάσεων για τραπεζική και δημοσιονομική ένωση, μέσω των ευρωομολόγων, σε συνδυασμό με μεγαλύτερη δημοσιονομική πειθαρχία, είναι να επιλυθούν τα προβλήματα της εύθραυστης ευρωζώνης σήμερα. Είναι προφανές ότι τα μέτρα αυτά προσελκύουν το ενδιαφέρον οπαδών της ευρωπαϊκής ιδέας και εκείνων που θέλουν τους άλλους να πληρώνουν για τις συνέπειες των λαθών του παρελθόντος.

Αν κάποιος ήθελε να υποστηρίξει αυτές τις προτάσεις, θα πρέπει να προβάλλει το επιχείρημα ότι το σύνολο θα είναι ισχυρότερο από το άθροισμα των μερών. Θα πρέπει να δηλώσει ότι δεν είναι θέμα πίεσης προς τη Γερμανία ή την Ολλανδία να ξελασπώσουν τους σπάταλους εταίρους τους. Αντίθετα είνα θέμα ισχύος εν τη ενώσει. Εξάλλου η ευρωζώνη στο σύνολό της είναι σε καλύτερη δημοσιονομική κατάσταση από τις ΗΠΑ. Μαζί, όλοι μπορούν να επωφεληθούν από τα χαμηλά επιτόκια που απολαμβάνουν οι ΗΠΑ. Ομοίως, αν η ασφάλιση προσφέρεται στις τράπεζες συλλογικά, αντί μεμονωμένα από αδύναμες χώρες που δεν είναι πλέον πλήρως κυρίαρχες, το τραπεζικό σύστημα της ευρωζώνης θα ήταν ισχυρότερο, επειδή οι τράπεζες στις πιο αδύναμες χώρες θα γινόντουσαν και αυτές πιο ισχυρές. Τέλος, με τον τρόπο αυτό, η χειρότερη από τις τρέχουσες φορολογικές κρίσεις θα επιλύνονταν, δίνοντας στα δοκιμαζόμενα μέλη της ευρωζώνης την ελευθερία να διαχειριστούν τις άμεσες προκλήσεις.

Τώρα σκεφτείτε μια συνέχιση του status quo – τα πράγματα ως έχουν δηλαδή, χωρίς περαιτέρω μεταρρυθμίσεις. Αυτό θα σήμαινε κατά πάσα πιθανότητα μια σειρά από σπαζοκεφαλιές: η έγκαιρη διάσωση της Ισπανίας, νέα προβλήματα με την Ελλάδα, ενδεχομένως η αδυναμία να αντιμετωπισθεί το ιταλικό δημόσιο χρέος. Και, ο μόνιμος κίνδυνος τραπεζικού πανικού ειδικά προς τις αδύναμες τράπεζες. Λαμβάνοντας υπόψη τις ανάγκες προσαρμογής στην ευρωζώνη, τέτοιες κρίσεις ενδέχεται να διαρκέσουν χρόνια.

Αυτή η μιζέρια θα μπορούσε τουλάχιστον να είναι βιώσιμη; Σε αυτό θα μπορούσε κανείς να τολμήσει να φανεί αισιόδοξος. Η έξοδος από το ευρώ θα είναι πολύ δύσκολη: σημαίνει μια τεράστια αναστάτωση με αβέβαιο οικονομικό και πολιτικό όφελος. Αυτό δημιουργεί μεγαλή λαϊκή ανοχή στη δυστυχία. Αλλά υπάρχουν δύο (σίγουρα αλληλένδετες) απειλές σε έναν τέτοιου είδους εφησυχασμό. Η πρώτη, ήδη προφανής στην Ελλάδα, είναι η αποσύνθεση του πολιτικού συστήματος και η άνοδος του εξτρεμισμού. Η δεύτερη είναι η πιθανότητα χρεοκοπίας του δημόσιου τομέα που φέρνει μαζί της μια κατάρρευση του τραπεζικού συστήματος.

Η πλήρης ομοσπονδιακή λύση παραείναι προχωρημένη και η τρέχουσα πορεία πολύ λίγη για να ικανοποιήσει τις τρέχουσες ανάγκες. Αυτό αφήνει αναπάντητο το ερώτημα του κατά πόσον είναι δυνατόν να εφαρμοστεί κάτι ενδιάμεσο. Αυτό φαίνεται να είναι προς το συμφέρον όλων, σε σύγκριση τουλάχιστον με την κατάρρευση του ευρώ. Εδώ τα κρίσιμα στοιχεία φαίνεται να είναι: 1)σαφή σχέδια για την διάλυση τραπεζών σε μεγάλο βαθμό εις βάρος των πιστωτών, αντί της προσφυγής σε ανακεφαλαιοποίηση από επιβαρημένα κράτη - μια προσέγγιση που θα μοίραζε τα βάρη ανάμεσα σε πιστωτές και οφειλέτες 2) μια ισχυρή δέσμευση για οικονομική προσαρμογή με προοπτική σε ολόκληρη την ευρωζώνη, αντί για τη σημερινή κατάσταση που εστιάζει αποκλειστικά στους  οφειλέτες 3) αναγνώριση από την ΕΚΤ των υποχρεώσεων της να στηρίξει τη ζήτηση 4) ουσιαστικοί όροι χρηματοδότησης που θα δώσουν στις κυβερνήσεις που έχουν δεσμευτεί προς την πορεία των μεταρρυθμίσεων τη δυνατότητα να διαχειρίζονται τις οικονομίες τους, χωρίς την απειλή της καταστροφής.

Πώς λοιπόν βλέπουν αυτές τις επιλογές οι βασικοί εταίροι της ευρωζώνης; Η 'προθυμία' να αποδεχθούν απώλειες από τα (άσχημα έως καταχρηστικά) δάνεια που έχουν συνάψει θα αποτελούσε μια καλή αρχή. Η κριτική οφείλει να αρχίζει εξάλλου στο εσωτερικό της χώρας. Ένα ακόμα θετικό βήμα θα ήταν η εντατικοποίηση χάραξης πολιτικών που ταιριάζουν και έχουν νόημα για τη Γερμανία, όπως αύξηση των μισθών, αύξηση της ζήτησης και ακόμη υψηλότερο πληθωρισμό. Όμως, οι ελλειμματικές χώρες πρέπει επίσης να αποδεχθούν ότι η ομοσπονδιακή-τύπου διάσωση απλά δεν είναι διαθέσιμη. Δεν πρέπει να αναμένουν τη σωτηρία από τις συνόδους κορυφής αλλά από τους εαυτούς τους.

Μπορεί να μας προλάβουν τα γεγονότα και να βρεθούμε στην δραχμή χωρίς να το καταλάβουμε

Wednesday, 27 June 2012 22:24

Ο εφιάλτης για τους Ευρωπαίους ηγέτες που προετοιμάζουν τη σημερινή σύνοδο κορυφής είναι τι θα γίνει αν σε μια δημοπρασία ομολόγων της Ισπανίας δεν υπάρξουν προσφορές, ο πανικός για τους κινδύνους αφερεγγυότητας περάσει στην Ιταλία και σε άλλες χώρες και η Ευρώπη καταλήξει σε ανεξέλεγκτες μαζικές αποσύρσεις καταθέσεων που θα σημάνουν το τέλος του ευρώ.Πόσο πιθανό αυτό το σενάριο; Οι πολιτικοί ελπίζουν πως όχι. Είναι όμως δυνατό; Φοβούνται πως είναι.

Αυτό που είναι σίγουρο είναι πως όλο και περισσότεροι οικονομολόγοι και ακαδημαϊκοί θέτουν το ερώτημα για το αν τα προβλήματα του ευρώ είναι τόσο σοβαρά που το ενιαίο νόμισμα απλά δεν σώζεται.

Ο Ντέιβιντ Μαρς, επικεφαλής του OMFIF, ενός φόρουμ των κεντρικών τραπεζών και των κρατικών επενδυτικών εταιρειών, θεωρεί το 13χρονο ευρώ σαν ένα παιδί που εγκαταλείπεται σταδιακά από τους γονείς του. «Δεν βλέπω τι θα κρατήσει την Ευρωζώνη ενωμένη. Αλλά είναι δύσκολο να προβλέψουμε πότε ακριβώς θα έρθει η διάρρηξη», παρατηρεί.

Αν τα πράγματα συνεχιστούν έτσι όπως πάνε σήμερα, η κόπωση από τη λιτότητα θα γίνει καταλύτης. Ίσως η νέα κυβέρνηση συνασπισμού της Ελλάδας, που διανύει τον πέμπτο χρόνο της ύφεσης, να εγκαταλείψει την προσπάθεια και να πει ‘όχι άλλη λιτότητα’. Ή μπορεί οι ψηφοφόροι στα άλλα κράτη του Νότου να κουραστούν από τις αυξανόμενες δόσεις λιτότητας που τους ζητά η Ευρωπαϊκή Επιτροπή και οι αγορές. Ο πρώην Ιταλός πρωθυπουργός Σίλβιο Μπερλουσκόνι που παραμένει επικεφαλής της ιταλικής κεντροδεξιάς εξέφρασε πρόσφατα σκεπτικισμό απέναντι στο κοινό νόμισμα γράφοντας στην σελίδα του στο Facebook ότι ‘η εγκατάλειψη του ευρώ δεν είναι βλασφημία’. Στην Ιταλία, το κίνημα διαμαρτυρίας των Πέντε Αστεριών του πρώην κωμικού Μπέπε Γκρίλλο υποστηρίζει την έξοδο της χώρες από το ευρώ, έχει φέρει τον μεταρρυθμιστή πρωθυπουργός Μάριο Μόντι σε άμυνα και με βάση τις δημοσκοπήσεις συγκεντρώνει ήδη το 20% των ψηφοφόρων.

Κατά τον ίδιο τρόπο όμως υπάρχει και η κόπωση των πιστωτών που μπορεί να πλήξει το ευρώ από την μεριά του Βορρά. Τι θα γίνει αν η Ολλανδία εκλέξει μια αντί-ευρωπαϊκή κυβέρνηση το Σεπτέμβριο; Ή αν η Γερμανίδα καγκελάριος αποφασίσει ότι δεν μπορεί να ζητήσει από τους Γερμανούς ψηφοφόρους χρήματα που θα στηρίξουν την ευρωπαϊκή περιφέρεια λίγους μήνες πριν την έναρξη της προεκλογικής εκστρατείας της;  Όλες αυτές οι αμφιβολίες αρχίζουν πλέον να βγαίνουν στην επιφάνεια.

«Αυξάνουν διαρκώς οι υποψίες ότι η Γερμανία απλώς δεν είναι έτοιμη να δεχτεί τα επίπεδα κοινοτικοποίησης του χρέους που απαιτούνται για να αποκατασταθεί η εμπιστοσύνη και να διατηρηθεί το σχέδιο του ευρώ – ή πως θα το κάνει πολύ αργά και με όρους οικονομικά και πολιτικά απαράδεκτους για την Ισπανία και την Ιταλία», εκτιμά ο Νίκολας Σπίρο του Spiro Sovereign Strategy.

Ακόμη θα μπορούσαμε να έχουμε ένα καταστροφικό, απρόβλεπτο χρηματοοικονομικό ή πολιτικό ατύχημα. Η πρόσφατη ιστορία μας λέει ότι τίποτα δεν μπορεί να αποκλειστεί. Κι όλα αυτά αφορούν μόνο τον βραχύ ορίζοντα. Δεν αφορούν δηλαδή το βαθύτερο πρόβλημα των κρατών του ευρωπαϊκού Νότου που έχασαν την ανταγωνιστικότητά τους με το ευρώ και καλούνται τώρα να την αποκαταστήσουν μέσα σε ένα περιβάλλον που επιδεινώνει περαιτέρω τη θέση τους καθώς η λιτότητα που τους επιβάλλεται μέσα σε ένα σύστημα σταθερών συναλλαγματικών ισοτιμιών τα στερεί από κάθε εργαλείο ανάκαμψης. Δεν αφορούν επίσης το πολύ κρίσιμο ερώτημα για το πώς ένα ισχυρό και περήφανο κράτος όπως η Γαλλία θα παραδώσει κυριαρχία επί του προϋπολογισμού της για να χρησιμοποιήσει το γερμανικό αξιόχρεο.

Σε όλα αυτά τα μαύρα σενάρια βέβαια εκφράζονται και ορισμένες αντιρρήσεις από την πλευρά των αισιόδοξων. Οι αισιόδοξοι είναι εκείνοι που αποδίδουν μεγαλύτερη έμφαση στην πολιτική παρά στην οικονομία και υποστηρίζουν πως παρά τα εμπόδια που όντως αντιμετωπίζει το ευρώ, το κύριο δίδαγμα από την κρίση χρέους μέχρι στιγμής ήταν πως οι αγορές και οικονομολόγοι εκτιμούν λανθασμένα την πολιτική βούληση των ευρωπαϊκών ηγετών να κάνουν ό,τι είναι απαραίτητο για να σώσουν το ενιαίο νόμισμα.

«Η κρίση του ευρώ είναι υπερβολικά εύκολο να λυθεί γιατί δεν αφορά την οικονομία αλλά την πολιτική», υποστηρίζει χαρακτηριστικά ο Τζιμ Ο Νιλ, πρόεδρος της Goldman Sachs Asset Management. “Αν η Αγγέλα Μέρκελ και οι συνάδελφοί της αποφασίσουν να σταθούν στο πλευρό των υπόλοιπων κρατών της Ευρωζώνης και να συμπεριφερθούν σα να υπάρχει πραγματική ένωση η κρίση θα τελειώσει σε μια βδομάδα», προσθέτει.

Η διάρρηξη του κοινού νομίσματος θα ρίξει την Ευρωζώνη σε βαθιά ύφεση και εκατομμύρια άνθρωποι θα χάσουν τη δουλειά τους. Ούτε η Γερμανία θα μείνει στο απυρόβλητο και θα  επιβαρυνθεί με ένα λογαριασμό εκατοντάδων δις δολαρίων που δεν πρόκειται να πληρωθεί. Η κατάρρευση του ευρώ θα οριοθετήσει επίσης τον τερματισμό 6 δεκαετιών στενότερης ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης που στόχευε στην παγίωση της ειρήνης και της ευημερίας σε μια ήπειρο βαμμένη με το αίμα δύο παγκοσμίων πολέμων. Όχι, δεν θα καταλήξει σε νέες πολεμικές συγκρούσεις. Αλλά θα πλήξει όλους τους στυλοβάτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όπως είναι η ενιαία αγορά, η ελεύθερη διακίνηση των προσώπων, το κύρος και η επιρροή της Ευρώπης στην παγκόσμια σκηνή.

Είναι βέβαιο ότι οι χώρες του Βορρά θα θελήσουν να αποφύγουν την καταστροφή. Πάση θυσία όμως; Αν δούμε ότι σε μια τόσο κρίσιμη σύνοδο η Γερμανία προσέρχεται αποφασισμένη να μην κάνει καμιά άλλη ‘θυσία’ πέραν της αποδοχής της εποπτείας της ΕΚΤ  επί των μεγάλων διασυνοριακών τραπεζών, εμείς τουλάχιστον δεν βλέπουμε πώς μπορεί να συνεχιστεί η παράσταση του κοινού νομίσματος. 

ΒΑΡΟΥΦΑΚΗΣ:Η Ελλάδα έχει τελειώσει

27 Ιουνίου 2012 Blog

• 2032

  
  

  Συνέντευξη Βαρουφάκη στο ABC (BBC της Αυστραλίας

LEIGH SALES, Παρουσιαστής: Μαζί μας σήμερα από την Αθήνα είναι ο Έλληνας οικονομολόγος Γιάννης Βαρουφάκης.

Το προφανές ερώτημα είναι: τι θα γίνει τώρα;

Γ. ΒΑΡΟΥΦΑΚΗΣ: Λοιπόν, ο εκτροχιασμός του τρένου που είναι η ευρωζώνη, η οποία ξεκίνησε με την Ελλάδα και στη συνέχεια άρχισαν να φεύγουν διαδοχικά και άλλα βαγόνια – η Ιρλανδία, η Πορτογαλία, τώρα και η Ισπανία – συνεχίζεται. Και η χθεσινή ψηφοφορία δεν πρόκειται να αλλάξει τίποτα. Όλος ο…………

ενθουσιασμός και οι εορτασμοί είναι πλήρως και εντελώς άστοχοι. Φοβάμαι ότι η ευρωζώνη και η Ευρώπη συνεχίζει την ίδια διαδρομή εδώ και τα δύο τελευταία χρόνια με μια πλειάδα λαθών, που καταντάνε κωμικά πια. Κοιτάξτε την Ισπανία, τι συμβαίνει σήμερα. Κοιτάξτε τι συμβαίνει στην Ιταλία. Εκτός αν η λογική ή ό,τι περνάει για λογική στην ευρωπαϊκή προσέγγιση στην κρίση αλλάξει και μάλιστα πολύ σύντομα η ευρωζώνη θα αποτελεί ιστορία.

 LEIGH : Λοιπόν, ας μείνουμε με την γενική εικόνα για την ώρα πριν εμβαθύνουμε στην Ελλάδα. Τι νομίζετε ότι θα μπορούσε να συμβεί για να αποτραπεί η καταστροφή όπως την προβλέπετε;

 ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΡΟΥΦΑΚΗΣ: Τρία πράγματα, πολύ απλά βήματα που πρέπει να ληφθούν. Κοιτάξτε, στην Ευρώπη, είτε πρόκειται για την Ελλάδα ή την Ισπανία, αυτό που έχουμε τώρα είναι αφερέγγυες τράπεζες που βρίσκονται σε θανάσιμο εναγκαλισμό με αφερέγγυα κράτη. Έτσι, τα κράτη δανείζονται από τον πυρήνα της Ευρώπης, προκειμένου να δώσουν στις τράπεζες και οι τράπεζες δανείζονται για να δώσουν στο κράτος και έτσι τράπεζες και κράτη είναι εγκλωβισμένοι σε ένα θανάσιμο εναγκαλισμό που αναμένεται να καταλήξει σε ναυάγιο πολύ γρήγορα. Λοιπόν, αυτό που πρέπει να κάνουμε είναι να σπάσουμε αυτό το δεσμό μεταξύ αφερέγγυων τραπεζών και κρατών σε πτώχευση. Ο τρόπος να γίνει αυτό είναι να ενοποιήσουμε το τραπεζικό σύστημα, να το εξευρωπαΐσουμε μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση και να χρηματοδοτείται άμεσα και όχι μέσω εθνικών κυβερνήσεων. Αυτό είναι ένα πολύ απλό βήμα, αλλά φαίνεται ότι είναι ένα βήμα πάρα πολύ μακριά από την Ευρωπαϊκή Ένωση.

 Δεύτερον, αυτό που χρειάζεται είναι η αμοιβαιοποίηση, ένα είδος κοινού χρέους, όπως έχουμε στην Αυστραλία, ξέρετε, η ομοσπονδιακή κυβέρνηση έχει το δικό της χρέους, πέραν αυτού των πολιτειών. Και τρίτον, χρειαζόμαστε μια επενδυτική πολιτική η οποία να διατρέχει ολόκληρη την ευρωζώνη. Επειδή έχετε μια δευτερεύουσα νομισματική περιοχή, πρέπει να έχετε μια επενδυτική στρατηγική, ένα μηχανισμό ανακύκλωσης για το όλο θέμα. Αν δεν έχουμε αυτά τα πράγματα, και η Γερμανία δεν τα θέλει, φοβάμαι ότι δεν υπάρχει απολύτως τίποτα που να αποτρέψει τη συνέχιση αυτού του εκτροχιασμού σε αργή κίνηση.   


LEIGH : Για να επιστρέψω στην Ελλάδα συγκεκριμένα, οι πολιτικοί στην χώρα δεν μπορούσαν καν να συμφωνήσουν σχετικά με τους όρους μιας τηλεοπτικής συζήτησης κατά τη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας. Πώς πρόκειται να συμβιβαστούν για τα μέτρα που αφορούν την ανάκαμψη της ελληνικής οικονομίας;

 ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΡΟΥΦΑΚΗΣ: Δεν μπορούν να διορθώσουν την ελληνική οικονομία. Η ελληνική οικονομία έχει τελειώσει. Η ελληνική οικονομία βρίσκεται σε μια μεγάλη, μεγάλη ύφεση. Η αυξανόμενη κοινωνική οικονομία περνάει ένα μακρύ χειμώνα δυσαρέσκειας. Δεν υπάρχει καμία δύναμη, καμία δύναμη εντός της ελληνικής οικονομίας, εντός της ελληνικής κοινωνίας, που μπορεί να αποτρέψει – φανταστείτε ότι είμαστε στο Οχάιο το 1931 και ρωτούσαμε: τι μπορεί να κάνουν οι πολιτικοί του Οχάιο για να σώσουν το Οχάιο από τη Μεγάλη Ύφεση; Η απάντηση είναι τίποτα.

 LEIGH: Λοιπόν, τι θα συμβεί στη συνέχεια στην Ελλάδα;

 ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΡΟΥΦΑΚΗΣ: Εξαρτάται από το τι θα συμβεί στην ευρωζώνη. Ακριβώς όπως αυτό που συνέβη στο Οχάιο εξαρτήθηκε από την άνοδο του προέδρου Ρούζβελτ και του New Deal, αν δεν έχουμε μια νέα συμφωνία για την Ευρώπη, η Ελλάδα δεν πρόκειται να πάρει ανάσα. Αυτό δεν σημαίνει ότι εάν η Ευρώπη γιατρέψει τις πληγές της, θα γιατρευτεί και η Ελλάδα. Είναι μια απαραίτητη προϋπόθεση να βρει η ευρωζώνη ένα ορθολογικό σχέδιο για τον εαυτό της. Δεν είναι η επαρκής προϋπόθεση. Η Ευρώπη μπορεί να διορθωθεί αλλά η Ελλάδα με τη σαθρότητα και τα κακώς κείμενα που την χαρακτηρίζουν μπορεί να μην ανακάμψει ποτέ. Αλλά έως ότου (και αν) η ευρωζώνη βρει ένα λογικό σχέδιο για να σταματήσει αυτό το ναυάγιο σε όλη την Ευρωπαϊκή Ένωση, σε ολόκληρη την ευρωζώνη, η Ελλάδα δεν θα έχει καμία τύχη.

 LEIGH: Διάβασα κάποια στατιστικά σήμερα ότι επτά στους δέκα Έλληνες θέλουν να μεταναστεύσουν. Πώς θα περιγράφατε την εθνική διάθεση εκεί;

 ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΡΟΥΦΑΚΗΣ: Αυτή είναι η δικιά μας Μεγάλη Ύφεση. Όχι μόνο από οικονομικής άποψης, αλλά και με μια ψυχολογική έννοια. Οι Έλληνες βρίσκονται σε κατατονική κατάσταση. Από τη μια στιγμή στην άλλη, σε κατάσταση οργής, αυτή είναι μια τυπική περίπτωση μανιοκατάθλιψης. Δεν υπάρχουν προοπτικές. Δεν υπάρχει φως στην άκρη του τούνελ. Υπάρχουν θυσίες, αλλά κανείς δεν έχει την αίσθηση ότι οι θυσίες λαμβάνουν τη μορφή κάποιου είδους επένδυσης για αλλαγή πορείας. Αυτό είναι το πρόβλημα όταν είστε κολλημένοι σε μια ευρωζώνη που είναι πραγματικά άσχημα σχεδιασμένη, η οποία καταρρέει και η οποία δεν δίνει ευκαιρίες στα πιο αδύναμα μέλη της του να διαφύγουν μέσω κάποιου είδους λυτρωτικής κρίσης.

Read more: http://tolimeri.blogspot.com/2012/06/blog-post_98.html#ixzz1yynCOlfj

Οι τράπεζες και ο νέος καπιταλισμός.

ΣΧΟΛΙΑ (31)

Share

653

Στα παλιά, καλά γουέστερν, οι ληστείες στις τράπεζες στηρίζονταν στη βία και όχι τόσο στην εξυπνάδα. Τρεις καουμπόηδες με μαντήλια στο πρόσωπο έμπαιναν στην τράπεζα, σήκωναν το χρήμα κι έφευγαν γρήγορα για να πιουν τα ποτά τους σε κάποιο διπλανό σαλούν, αφήνοντας τον τραπεζίτη σε απόγνωση. Αυτά στον κινηματογράφο. Στην πραγματικότητα, κανένας τραπεζίτης δεν ήταν ποτέ σε απόγνωση, ούτε και είναι, παρά μόνο αν δεν κερδίζει όσα θέλει. Ως τη δεκαετία του ’70 ο καπιταλισμός λειτουργούσε με έναν απλό τρόπο. Όποιος έβγαζε κάποιο κέρδος από τη δουλειά του, το κατέθετε στις τράπεζες. Οι τράπεζες χρησιμοποιούσαν αυτό το κέρδος για να κάνουν τις δικές τους επενδύσεις. Χρηματοδοτούσαν αυτή την αλυσίδα του καπιταλισμού, κέρδος-επένδυση, φτιάχνοντας έναν κύκλο επενδυτικό, αλλά περισσότερο ένα όνειρο. Το όνειρο της συνεχούς ευημερίας.

Στο όνειρο αυτό οι τράπεζες ήταν ο εγγυητής. Ξαφνικά, όμως, ο καπιταλισμός έπαψε να είναι παραγωγικός. Να επενδύει, δηλαδή, σε αυτή την αλυσίδα «εργασίας», περιμένοντας να καταθέσει τα χρήματά του όποιος κερδίζει και στη συνέχεια να δανειοδοτηθεί από τα κέρδη για να επανεπενδύσει. Οι τράπεζες άρχισαν να γίνονται γραφεία στοιχημάτων. Μπορούσες, αντί να επενδύσεις στη δουλειά σου για να βγάλεις κέρδος, να επενδύσεις σ’ ένα τραπεζικό προϊόν με μεγαλύτερη απόδοση. Το τραπεζικό προϊόν μπορούσε να είναι ένα ασφάλιστρο κάποιου άλλου προϊόντος ή ακόμη κι ένα κανονικό στοίχημα για το πώς θα κινηθεί η οικονομία μιας χώρας. Έτσι δημιουργήθηκαν τα τοξικάπροϊόντα που έριξαν στον γκρεμό την παγκόσμια οικονομία. Ο καπιταλισμός έγινε χρηματοπιστωτικός. Το παγκόσμιο χρήμα ήταν μια φούσκα που εγγράφονταν απλώς στα ταμπλό των χρηματιστηρίων. Η πολιτική έπαψε να ορίζει πώς θα κινηθεί η οικονομία κι έγινε το ανάποδο. Η οικονομία καθόριζε πώς θα κινούνταν η πολιτική μέσα από μια οικονομική ελίτ που ανέλαβε να βάλει τις χώρες στη μέγγενη των νόμων της αγοράς. Αν ακούσετε τον κύριο Παπαδήμο ή τον κύριο Παπακωνσταντίνου να μιλάνε, θα καταλάβετε.

Σε αυτήν τη λειτουργία των τραπεζών καθοριστικό ρόλο παίζουν τα δάνεια. Το χρέος δημιουργεί κέρδος για τις τράπεζες. Για να κερδίσουν, λοιπόν, έδωσαν δάνεια. Πολλά δάνεια, ακόμη και για τη φαγούρα. Και δημιούργησαν ανάγκες. Καταναλωτικές ανάγκες. Δάνειζαν για να καλύψουν αυτές τις ανάγκες. Όταν ο κύριος Παπαδήμος λέει πως «η χώρα ζούσε με δανεικά», αποκρύπτει πως ο ίδιος, ως διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος, έδωσε εντολή για την απελευθέρωση των κάθε είδους δανείων.

Όλα αυτά τα χρόνια οι τράπεζες δανείζουν. Γιατί, λοιπόν, δεν έχουν χρήματα; Γιατί οι μεγαλομέτοχοί τους χρησιμοποιούν την τράπεζα όπως το έκανε ο Κοσκωτάς, αλλά σε γιγαντιαία κλίμακα. Δανείζουν στον καταναλωτή, αλλά δανείζουν με ευνοϊκούς όρους σε offshore εταιρείες πίσω από τις οποίες είναι οι ίδιοι. Στη συνέχεια οι εταιρείες εμφανίζονται να μην μπορούν να πληρώσουν τα χρέη και τότε αυτά διαγράφονται. Επίσης, χρησιμοποιούν τις τράπεζες για να κερδίσουν κάποιες άλλες εταιρείες τους. Μια εταιρεία τους πουλάει ένα ακίνητο και το αγοράζει η τράπεζα σε τιμή πενταπλάσια από την πραγματική. Οι τράπεζες, επίσης, χρηματοδοτούν επιχειρήσεις όπου οι εγγυήσεις δεν είναι πραγματικές. Ένα κανάλι, για παράδειγμα, εμφανίζεται να έχει αξία 100 εκατομμύρια. Η άυλη περιουσία του όμως (ταινίες, αρχείο κ.λπ.) εκτιμάται από ορκωτούς λογιστές (αυτήν τη μεγάλη αμαρτία που καλύπτει όλα τα ελληνικά σκάνδαλα) 400 εκατομμύρια. Έτσι το κανάλι ξαφνικά μπορεί να πάρει δάνειο 400 εκατομμύρια. Και μετά να κλείσει. Όταν έρθει η ώρα να κάνουν αύξηση μετοχικού κεφαλαίου, κινούν εικονικό χρήμα. Δηλαδή δανειοδοτούν μια εταιρεία, η οποία εμφανίζεται μετά να συμμετέχει στην αύξηση μετοχικού κεφαλαίου της τράπεζας. Ψεύτικη αύξηση με ψεύτικο χρήμα. Οι μεγαλομέτοχοι των τραπεζών δεν χάνουν. Ίσως να έχουν πάρει κι ένα μεγάλο δωράκι γι' αυτό που κάνουν.

Χάνουν όμως οι μικρομέτοχοι που δεν συμμετέχουν στο παιχνίδι. Και οι τράπεζες.

Και τότε έρχεται το κράτος και λέει πως αν δεν ενισχυθούν οι τράπεζες από το ίδιο, θα καταρρεύσουν. Και τότε θα χάσουν τα λεφτά τους οι καταθέτες. Οι πάντες αρχίζουν ν’ ανησυχούν. Ακόμη και αυτοί που δεν είναι καταθέτες, μια που έχουν το όνειρο να γίνουν. Κι έτσι το κράτος επιδοτεί τις τράπεζες για να μην καταρρεύσουν. Δεν μένει παρά όλοι να χειροκροτήσουν. Η Blackrock, η οποία ανέλαβε να ελέγξει τις ελληνικές τράπεζες, αυτός ο κολοσσός που συνδέεται μετοχικά με την Goldman Sachs, είναι ένα εργαλείο των τραπεζών. Ορίζει πώς θα μοιράσουν το χρήμα μεταξύ τους και όχι πώς θα το γλιτώσει ο Έλληνας φορολογούμενος. Ποιες τράπεζες θα πεταχτούν έξω, δηλαδή, στην αναδιανομή της πίτας.

Το ελληνικό κράτος έχει ήδη δώσει στις τράπεζες 18 δισ. (άλλα 70 είχε δώσει τα προηγούμενα χρόνια), χωρίς να βάλει κανέναν όρο για τη λειτουργία τους. Χωρίς να έχει κανέναν λόγο στις αποφάσεις ή στο πώς θα χρηματοδοτηθεί η αγορά. Στο τέλος της χρονιάς οι τράπεζες θα ανακοινώσουν πως έριξαν στην αγορά 7 δισ. Σε δάνεια. Μόνο που δεν θα τα έχει πάρει κανένας επιχειρηματίας, αλλά κάποιες εταιρείες με εξωτικά ονόματα και πάλι. Κανένα δάνειο δεν θα κουρευτεί ως αντάλλαγμα, καμιά χρηματοδότηση δεν θα υπάρξει για την ανάπτυξη. Οι τράπεζες θα συνεχίσουν να ληστεύουν, αλλά στο μυαλό μας η ληστεία της τράπεζας θα είναι αυτό που βλέπαμε στα παλιά γουέστερν. Η επανακεφαλαιοποίηση των τραπεζιτών και όχι των τραπεζών θα έχει πετύχει.

Ο Κόσμος θα καταστραφεί! Υποβαθμίστηκε και η Γερμανία...

Σε υποβάθμιση-έκπληξη της γερμανικής οικονομίας προχώρησε ο ανεξάρτητος οίκος αξιολόγησης Egan Jones. Το μόνο που μένει πλέον, είναι να πτωχεύσει ο Μπιλ Γκέιτς…

Οι αναλυτές του οίκου τοποθετούν την διαβάθμιση της πιστοληπτικής αξιολόγησης της ατμομηχανής της ευρωπαϊκής οικονομίας στην κλίμακα «Α+» (από «AA -») και αιτιολογούν την απόφασή τους αυτή στην ολοένα εντεινόμενη κρίση χρέους στην Ευρωζώνη που αργά ή γρήγορα θα πλήξει και τις γερμανικές εξαγωγές, ενώ αυξάνει παράλληλα και το κόστος «διασώσεων» για τη Γερμανία.

Συγκεκριμένα τονίζουν πως ανεξάρτητα από το εάν η Ελλάδα ή κάποιο άλλο μέλος της Ευρωζώνης εγκαταλείψει το ευρώ, η Γερμανία θα μείνει με «τεράστιες ανείσπρακτες απαιτήσεις». Οι ειδικοί του Egan-Jones εκτιμούν πως οι συνολικές οφειλές τρίτων ευρωπαϊκών χωρών προς τη Γερμανία αγγίζουν τα 700 δισ. ευρώ με μόνο το 50% να είναι εισπράξιμο! Μάλιστα στο ποσό αυτό δεν περιλαμβάνεται η έκθεση των γερμανικών τραπεζών στις προβληματικές χώρες της Ευρωζώνης. Εφόσον συνυπολογισθούν και αυτά τα κεφάλαια τότε το χρέος της Γερμανίας σκαρφαλώνει στο 114% του ΑΕΠ, όπως εκτιμά ο οίκος, ενώ χωρίς την επιπρόσθετη έκθεση εκτιμάται στο 89% για το 2012.

Ενδεικτικό είναι πως στην αιτιολογική τους έκθεση οι αναλυτές του οίκου θέτουν σε αρνητική θέση και τις προοπτικές (outlook) της γερμανικής οικονομίας, κάτι που μεταφράζεται σε παρακολούθηση για μελλοντική περαιτέρω υποβάθμιση!

protothema.gr

Φίλε μου Γιάννη. Του Γιάννη Βαρουφάκη

www.protagon.gr

Aπό την μία μεριά θέλω να σου δώσω συγχαρητήρια. Από την άλλη, λόγω της ειλικρινούς φιλίας μας, νιώθω την ανάγκη να πω ότι άξιζες κάτι καλύτερο από το τιμόνι της οικονομίας αφού το πλοίο προσέκρουσε στα βράχια.

Ξέρω ότι, με τον έμφυτο ενθουσιασμό σου, το εννοείς όταν λες ότι υπάρχουν πολλές δυνατότητες να βγει η χώρα από την Κρίση. Είναι ο ίδιος ενθουσιασμός που σε έκανε τότε, στα μέσα της δεκαετίας του ’90, να πιστέψεις (όταν όλοι σε κορόιδευαν) πως η Ελλάδα μπορεί να μπει στην ευρωζώνη – μια πίστη που σχέδον μόνος σου μετέτρεψες (από την θέση του Προέδρου του Συμβουλίου Οικονομικών Εμπειρογνωμόνων, και βασικού διαπραγματευτή με τους ευρωπαίους) σε πραγματικότητα.

Όμως, Γιάννη, αυτή την φορά τα πράγματα είναι διαφορετικά. Τότε, στα 1995, η Ευρώπη δημιουργούσε κάτι το νέο και συναρπαστικό. Το ερώτημα τότε ήταν αν μπορεί η μικρή και σαθρή Ελλάδα να γίνει αποδεκτή σε αυτό το νέο δημιούργημα, στο ευρωσύστημα, με μια άμβλυνση και κάπως δημιουργική ερμηνεία των όρων που ίσχυαν. Σήμερα η Ευρώπη αποδομείται. Μια άμβλυνση και κάπως δημιουργική ερμηνεία των όρων του τωρινού «παιγνίου» δεν θα βοηθήσει. Και δεν θα βοηθήσει ούτε εμάς, την Ελλάδα, αλλά ούτε και εκείνους, τον «σκληρό πυρήνα» της Ευρώπης.

Αποδεχόμενος την θέση του υπουργού Oικονομικών αποδέχθηκες δύο γιγάντιαιες προκλήσεις. Η πρώτη αφορά, προφανώς, στις διαπραγματεύσεις για το Μνημόνιο 3. Η δεύτερη σχετίζεται με τις εσωτερικές «μεταρρυθμίσεις» για τις οποίες τόσο πολύ έχεις δουλέψει κι έχεις επιχειρηματολογήσει από την θέση του Γενικού Διευθυντή του ΙΟΒΕ.

Ως προς το δεύτερο, όλοι θα καραδοκούν περιμένοντας να δουν πώς θα υλοποιήσεις τις μεταρρυθμίσεις που πρότεινες όλον αυτόν τον καιρό, καθώς και το αν τελικά θα οδηγήσουν (σε περίπτωση που εισαχθούν) στην ώθηση της οικονομίας που προέβλεπε το ΙΟΒΕ (π.χ. θεαματική αύξηση του ΑΕΠ). Γνωρίζεις ότι διαφωνούσα με εκείνες τις προβλέψεις σας. Πολύ φοβάμαι όμως, όχι ότι θα διαψευτείς από τα πράγματα, αλλά ότι δεν θα «προκάνεις» (πού ’λεγε κι ο Χαρίλαος) καν να εισάγεις τις μεταρρυθμίσεις σου καθώς ο εκτροχιασμός του τραίνου της Ευρώπης θα δημιουργήσει τέτοια πενία και τόσους κραδασμούς που η χώρα θα αποδειχθεί μη μεταρρυθμίσιμη για πολλά έτη μετά το τέλος της υπουργικής σου θητείας. Με απλά λόγια, η πρώτη σου πρόκληση, η ευρωπαϊκή διαπραγμάτευση, θα προσδιορίσει το αν θα σου δοθεί η ευκαιρία να έρθεις αντιμέτωπος με την δεύτερη. Είναι κάτι που ξέρω ότι γνωρίζεις αλλά απλά το καταγράφω επειδή δεν πρέπει να κριθείς από την μη εφαρμογή μεταρρυθμίσεων στις οποίες πιστεύεις βαθειά όταν για αυτήν (την μη εφαρμογή) θα φταίει η αποδόμηση της Ευρώπης.

Ας έρθουμε όμως τώρα στην πρώτη και βασική σου πρόκληση, σε αυτά που θα βρεις μπροστά σου στην Εσπερία. Γιάννη, δεν υπάρχει χρόνος πια για επιμήκυνση του προβλήματος. Τα Μνημόνια 1&2, σε τελική ανάλυση, είχαν την λογική του να κερδίσουμε χρόνο μπας και ορθοποδήσουμε. Διαφωνήσαμε, εσύ κι εγώ, ως προς την σοφία αυτής της «στρατηγικής». Όμως, αυτή μας η διαφωνία έχει γίνει πλέον «ακαδημαϊκή». Κι αυτό επειδή ένα τρίτο Μνημόνιο δεν θα μας εξασφαλίσει χρόνο καθώς η άμμος στην κλεψύδρα του ευρώ τείνει να σωθεί. Όσο ρέει ακόμα, κι όσο σου δίνεται η δυνατότητα να πεις δυο ή τρία πράγματα στο Ecofin, πρέπει να την χρησιμοποιήσεις όχι για να πετύχεις μια καλή «παράταση» για την Ελλάδα αλλά για να αλλάξεις τους όρους της συζήτησης. Για να το πω απλά, αν επιστρέψεις από την επόμενη Σύνοδο με καλύτερους όρους του Μνημονίου 2, τότε το φθινόπωρο η ιστορία θα σου επιφυλάσσει την πιο άδικη τιμωρία έλληνα υπουργού: του να αναγκαστεί ο άνθρωπος που προσέφερε τα μέγιστα για να είναι η Ελλάδα στο ευρώ να παρακολουθεί από την Πλατεία Συντάγματος την έξοδο της χώρας από ένα ευρώ υπό συνολική κατάρρευση.

Μπορείς μόνος σου να σταματήσεις την επερχόμενη λαίλαπα; Δεν γνωρίζω. Αλλά θα μοιραστώ την έμφυτη αισιοδοξία σου και θα καταθέσω περιληπτικά μερικές σκέψεις αναφορικά με το βασικό ζητούμενο: Πρέπει να δεσμεύσεις του ευρωπαίους σε μια-δυο κινήσεις που θα τους αποτρέψουν να μας αποβάλουν από το ευρώ (σε μερικούς μήνες) και οι οποίες, παράλληλα, θα αλλάξουν την ημερήσια διάταξη στην Ευρώπη προς μια κατεύθυνση που μπορεί να σώσει το καταρρέον ευρωσύστημα. Ποιες είναι αυτές;

Κίνηση 1: Να μην ζητήσεις νέα δάνεια, παρά το γεγονός ότι ξέρεις καλά πως το χρονοδιάγραμμα δημοσιονομικής προσαρμογής, δεν βγαίνει με τα συμφωνημένα ποσά. Αντί για νέα δανεικά, να προτείνεις στο Ecofin τα κεφάλαια που πηγαίνουν στις τράπεζες για ανακεφαλαιοποίησή τους να μην καταγράφονται στο ελληνικό δημόσιο χρέος (και να μην χρειάζεται η αποπληρωμή τους από το ελληνικό δημόσιο). Αντίθετα, να πηγαίνουν κατ’ ευθείαν από το EFSF-ESM στις τράπεζες με το πρώτο να λαμβάνει ως αντάλλαγμα κοινές μετοχές τους, και, σε συνεργασία με την ΕΚΤ και την EBA (European Banking Authority), να επιβλέπει την εξυγείανση των τραπεζών. Όταν οι τράπεζες ορθοποδήσουν, το EFSF-ESM να πουλήσει αυτές τις μετοχές αυτές και τα δάνεια αποπληρώνονται χωρίς την ανάμειξη του ελληνικού δημοσίου.

Το πλεονέκτημα αυτής της κίνησης (σε σχέση με την «επιτυχία» μιας επιμήκυνσης και νέων δανείων) είναι τριπλό: Πρώτον, απελευθερώνεις 30 δις από τα κονδύλια του 2ου Μνημονίου. Δεύτερον, βάζεις στο παιχνίδι, στο πλευρό της Ελλάδας, τους Rajoy και Monti. Τρίτον, και σημαντικότερο, καθιστάς την υπόλοιπη Ευρώπη συνέταιρους του ελληνικού τραπεζικού συστήματος καταργώντας ουσιαστικά την απειλή αποπομπής της Ελλάδας από το ευρώ.

Κίνηση 2: Να επικαλεστείς πάμπολλα παραδείγματα (π.χ. τα χρέη της Βρετανίας προς τις ΗΠΑ μετά τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο) ζητώντας moratorium των αποπληρωμών προς την τρόικα για ένα έτος και για όσο καιρό ο ρυθμός μεγέθυνσης της ελληνικής οικονομίας είναι κάτω του 1%. Όταν ο ρυθμός αυτός ξεπεράσει το 1%, τότε οι αποπληρωμές να ξεκινούν και πάλι σταδιακά, και ως συνάρτηση της ανάπτυξης, για όσο χρονικό διάστημα απαιτείται.

Το πλεονέκτημα εδώ είναι, και πρέπει να το πεις ευθαρσώς, ότι η Ευρώπη αποκτά έννομο συμφέρον να σταματήσει η ύφεση που κοντεύει να γκρεμίσει ό,τι έχει μείνει όρθιο στην χώρα. Επiπλέον, δίνει στους Γάλλους του Hollande το πάτημα που χρειάζονται για να ενεργοποιηθεί σωστά η Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων και το Ευρωπαϊκό Ταμείο Επενδύσεων.

Εν κατακλείδι, στόχος σου είναι να δεσμεύσεις τους εταίρους στην μη αποπομπή της Ελλάδας και σε κινήσεις διάσωσης του ευρώ. Δεν είναι καθόλου εύκολο. Δεν γνωρίζω αν είναι πλέον εφικτό. Αυτό που γνωρίζω είναι ότι, διαφορετικά, αν απλώς πάρουμε μια επιμήκυνση ή περισσότερα δάνεια και παρατάσεις, η αποπομπή μας από ένα καταρρέον ευρώ θα είναι απολύτως σίγουρη. Ήδη εργάζονται για αυτή «παλιόφιλοί» σου (με τον Hans-Werner Sinn να είναι ο πιο εμφανής).

Γιάννη, πριν 15 χρόνια περίπου χρόνια κατάφερες να δεσμεύσεις τους ευρωπαίους να βάλουν την Ελλάδα στους κόλπους του ευρώ. Όταν θα τους ξαναδείς υπό την νέα ιδιότητά σου οι μισοί δεν θα θυμούνται τον ρόλο σου εκείνο κι οι άλλοι μισοί δεν θα σε έχουν συγχωρέσει για αυτόν (καθώς, εν τη ανοησία τους θεωρούν την Ελλάδα ως την αρχή του ευρω-προβλήματος). Τις επόμενες εβδομάδες θα πρέπει να τους ξαναδεσμεύσεις. Αυτή την φορά, δεν μπορείς να πετύχεις την απαραίτητη δέσμευσή τους μέσα από smooth-talking, φιλοφρονήσεις, δημιουργική μακρο-λογιστική και επίδειξη εξυπνάδας. Αυτή την φορά πρέπει να τους δεσμεύσεις σε πράγματα τα οποία δεν θέλουν επ’ ουδενί να δεσμευτούν. Εκείνοι θέλουν το πολύ-πολύ να σου δώσουν περισσότερο σχοινί να κρεμαστείς (την λεγόμενη επιμήκυνση και χαλάρωση των όρων του Μνημονίου 2). Εσύ πρέπει να μην το δεχθείς αλλά να απαιτήσεις μια σκάλα στην οποία να ανέβουν κι εκείνοι.

Κλείνοντας πιο προσωπικά, γνωρίζεις τα συναισθήματά μου για σένα. Θεωρώ σκανδαλώδες, παρόλο που δυο χρόνια τώρα διαφωνούμε έντονα, ότι έπρεπε τα πράγματα να έρθουν εδώ που έφτασαν για να σε χρησιμοποιήσει η φαύλη πολιτική σκηνή. Δίπλα σου, στην ίδια κυβέρνηση, έχεις τους εκπρόσωπους του καθεστώτος που μας οδήγησε στον γκρεμό. Θα έχεις πολύ λίγη υποστήριξη από αυτούς – κι είμαι σίγουρος ότι το ξέρεις, όπως ξέρεις ότι σε περιμένουν στην γωνία για να σου φορτώσουν την όποια αποτυχία (είναι βλέπεις τόσο επιθετικά βλάκες που θεωρούν ότι θα υπάρξει «μετά»!). Σου εύχομαι να πετύχεις. Την μόνη βοήθεια που μπορώ να σου προσφέρω αυτή την στιγμή είναι η αγάπη μου και η έντονη προειδοποίηση ότι το ευρωσύστημα καταρρέει, κάτι που σου αφαιρεί την προοπτική μιας νέας παράτασης, επιμήκυνσης ή εξαγοράς χρόνου.

Τον κώδωνα του κινδύνου για το δανεισμό της Ισπανίας κρούει ο Ραχόι

Η Ισπανία δεν μπορεί να συνεχίσει να δανείζεται για μεγάλο χρονικό διάστημα με τα σημερινά υψηλά επιτόκια, προειδοποίησε ο Πρωθυπουργός της χώρας Μαριάνο Ραχόι.

«Είναι πολύ δύσκολο να δανειζόμαστε σήμερα και θα γίνει ακόμα πιο δύσκολο, εάν δε στείλουμε ένα σαφές μήνυμα ότι λαμβάνουμε σοβαρά υπόψη την εξυγίανση των δημοσιονομικών και τη μείωση του ελλείμματος», ανέφερε την Τετάρτη ο Μ. Ραχόι στο ισπανικό κοινοβούλιο και ενώ το οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησή του εξετάζει την αύξηση φόρων και την κατάργηση επιστροφών σε μία προσπάθεια να συγκρατήσει το έλλειμμα.

Όταν δεν έχεις εθνικό νόμισμα

 | HTTP://TRO-MA-KTIKO.BLOGSPOT.COM/ | 2012-06-27 10:32:05

-Τι ... συνέβη και οι "πανίσχυρες" (όπως έλεγαν...) οικονομίες της Ισπανίας και της Κύπρου έκαναν επείγουσα αίτηση για την ένταξή τους στα... "μνημόνια";

-O λόγος είναι απλός:

-"Εφυγαν τα χρήματα" για το... εξωτερικό (Ελβετία, Γερμανία, Ρωσία, off-shore κλπ.) από τους ... ΙΔΙΟΥΣ τους τραπεζίτες (και τους μεγαλοκαταθέτες...) που έχουν - προφανώς - "συνεννοηθεί" με τον Γερμανογαλλικό άξονα (και διάφορες "εταιρίες"...) ώστε να "βάλουν στο χέρι" τον εθνικο πλούτο των λαών ( γη, τουριστικα ακινητα, καταστηματα, ΔΕΚΟ, υδρογονάνθρακες κλπ...).

-Ειδικά στην Κύπρο, τα τελευταία χρονια , έγινε "ειρηνική απόβαση" ΧΙΛΙΑΔΩΝ ΠΛΟΥΣΙΩΝ ΡΩΣΩΝ που κατέθεσαν - τοποθετησαν ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΠΟΣΑ ποσά στις Κυπριακές τράπεζες, αγοράζοντας κατά δεκάδες τα ακίνητα και - φυσικά - βάζοντας "πόδι" στην Κυπριακή Δημοκρατία, δημιουργώντας - μαλιστα- και ... οικογένειες (χιλιάδες Κυπριες παντρεύτηκαν Ρώσους!).

- Οι ..."φιλοι -ορθοδοξοι" Ρωσοι λειτουργησαν ως "δουρειοι ιπποι" του χρηματοτραπεζικου συστηματος των διεθνων τοκογλυφων (που χρησιμοποιουν το ευρωνομισμα ως...''εργαλειο χρεωκοπιας" και υποδουλωσης - εξαθλιωσης των λαων.)

-Κανεις (;) δεν καταλαβαινε τιποτα στη Μεγαλονησο τις εποχες της "ευμαρειας"...

-Αλλωστε, η προοπτικη της εξορυξης του πετρελαιου εσβηνε τις φωνες των "καχυποπτων" αναλυτων...που - τελικα - ΕΙΧΑΝ ΔΙΚΙΟ! 

- ΚΙ ΕΔΩ , ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΕΦΑΡΜΟΣΤΗΚΕ ΠΑΡΟΜΟΙΟ ΣΧΕΔΙΟ... ( τα ακινητα πωλουνται κατα εκατονταδες - αντι "πινακιου φακης" απο τους χρεωκοπημενους και "χαρατσωμενους" Ελληνες - σε Θεσσαλονικη , Χαλκιδικη , Πιερια και αλλου ... στο ρωσικο "λομπυ".) 

-Ηταν οι ιδιοι που πουλησαν - λιγο πριν - τα χρυσαφικα τους στα ενεχυροδανειστηρια ...

-Η ΕΛΛΑΔΑ ΣΕ ΛΙΓΟ ΔΕΝ ΘΑ ΑΝΗΚΕΙ ΣΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ - ΕΚΤΟΣ ΑΝ ΑΝΤΙΔΡΑΣΟΥΜΕ ΜΑΖΙΚΑ!) 

-Τι να... σημαίνουν όλα αυτά -άραγε;

-Γιατί ... ΑΠΟΣΥΡΘΗΚΑΝ ΞΑΦΝΙΚΑ (προς "άγνωστη κατεύθυνση"...) ΠΟΛΛΑ δις ευρώ από τις Κυπριακές τράπεζες - αφήνοντας τες "γυμνές";

-Γιατί - πριν απο λίγο καιρό - η Α. Μέρκελ είχε συνάντηση με τον (επιχειρηματία) Ρώσο Πρόεδρο, τον Βλαντιμίρ Πούτιν;

-Γιατί - ΤΩΡΑ - η (προσκείμενη στη Ρωσία...) Συρία , βρίσκεται σε πολεμικό συναγερμό με την ... Τουρκία;

-Μήπως ... ετοιμάζουν οι δικοί μας ( αφελείς...) πολιτικάντηδες καμιά..."συμμαχία σκοπιμότητας" με την Τουρκία; (αφού η Γερμανία αποκτά... "περίεργες σχέσεις" με την υπερκερδοσκοπική Ρωσία;).

-ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ :

- ΚΑΙΡΟΣ ΝΑ ΤΟ ΑΝΤΙΛΗΦΘΟΥΜΕ!

-Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ... ΟΥΔΕΤΕΡΟΤΗΤΑ ΔΕΝ ΕΒΛΑΨΕ ΠΟΤΕ ΚΑΝΕΝΑΝ! (πριν συμβει κατι..."απροοπτο"!)

-Ούτε οι ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΕΙΣ των καταπιεσμένων λαών - εβλαψαν ποτε..(καθε αλλο - μαλιστα!)

-Το μέλλον ... ΜΟΝΟΝ απ' τους λαούς ΚΕΡΔΙΖΕΤΑΙ !

-Κι οταν οι λαοι εχουν ΔΙΚΙΟ και βγουν ΕΞΩ με ΑΠΟΦΑΣΙΣΤΙΚΟΤΗΤΑ για να το ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΟΥΝ, τοτε οι ΠΡΟΔΟΤΕΣ - μαλλον - πρεπει ν' αρχισουν να...ΤΡΕΧΟΥΝ! 

( συνηθως, βεβαια , ΔΕΝ... ΠΡΟΛΑΒΑΙΝΟΥΝ!) 

zafjohn62.blogspot.gr

Αναδημοσίευση απο http://tro-ma-ktiko.blogspot.com/

Έμμεση αποπομπή της Ελλάδας από την ευρωζώνη, προαναγγέλλει ο Σόϊμπλε

Δευτέρα, 25 Ιουνίου 2012 11:05

«Η Ελλάδα δεν έχει ακόμη προσπαθήσει επαρκώς» και «δεν έχει ως τώρα εκπληρώσει αυτά που υποσχέθηκε», τονίζει ο υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας Βόλφγκανγκ Σόιμπλε και σημειώνει ότι, αν το πρόγραμμα δεν επιτύχει, «η Ελλάδα δεν θα καταφέρει».

Σε συνέντευξη που παραχώρησε στην εκπομπή «Berlin Direkt» του κρατικού τηλεοπτικού δικτύου ZDF, ο κ. Σόιμπλε επισημαίνει ότι «η κρίση του ευρώ θα ξεπεραστεί μόνον εφόσον αντιμετωπιστούν τα αίτια που την προκάλεσαν» και διευκρινίζει ότι η Ιρλανδία και η Πορτογαλία το καταφέρνουν πολύ καλά. «Στην Ελλάδα αυτό δεν γίνεται τόσο καλά, αλλά θα πρέπει και εκεί να σημειωθεί επιτυχία, διαφορετικά η Ελλάδα δεν θα τα καταφέρει».
Απαντώντας σε ερώτηση σχετικά με το εάν πρέπει να δοθεί περισσότερος χρόνος στις χώρες οι οποίες αντιμετωπίζουν πρόβλημα, ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών υποστηρίζει ότι «η Ελλάδα δεν έχει προσπαθήσει ακόμη επαρκώς και αυτό θα πρέπει να το δούμε με όλο τον σεβασμό στις εσωτερικοπολιτικές της δυσκολίες, αλλά κανένας στον κόσμο που ασχολείται με το ζήτημα δεν διανοείται να πει ότι η Ελλάδα έχει εκπληρώσει μέχρι τώρα αυτά που υποσχέθηκε».
Απέδωσε δε το πρόβλημα της Ισπανίας -η οποία, όπως είπε, πράττει τα αναγκαία- στην ελληνική κρίση: «Όταν υπάρχει ένα μεγάλο πρόβλημα, όπως αυτό στην Ελλάδα, υπάρχει ο κίνδυνος μετάδοσής του και αλλού, καθώς οι κεφαλαιαγορές αμφισβητούν το ευρώ ως επενδυτικό χώρο συνολικά». Η γερμανική κυβέρνηση ωστόσο, σημείωσε, θεωρεί ότι η πειστική απάντηση στην κρίση απαιτεί και «περισσότερη Ευρώπη» δηλαδή ενίσχυση των ευρωπαϊκών θεσμών και βαθύτερη ολοκλήρωση.
Στην ίδια συνέντευξη, ο κ. Σόιμπλε, κληθείς να σχολιάσει την κριτική που ασκεί η Ουάσιγκτον στη Γερμανία για την αντιμετώπιση της κρίσης, καλεί τον Πρόεδρο των ΗΠΑ Μπαράκ Ομπάμα «να ασχοληθεί περισσότερο με τη μείωση του αμερικανικού ελλείμματος, το οποίο είναι υψηλότερο από αυτό της Ευρωζώνης», ενώ ανάλογη απάντηση δίνει και στον πρώην πρωθυπουργό της Βρετανίας, Τόνι Μπλερ, ο οποίος πρότεινε η Γερμανία να εγγυηθεί το χρέος των χωρών της Ευρωζώνης που αντιμετωπίζουν πρόβλημα: «Αν η Βρετανία θέλει, να γίνει μέλος της Ευρωζώνης και να είμαστε δύο αυτοί που θα εγγυηθούμε».

Κρούγκμαν: Ο πόλεμος θα κριθεί στο μέτωπο της Ισπανίας

Δευτέρα, 25 Ιουνίου 2012 16:10

Με το βλέμμα στραμμένο στην Ευρώπη, ο γνωστός Αμερικανός οικονομολόγος, Κρούγκμαν, μας προτρέπει να παρατηρήσουμε το «πώς οι Ευρωπαίοι ηγέτες χειρίζονται την τραπεζική κρίση στην Ισπανία», σημειώνοντας το εξής: «Ξεχάστε την Ελλάδα, που λίγο ως πολύ είναι χαμένη υπόθεση. Το μέλλον της Ευρώπης θα κριθεί στην Ισπανία».

Με την Ελλάδα εκτός χάρτη, ο Κρούγκμαν αναρωτιέται αν το ευρώ θα κατακρημνιστεί και η Ευρώπη θα διασπαστεί για μια ακόμα φορά, όπως το 1931, που δεν έσωσε κανείς την Αυστρία (χώρα από τις τράπεζες της οποίας πυροδοτήθηκε εκείνη η κρίση), με τον ένα υπεύθυνο να επιρρίπτει ευθύνες στον άλλο.
«Όπως η Αυστρία το 1931, έτσι και η Ισπανία έχει ελλειμματικές τράπεζες που έχουν ανάγκη από περισσότερα κεφάλαια, αλλά η ισπανική κυβέρνηση τώρα, όπως και αυτή της Αυστρίας τότε, έρχεται αντιμέτωπη με ερωτήματα που αφορούν στην ίδια της τη φερεγγυότητα».
Σήμερα, ακόμα και οι πιο συγκρατημένοι οικονομολόγοι, φοβούνται επανάληψη του μεγάλου κραχ του 1929, το οποίο διήρκεσε μέχρι το 1939.
Κατά την άποψη του Κρούγκμαν, οι Ευρωπαίοι ηγέτες με πρώτη τη Γερμανίδα καγκελάριο, θα έπρεπε, βλέποντας το ευρώ να παραπαίει, να μοιραστούν το οικονομικό ρίσκο των ισπανικών τραπεζών και όχι να τις δανείσουν για να βγάλουν μόνοι οι Ισπανοί, το φίδι από την τρύπα.
«Μοιάζει προφανές το γεγονός ότι οι Ευρωπαίοι δανειστές πρέπει, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, να αναλάβουν μέρος του οικονομικού ρίσκου των ισπανικών τραπεζών. Όχι, δεν θα αρέσει στη Γερμανία, αλλά με το ευρώ σε άμεσο κίνδυνο, δεν θα κόστιζε πολύ μια τέτοια μοιρασιά.
Αλλά όχι. Η 'λύση' της Ευρώπης ήταν να δανείσει την ισπανική κυβέρνηση, λέγοντάς της πως η εξυγίανση των τραπεζών της είναι δικό της θέμα. Ο δανεισμός δεν έπεισε τις αγορές, οι οποίες, σύντομα, συνειδητοποίησαν πως δεν βοήθησε σε κάτι, αντιθέτως, βούτηξε στο χρέος την κυβέρνηση της Ισπανίας και έσπρωξε την ίδια την –ευρωπαϊκή- κρίση σε ακόμα χειρότερο επίπεδο», αναφέρει ο Κρούγκμαν.